ஒரு பறை… தொடர்ந்து விசில்கள்! மே நாள் !

தமிழகத்தின் தொழில் மையங்களான கோவை, ஓசூர், சென்னை, கடலூர், புதுச்சேரி பகுதிகளில் மக்கள் கலை இலக்கியக் கழகத்தின் தோழமை அமைப்பான புதிய ஜனநாயகத் தொழிலாளர் முன்னணி வேலை செய்து வருகிறது. மற்ற தொழிற்சங்கங்களை விரும்பும் முதலாளிகள் இந்தப் புரட்சிகர தொழிற்சங்கத்தை மட்டும் ஏற்பதில்லை. பணி நீக்கம், மாற்றம் முதலான நடவடிக்கைகளை எங்கள் தோழர்கள் மீது தொடர்ந்து ஏவப்படுகிறது. புதுச்சேரியில் உள்ள தொழிற்சாலைகளில் சமீப காலமாக வளர்ந்து வரும் எமது சங்கத்தின் தோழர்களும் இதை எதிர்கொண்டு போராடி வருகிறார்கள்.

இதை மாற்றும் முகமாக போராடும் தொழிலாளர்களுக்கு தங்களது ஆதரவையும், ஒடுக்கும் முதலாளிகளுக்கு எச்சரிக்கையையும், முதலாளிகளுக்கு எடுபிடியாக வேலை செய்யும் அரசை அம்பலப்படுத்தும் முகமாகவும் இந்த ஆண்டு மே நாள் ஊர்வலத்தையும், பொதுக்கூட்டத்தையும் புதுச்சேரியில் நடத்துவதென ம.க.இ.கவும் அதன் தோழமை அமைப்புகளும் (வி.வி.மு, பு.மா.இ.மு, பு.ஜ.தொ.மு, பெ.வி.மு ) முடிவு செய்தன.

ஆரம்பத்தில் அனுமதி அளித்த புதுச்சேரி போலீஸ் பின்பு தோழர்களை அழைத்து அனுமதி இல்லை என எழுத்து மூலம் தெரிவித்தது. காரணம் என்னவாம்? புதுவை மாநிலத்தில் இயங்கும் மத்திய அரசின் உளவுத் துறையான ஐ.பி – இன்டிலிஜன்ஸ் பீரோ கொடுத்திருக்கும் அறிக்கையின்படி, ம.க.இ.க அமைப்புகளுக்கு அனுமதி கொடுத்தால் புதுவை மாநிலம் இன்னொரு சட்டீஸ்கார் ஆக மாறுமாம். நக்ஸ்லைட் தீவிரவாதிகளுக்கு அனுமதி கொடுப்பது மேற்கண்ட விசயம் நடப்பதற்கு உதவி செய்வதாக ஆகுமாம். ஐ.பி என்பது ஆர்.எஸ்.எஸ் அம்பிகளின் கூடாரம். ஆனால் அவர்களது மேற்பார்வையில்தான் புதுச்சேரி காங்கிரசு அரசாங்கம் குப்பை கொட்டி வருகிறது.

இதை அடுத்து புதுச்சேரியில் பிரச்சாரம் செய்து வந்த தோழர்கள் சிலர் கைது செய்யப்பட்டனர். நக்சலைட்டுகள் புதுவையில் ஊடுறுவியிருப்பதாக தினசரிகள் செய்தி வெளியிட்டு பயமுறுத்தின. இதை தகர்க்கும் முகமாக போலீசின் அனுமதி மறுப்பை எதிர்த்து சென்னை உயர்நீதிமன்றத்தில் ம.க.இ.க வழக்கு தொடுத்தது. விசாரணை செய்த நீதிபதியோ எமது வழக்குறைஞர்களின் விளக்கத்தை ஏற்காமல் ஐ.பியின் அறிக்கையை வைத்து அனுமதி அளித்த போலீசின் விளக்கத்தை ஏற்றது. இருந்தும் போலீசின் உத்திரவை ரத்து செய்யமாலும், எமது கோரிக்கையை நிராகரிக்காமலும் மீண்டும் அனுமதி கேட்டு போலீசிடம் கொடுக்குமாறு கூறினார்.

இந்த மறைமுக போலீசு ஆதரவு தீர்ப்பை வைத்து ஒன்றும் செய்ய முடியாது என்ற போதிலும் தோழர்கள் மீண்டும் புதுவை போலீசிடம் அனுமதி கேட்டனர். எஸ்.பியோ “ஐ.பி அறிக்கையை நிராகரிக்க முடியாது, வேண்டுமானால் முதல்வர் வைத்தியலிங்கத்தை பாருங்கள்” என்று அலட்சியமாக கூறினார். தோழர்களும் ஐ.ஜியை பார்ப்பதாக சொல்லிவிட்டு திரும்பினர்.

ஏதோ நூறு, ஐம்பது பேர் வருவார்கள், கைது செய்யலாம் என்று இறுமாந்திருந்த போலீசுக்கு அதிர்ச்சியூட்டும் வண்ணம் இரண்டாயிரத்திற்கும் மேற்பட்ட தோழர்கள் புதுவை பேருந்து நிலையத்தில் கூடினர். ஆர்ப்பாட்டம் செய்தனர். இதை கேள்விப்பட்டு வந்த ஒரு சில போலீசார் ஆர்ப்பாட்டத்தை தடுக்க முனைந்தனர். ஒரு இன்ஸ்பெக்டர் தோழர்களிடம் அடாவடியாக நடந்து கொண்டபோது அவரது சட்டையைப் பிடித்து தோழர்கள் தள்ளிவிட்டனர். அந்த இன்ஸ்பெக்டரை தோழர்கள் அடித்தால் அதை வைத்து கலவரம் மூட்டுவது போலீசின் திட்டம். அதை தவிர்த்த தோழர்கள் பின்னர் மக்களுக்கு இடையூறு இல்லாமல் ஆர்ப்பாட்டத்தை தொடர்ந்தனர். சுமார் இரண்டுமணி நேரம் செங்கொடி சூழ ஆர்ப்பாட்டம் நடந்தது.

பின்னர் தோழர்களை ரிமாண்ட் செய்வதற்கு போலீசு முயன்ற போது சுமார் 35 வழக்கறிஞர் தோழர்கள் கவுன்சில்களாக ஆஜராயினர். இந்த சட்டப்பூர்வ படையையும் போலீசு எதிர்பார்க்கவில்லை.

“அமைதியான புதுச்சேரி மாநிலத்தில் எந்தக் கட்சியும் இத்தகைய ஆர்ப்பட்டங்களை செய்ததில்லை, எனவே ஒரு முப்பது தோழர்களை மட்டும் ஒப்படைத்தால் அவர்கள் மீது வழக்குப் போட்டுவிட்டு மற்றவர்களை விடுதலை செய்வதாக” போலீசு எஸ்.பி கோரினார். தோழர்களோ “தாங்கள் காலையில் கைது, மாலையில் விடுதலை என்ற சம்பிரதாயமான போராட்டத்திற்கு வரவில்லையெனவும், கைது செய்தால் எல்லோரையும் கைது செய்யவேண்டும், விடுதலை செய்தால் எல்லோரையும் விடுதலை செய்யவேண்டுமெனவும்” கறாராக கூறினர்.

இரண்டாயிரம் பேரை கைது செய்து சிறையிலடைக்க வேண்டிய பிரம்மாண்டமான பணியை நினைத்து அஞ்சியோ என்னவோ, பின்னர் இரவு ஒன்பது மணிக்கு தோழர்கள் அனைவரையும் போலீசு விடுதலை செய்தது. பு.ஜ.தொ.முவின் மாநில தலைவர் தோழர் முகுந்தன் உள்ளிட்ட பத்து தோழர்கள் மீது மட்டும் சில பிரிவுகள் மீது வழக்கு போட்டிருக்கிறது. எனினும் அவர்களை கைது செய்யவில்லை.

இந்தப் போராட்டத்தில் முதன் முறையாக கலந்து கொண்ட பதிவர் மற்றும் தோழர் ஒருவரின் அனுபவத்தை இங்கே பதிவு செய்கிறோம்.

______________________________________________-          வினவு

ஒரு பறை… தொடர்ந்து விசில்கள்!

ஆமாம், ஒரு பறையொலியும், தொடர்ந்து ஊதப்பட்ட விசில் சப்தங்களும் என்ன விளைவை ஏற்படுத்தும் என்பதை துல்லியமாக புதுச்சேரி காவல்துறையும், பொது மக்களும் உணர்ந்துக் கொண்டது மே 1 அன்று, தொழிலாளர்தினத்தில்தான். சரியாக மாலை 4.15க்கு இந்த சம்பவம் நடந்தது. ஆனால், 8 மணி நேரத்துக்கு முன்பு – அதாவது காலை 8.15 மணிக்கு வீட்டை விட்டு புறப்பட்ட போது – இப்படியொரு சம்பவம் நடக்கப்போவது எங்களுக்கு தெரியாது.

‘வினவு’ தளத்தில் மே நாள் பேரணி, பொதுக்கூட்டம் மற்றும் கலைநிகழ்ச்சிகள் புதுச்சேரியில் நடப்பதாக வாசித்ததும் அங்கு செல்லலாம் என்று தோன்றியது. இதற்கு வசதியாக அலுவலகமும் அன்று விடுமுறையாக அறிவிக்கப்பட்டிருந்தது. எனவே ‘வினவு’ தளத்தில் காணப்பட்ட கைப்பேசி எண்ணுக்கு தொடர்பு கொண்டு இதை தெரியப்படுத்தியதும், காலை 9 மணிக்கு கோயம்பேடு பேருந்து நிலையத்துக்கு வருமாறு தோழர்கள் சொன்னார்கள்.

முந்தைய நாள் இரவு ஆரம்பித்த கோடை மழை, மறுநாள் காலை சிறு தூறலுடன் தொடர்ந்துக் கொண்டிருந்தது. வீட்டைவிட்டு புறப்படுவதற்கு முன்பு வினவுத் தோழர்களை தொடர்பு கொண்டபோது, ‘பயணத்தில் மாற்றமில்லை. புதுச்சேரி செல்லும் பேருந்துகள் 5வது நடைமேடையிலிருந்து புறப்படும். அங்கு வந்துவிடுங்கள்’ என்றார்கள்.

கோயம்பேடு சென்று, குறிப்பிட்ட 5வது மேடையை அடைந்தபோது வினவுத் தோழர்களுடன் ஆர்வமுள்ள சில வலையுலக நண்பர்களும் நின்றுக் கொண்டிருந்தார்கள். பரஸ்பர அறிமுகம் நிகழ்ந்துக் கொண்டிருந்தபோது, ஒரு தோழர் குடும்பத்துடன் வந்து சேர்ந்தார். திரைத்துறையில் புகழ்பெற்றிருக்கும் அந்தத் தோழருக்கு அமைப்பு இப்போதுதான் அறிமுகமாகி இருக்கிறது. ஆனால், அவரது துணைவியார், கடந்த 6 ஆண்டுகளாக இயக்கத்தில் இருப்பதாக சொன்னார்கள். அவர்களின் மகனுக்கு 3 வயதுதான் இருக்கும். சிவப்பு நிற பனியனுடன் வந்திருந்த அந்த ‘குட்டி’ தோழர், வார்த்தைக்கு வார்த்தை அனைவரையும் மழலையில் ‘சொல்லுங்க தோழர், அப்படியா தோழர், சரி தோழர்…’ என்று குறிப்பிட்டது இனம் புரியாத மகிழ்ச்சியை ஏற்படுத்தியது.

தொடர்ந்து இரு நாட்கள் விடுமுறை, கோடைக்காலம், வழியில் மாமல்லபுரம் உட்பட பல சுற்றுலாதளங்கள் இருப்பது ஆகிய காரணங்களால் புதுச்சேரி செல்லும் பயணிகளின் எண்ணிக்கை அதிகமாக இருந்தது. அனைத்து பேருந்துகளும் நிரம்பி வழிந்தன. தூறலும் நிற்கவில்லை.

‘பொதுக்கூட்டம் மற்றும் கலைநிகழ்ச்சிகள் நடத்த இந்த நிமிடம் வரை புதுச்சேரி காவல்துறை அனுமதி வழங்கவில்லை. என்றாலும் அனுமதி வாங்கிவிடும் மும்முரத்தில் தோழர்கள் இருக்கிறார்கள். ஒருவேளை மாலைவரை அனுமதி கிடைக்காவிட்டால், பேருந்து நிலையத்தில் தடையை மீறி ஆர்ப்பாட்டம் நடைபெறும்.  இதனையடுத்து கைது நடவடிக்கை தொடரும். நாம் ஆர்ப்பாட்டத்தில் மட்டும் கலந்துக் கொள்ளலாம். இதற்கு விருப்பம் இருப்பவர்கள் மட்டும் வாருங்கள்’ என்று வினவுத் தோழர்கள் சொன்னார்கள்.

வந்திருந்த அனைவரும் இதற்கு முழு மனதுடன் சம்மதம் தெரிவித்ததும், பேருந்தில் இடம் பிடிக்கும் சாகசத்துக்கு தயாரானோம். ஆனால், உணர்ச்சிவசப்பட்ட வெறும் சாகசம் மட்டுமே பயனளிக்காது என்பதை பொட்டில் அறைந்துபோல் கோயம்பேடு அனுபவப்பூர்வமாக உணர்த்தியது. நான்கைந்து தோழர்கள், வாசலில் நின்றபடி வரும் பேருந்தில் ஏறி இடம் பிடிக்க செய்த அனைத்து முயற்சிகளும் பயனற்று போயின. ஒன்றிரண்டு இடங்கள் மட்டுமே கிடைத்தன. அனைத்து தோழர்களும் அமர எந்த இருக்கையும் இடம் தரவில்லை. மே தினத்தில் பங்கேற்பவர்களை புறக்கணிப்பதற்கு அந்தப் பேருந்துகள் யாரிடம் உத்திரவு பெற்றிருந்தன தெரியவில்லை.சென்னையின் புறநகர் பகுதியில் வேறு எங்களின் வருகைக்காக ஒரு வலையுலக தோழர் காத்திருந்தார். கோயம்பேட்டில் எங்களுக்கே இடம் கிடைக்காதபோது, வழியில் ஏறுவதற்கு காத்திருக்கும் அந்த வலைப்பதிவருக்கு நிச்சயம் நிற்கக் கூட இடம் கிடைக்காது.

எனவே தனியாக வண்டியை ஏற்பாடு செய்யலாம் என முடிவுக்கு வந்தோம். திரைத்துறையில் இருக்கும் தோழர், தனக்கு தெரிந்த இடத்தில் தொடர்பு கொண்டார். வண்டி கிடைத்தது. வண்டி வருவதற்குள் தேனீர் அருந்தலாம் என பேருந்து நிலையத்திலேயே இருந்த கடைக்கு சென்றோம். வெளியில் ஒரு கோப்பை தேநீர் 5 ரூபாய். ஆனால், 8 ரூபாய்க்கு விற்றார்கள். சிகரெட்டும் அப்படித்தான். தெரிந்தே கொள்ளை லாபம். யாரும் எதுவும் கேட்காமல், பேரம் பேசாமல் தேநீர் அருந்திக் கொண்டிருந்தார்கள். புகைப்பிடிப்பவர்களிடம் கடைக்காரர், சுற்றிக் கொண்டிருக்கும் கேமராக்களை காண்பித்து, ‘இங்கு புகைபிடிக்க வேண்டாம். கேமராவின் பார்வை படாத அந்த இடத்துக்கு செல்லுங்கள்’ என வழி காட்டினார். அவர், சுட்டிக்காட்டிய திசையில், காவலர் ஒருவர் புகை பிடித்தபடி இருந்தார்!

வண்டி வந்துவிட்டதாக தகவல் வந்ததும், சாலைக்கு வந்தோம். அனைவருக்கும் போதுமான இடத்தை அந்த வண்டி தன்னகத்தே கொண்டிருந்தது. ஆனால், வழியில் காத்திருக்கும் தோழருக்கு இடமில்லை. என்ன செய்யலாம் என்று யோசித்தபோது, ஓட்டுநர், ‘பரவாயில்லை அட்ஜஸ் செய்துக் கொள்ளலாம்’ என்றார். ஏறி அமர்ந்தோம். வண்டி புறப்பட்டது. எங்கள் பயணம் உறுதியானதாலோ என்னவோ, தூறலும் நின்றது.

கழுவிய சாலையில் வண்டி சென்று கொண்டிருக்க, தோழர்கள் மத்தியில் கேள்வி பதில் சார்ந்த உரையாடல் – விவாதம் – ஆரம்பித்தது. வர்க்கமா, சாதியா, இனமா? எதற்கு முதலிடம் தர வேண்டும்… என்று எழுப்பப்பட்ட கேள்விக்கு, வினவு தோழர் பதில் சொல்ல ஆரம்பித்தார்.  ‘வர்க்க விடுதலை கிடைத்த பிறகே, மற்ற சுதந்திரங்கள் கிடைக்கும்’ என்பதை எளிமையாக, உதாரணங்களுடன் விளக்கினார். நடுநடுவில் ‘குட்டித்’ தோழர், இயக்க பாடல்களின் முதலிரண்டு வரிகளை பாட, உற்சாகம் அனைவரையும் தொற்றிக் கொண்டது. அதற்குள் புறநகர் பகுதியும் வந்துவிட, காத்திருந்த வலையுலக தோழர் வண்டியில் ஏறினார். கிழக்கு கடற்கரை சாலையில் வண்டி சீரான வேகத்தில் செல்ல ஆரம்பித்தது.

அப்போது ‘பெண் விடுதலை’ தொடர்பான கேள்வியை ஒரு தோழர் எழுப்பினார். ஆண்களின் அதிகாரத்திலிருந்து அவர்கள் விடுதலை அடைவது முதன்மையா அல்லது வர்க்க விடுதலை முதன்மையா? இதற்கு பதிலாக ஒரு கேள்வியை எழுப்பினார் வினவு தோழர். ‘திருப்பூர், சேத்துப்பட்டு பகுதியை சேர்ந்த அடித்தட்டு பெண்களின் முதன்மையான பிரச்னை என்னவாக இருக்கும்?’  ஒவ்வொருவருவரும் ஒவ்வொரு பதிலை சொன்னார்கள். தோழர் சிரித்தபடி, ஆனால், வேதனையுடன், கழிவறைக்காக அவர்கள் படும் துன்பங்களை விளக்கினார். அதற்குள் எரிபொருளை நிரப்புவதற்காக வண்டி நின்றது.

ஆண் தோழர்கள் சிறுநீர் கழிக்க அந்த நிலையத்தில் இருந்த கழிவறை சுத்தமாக இருந்தது. ஆனால், பெண் தோழருக்கான கழிவறை அசுத்தமாக, பயன்படுத்த முடியாதபடி காட்சியளித்தது. வசதி படைத்தவர்கள் எரிபொருளை நிரப்புவதற்காக வந்து செல்லும் நிலையத்திலேயே பெண்களுக்கான உடல் சார்ந்த கழிவுகளை வெளியேற்ற சரியான இடம் இல்லாதபோது, சேரி, காலனிகளில் வசிக்கும் அடித்தட்டு பெண்களின் சிக்கல் எந்தளவுக்கு இருக்கும் என்பதை வினவு தோழர் விளக்காமலேயே புரிந்து கொண்டோம்.

இப்படியாக அன்றாட வாழ்க்கையின் போக்கிலிருந்தே எங்கள் கேள்விகளுக்கான விடைகளை தோழர்கள் அளித்தார்கள். நடுவில் தேநீர் மற்றும் நுங்கு சாப்பிடுவதற்காக வண்டியை நிறுத்தியபோதும் விவாதங்கள் தொடர்ந்தபடியே இருந்தன. எந்தக் கேள்வியையும் இது சிறுபிள்ளைத்தனமானது என்றோ, இது கூடவா உங்களுக்கு தெரியவில்லை என்ற தொனியிலோ வினவு தோழர் பதில் அளிக்கவில்லை. நிதானமாக, எளிமையாக, புரிந்துக் கொள்ளும்படி விளக்கினார். ‘இன்னொருமுறை சொல்லுங்க…’ என ஒரு வலையுலக தோழர் கேட்டபோது கூட சிரித்தபடியே ஆரம்பத்திலிருந்து பொறுப்புடன் பதில் சொன்னார்.

இடையிடையே வினவு தோழரின் கைப்பேசிக்கு அழைப்பு வந்துக் கொண்டே இருந்தது. இன்னமும் பேரணிக்கும், பொதுக்கூட்டத்துக்கும் அனுமதி வழங்கப்படவில்லை என்பது தெரிந்தது.

பேச்சு மும்முரத்தில் மதிய உணவு என்பதையே மறந்துவிட்டோம். எதேச்சையாக கடிகாரத்தை பார்த்தபோது மதியம் இரண்டு மணியை கடந்திருந்தது தெரிந்தது. பெரியவர்கள் பரவாயில்லை. ‘குட்டித்’ தோழருக்கு பசிக்காதா? “கூட்டங்களுக்கு இவன் வருவது இது முதல்முறையல்ல. எனவே நேரம் கடந்து சாப்பிட்டு இவனுக்கு பழக்கம்தான். இடையில் பிஸ்கெட் கொடுத்திருக்கிறேன். புதுச்சேரியைத்தான் நாம் நெருங்கிவிட்டோமே. அங்கு சென்று உணவருந்தலாம். அதுவரை காத்திருப்பான்” என்றார் அந்த பெண் தோழர். ‘ஆமாம் தோழர். எனக்கு பசிக்கலை…’ என மழலையில் அந்தக் ‘குட்டித்’ தோழர் சொன்னபோது அனைவரும் நெகிழ்ந்துவிட்டோம்.

புதுச்சேரி எங்களை அன்புடன் வரவேற்ற வளைவை அடுத்து வந்த உணவகத்தில் அனைவரும் சாப்பிட்டோம். அப்போது நேரம் சரியாக மதியம் 3. ஒரு தோழர் தன்னிடம் இருந்த காகிதத்தில் ஒவ்வொரு செலவையும் குறித்துக் கொண்டிருந்தார். அனைவருமே ஒவ்வொரு இடத்தில் ஒவ்வொன்றுக்கு செலவு செய்தோம். அந்த ஒவ்வொன்றும் அவரது காகிதத்தில் பதிவாகியிருந்தது. ‘கடைசியா கணக்கு பார்த்து செலவை சமமா பகிர்ந்துக்கணும் தோழர். அதுக்கு இந்தக் கணக்கு உதவும். அதேநேரத்துல போதிய பண வசதி இல்லாத தோழரை நாம தொந்தரவு செய்யாம இருக்கவும் இது பயன்படும்’ என்றார்.

அப்போது வினவு தோழரின் கைப்பேசி ஒலித்தது. அனுமதி வழங்கப்படவில்லை. தடையை மீறி போராட்டம் என்பது உறுதியானது. புதுச்சேரி பேருந்து நிலையத்துக்கு சரியாக மாலை 4 மணிக்கு வந்துவிடும்படி மறுமுனையில் பேசிய தோழர் குறிப்பிட்டார்.

3.45க்கு புதுச்சேரி பேருந்து நிலையத்துக்கு வந்தோம். பயணிகளின் நடமாட்டம் அதிகமாக இருந்தது. பேருந்துகள் நுழைந்துக் கொண்டும், பிதுங்கியபடி வெளியேறிய படியும் இருந்தன. நுழைவு வாயிலுக்கு அருகில் நாங்கள் நிழலில் நின்றோம். சற்றுத்தள்ளி விரல்விட்டு எண்ணக் கூடிய அளவில் சிவப்புச் சட்டை அணிந்த தோழர்கள் தென்பட்டார்கள். ஆங்காங்கே அடித்தட்டு குடும்பங்கள் நடைமேடையில் அமர்ந்திருந்தார்கள்.

‘தேநீர் அருந்தலாம்’ என்று ஒரு தோழர் அழைத்தார். பேருந்து நிலையத்தில் இருந்த தேநீர் கடையில் கோப்பையை வாங்கியபடி திரும்பினால் –

நடைமேடையில் அமர்ந்திருந்த குடும்பத்தின் ஆண் உறுப்பினர்கள் தங்கள் சட்டையை கழற்றிக் கொண்டிருந்தார்கள். வெய்யிலில் உரம் ஏறிய மார்பு, வியர்வையில் பளபளத்தது. ஆங்காங்கே கிழிந்திருந்த பையிலிருந்து சிவப்பு சட்டையை எடுத்து அணிய ஆரம்பித்தார்கள். வயதான பெண்களில் ஆரம்பித்து அவரது குடும்பத்தை சார்ந்த அனைத்து வயது பெண்களும் பைகளுக்கு கீழே இருந்த மூங்கில் குச்சியில் அமைப்பின் கொடியை கட்ட ஆரம்பித்தார்கள். விவரமறிந்த சிறுவர்கள் பேனரை விரித்தார்கள். அதில் அமைப்பின் பெயரும், எந்தப் பகுதி என்பதும் குறிப்பிடப்பட்டிருந்தது. மெல்ல மெல்ல தோழர்களின் வருகை அதிகரித்தது. பயணிகளாக அமர்ந்திருந்த பலர், தோழர்களாக சட்டென உருமாறினார்கள். அப்படியும் தோழர்களின் எண்ணிக்கை இருநூறுக்கும் குறைவாகவே இருந்தது.

நான்கைந்து காவலர்கள் புடைசூழ இருசக்கர வாகனத்தில் புதுச்சேரியின் எஸ்.ஐ. வந்து இறங்கினார். எங்களைப் போலவே தோழர்களின் எண்ணிக்கையை அவர்களும் கணக்கிட்டிருக்க வேண்டும். உதட்டில் அலட்சியமான புன்முறுவல் அவர்களிடம் பூத்தது. ஒரு காவலர் வந்து ஒரு தோழரிடம் இருந்த துண்டு பிரசுரத்தை கேட்டார். அந்தத் தோழரும் தன்னிடம் இருந்த கத்தையான பிரசுரங்களில் இருந்து ஒன்றை எடுத்து தந்தார். அதை பயபக்தியுடன் எஸ்.ஐ.யிடம் தந்தார் அந்தக் காவலர். எஸ்.ஐ. அதை மேம்போக்காக பார்த்துவிட்டு தன் முகத்தில் பூத்த வியர்வையை விரட்ட அதையே விசிறியாக பயன்படுத்த ஆரம்பித்தார்.

மணி 4.15.

பேருந்துநிலைய வாசலில் – நெடுஞ்சாலையில் – ஒரு பறை சப்தம் கேட்டது.

அடுத்த நொடி –

பேருந்து நிலையம் முழுக்க தொடர்ச்சியான விசில் சப்தம். எட்டு திசையிலிருந்தும் சாரி சாரியாக சிவப்பு சட்டை அணிந்த தோழர்கள் கையில் கொடியுடனும், பேனருடனும், தட்டிகளுடனும் இருவர் இருவராக பேருந்து நிலைய வாசலை நோக்கி கோஷமிட்டபடியே வர ஆரம்பித்தார்கள். ஒவ்வொரு குழுவிலும் முன்னிலையில் வந்த தோழரின் கையில் எழுப்ப வேண்டிய முழக்கங்கள் அணிந்த காகிதம் இருந்தது. அனைவரும் ஒரே வாசகங்கள் அடங்கிய கோஷத்தைத்தான் எழுப்பினார்கள். எந்தப் பகுதி, எந்த அமைப்பு, எந்தக் கிளை என்பதை அவரவர் குழுவினர் உயர்த்திப் பிடித்த பேனர்கள் பறைசாற்றின.

எங்களைப் போலவே புதுச்சேரி காவலர்களும் இதை எதிர்பார்க்கவில்லை. கண்ணில் தென்பட்ட சில நூறு தோழர்களை மட்டுமே வைத்து எண்ணிக்கையை தப்புக் கணக்கு போட்டுவிட்டார்கள். ஆனால், பேருந்து நிலையத்தில் பயணிகளாக இருந்த சரி பாதி பேர் அமைப்புத் தோழர்கள்தான் என்பதை காவலர்கள் புரிந்து, உணர்ந்து, சுதாரிப்பதற்குள் –

புதுச்சேரி பேருந்து நிலையத்தின் வாசலை மூவாயிரத்துக்கும் மேற்பட்ட தோழர்கள் ஆக்ரமித்துவிட்டார்கள். சாலையில் சென்றுக் கொண்டிருந்த வாகனங்கள் ஸ்தம்பித்து நின்றன. அடிவயிற்றிலிருந்து உணர்வுப்பூர்வமாக எழுந்த கோஷங்கள் விண்ணைப் பிளந்தன.

காவலர்களுக்கு என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை. மைக்கும், ஸ்பீக்கரும் தடை செய்யப்பட்டன. காவல்துறைக்கு பயந்து எந்த ஸ்பீக்கர் செட் நண்பர்களும் உதவவில்லை. தோழர்களும் அசரவில்லை. பேட்டரியில் இயங்கும் மைக், ஸ்பீக்கரில் முன்னணி தோழர்கள் கோஷம் எழுப்ப ஆரம்பித்தார்கள்.

பேருந்து நிலைய சாலையை கடப்பதற்காக – பாதசாரிகளுக்காக – நடை மேம்பாலம் கட்டப்பட்டிருந்தது. அந்த மேம்பாலத்தின் படிக்கெட்டில் மக்கள் கலை இலக்கிய கழகம், புதிய ஜனநாயக தொழிலாளர் முன்னணி, விவசாயிகள் விடுதலை முன்னணியின் செங்கோடிகளை ஏந்தியபடி தோழர்கள் நடந்தார்கள்.

மேம்பாலத்தின் மேல் நின்றபடி நுகர்வுக் கலாசாரத்தை வலியுறுத்தி மக்களை சுரண்டும் பேனர்களின் மேல் செங்கொடியை  பறக்கவிட்டார்கள் என்றால் –

சாலை முழுக்க செங்கொடிகள். ஆண் தோழர்களுக்கு சமமாக பெண் தோழர்கள். குட்டித் தோழர்களின் எண்ணிக்கையும் அதிகம்.

காவல்துறையினர் அரண்டுவிட்டார்கள். அதற்குள் தகவல் பறந்து புதுச்சேரியை சேர்ந்த சாதாரண காவலர் முதல் உயரதிகாரிகள் வரை அனைவரும் பதட்டத்துடன் வந்து சேர்ந்தார்கள். போர்க்குணமிக்க உறுதியுடன் இதுவரை எந்த போராட்டத்தையும் அவர்கள் சந்தித்ததில்லை என்பதை அவர்களது படபடப்பும் முகத்தில் தெரிந்த பயமுமே உணர்த்தியது.

கல் எறிவார்கள், பேருந்தை உடைப்பார்கள், மக்களை துன்புறுத்துவார்கள்… நாம் தடியடி நடத்தலாம், கண்ணீர் புகை வீசலாம் என்றெல்லாம் காவல்துறையினர் எதிர்பார்த்தார்கள். ஆனால் –

ஒரு சின்ன அசம்பாவிதத்தைக் கூட தோழர்கள் நிகழ்த்தவில்லை. மறியல் செய்தார்கள், கோஷம் எழுப்பினார்கள். இதையே தாங்க முடியாமல் காவல்துறை உயரதிகாரிகளுக்கு அஸ்தியில் ஜுரம் கண்டுவிட்டது.

பேட்டரியில் இயங்கிய ஸ்பீக்கரையும், மைக்கையும் பிடுங்கினார்கள். ஆனால், தோழர்களின் வாயிலிருந்து எரிமலையாக வெடித்த கோஷங்களையும், முழக்கங்களையும் அவர்களால் நிறுத்த முடியவில்லை. அரை மணி நேரம் போக்குவரத்தை நிறுத்தியதும் தோழர்கள் சாலையோரமாக நின்றுக் கொண்டு வாகனங்கள் செல்ல அனுமதித்தார்கள். பயணிகளுக்கு பிரசுரங்களை விநியோகித்தார்கள்.

எதை தடுக்க வேண்டும் என்று புதுச்சேரி அரசும், காவல்துறையும் நினைத்ததோ –

அது நடக்கவில்லை. பதிலாக பேரணி நடத்த அனுமதி தந்திருந்தால் கூட புதுச்சேரி மக்களை இந்தளவு ஈர்க்க முடியுமா என்பது சந்தேகமே. அந்தளவுக்கு தோழர்கள் மக்களை கவர்ந்தார்கள். அவர்களுக்கு இடையூறு ஏற்படுத்தாமல், அதேசமயம் அவர்களுக்காக குரல் கொடுக்கும் தோழர்களின் ஆர்ப்பாட்டத்தை, மறியலை ஆதரிக்க ஆரம்பித்தார்கள்.

இதற்கு மேலும் நாம் சும்மா இருந்தால், நம்நிலை கவலைக்கிடமாகிவிடும் என்பதை புரிந்துக் கொண்ட காவல்துறை அடக்குமுறையை கையில் எடுத்தது. ஆனால், மனித உரிமை பாதுகாப்பு மையத் தோழர்களும், வழக்கறிஞர்களும் அவர்களை தடுத்தார்கள். வாதாடினார்கள். மே தின பேரணியை தடுக்க நீங்கள் மதிக்கும் சட்டபடியே உரிமையில்லை என்பதை அழுத்தம்திருத்தமாக சொன்னார்கள்.

உண்மையில் காவல்துறையினரை பார்க்கத்தான் பாவமாக இருந்தது. சிரிப்பு போலீஸாக கையறுநிலையில் அவர்கள் நின்றதை பார்க்க கண்கோடி வேண்டும்.

அடுத்த அஸ்திரமாக கைது நடவடிக்கையை கையில் எடுத்தார்கள். தோழர்கள் அசரவேயில்லை. புதுச்சேரியில் இருந்த அனைத்து காவல்துறை வாகனங்களும் வந்து சேர்ந்தன. ஆனால், தோழர்களின் எண்ணிக்கை முன்பு அந்த வாகனங்கள் கடுகளவு காட்சித்தந்தன. திருவிழா காலங்களில் ஸ்பெஷல் பஸ்கள் இடைவிடாமல் டிரிப் அடிக்குமே… அதுபோல் வாகங்கள் தோழர்களை ஏற்றிக் கொண்டு டிரிப் அடித்தன. அப்படியும் சாலையில் கோஷம் எழுப்பிக் கொண்டிருந்த தோழர்களின் எண்ணிக்கை குறையவே இல்லை.

இப்படியே சென்றால், விடிய விடிய டிரிப் அடிக்க வேண்டியதுதான் என்பதை உணர்ந்த காவல்துறையினர், சவாரிக்காக பேருந்து நிலையத்தில் நின்றுக் கொண்டிருந்த தனியார் மற்றும் அரசு பேருந்துகளை அழைத்து வந்து தோழர்களை ஏறினார்கள்.

தமிழகம் முழுக்க அனைத்து பகுதிகளில் இருந்தும் வந்திருந்த பெண் தோழர்களும், ஆண் தோழர்களும் அலை அலையாக கோஷம் எழுப்பியபடி கைதானார்கள்.

அப்படியும் கூட்டம் குறையவில்லை. ஒரு கட்டத்தில் காவலர்கள், “ஸ்டேஷன் வரைக்கும் நடந்து வர்றீங்களா?” என தோழர்களிடம் கெஞ்ச ஆரம்பித்துவிட்டார்கள். ‘எங்கள் உரிமையை நிலைநாட்டவே வந்தோம். சமோசா – டீ – சாப்பிடுவது போல் கைதாகி விடுதலையாக வரவில்லை. எங்களை என்ன, ஓட்டுக்கட்சிகள் போல் நினைத்துவிட்டீர்களா?’ என்று ஆவேசத்துடன் கேட்டார்கள்.

வேறு வழி? பேருந்து நிலையத்திலிருந்த அனைத்து பேருந்துகளும் தலா ஒரு டிரிப்பாவது தோழர்களை ஏற்றிக் கொண்டு காவல்நிலையத்துக்கு சென்றன.

தொண்டர்கள் கைதானதும் ஓடி ஒளியும் தலைவர்கள் போல் இல்லாமல், இறுதி வரை அமைப்பை சேர்ந்த முன்னணி தோழர்கள் களத்திலேயே நின்றார்கள். கைதான தோழர்களுக்கு உணவு, தேநீர், குடிநீருக்கு அடுத்தகட்ட தோழர்கள் ஏற்பாடு செய்ய ஆரம்பித்தார்கள்.

காவல்துறையினரின் கணக்குப்படி கைதான தோழர்களின் எண்ணிக்கை 2 ஆயிரம். இதில் 40 சதவிகிதத்தினர் பெண் தோழர்கள் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. முதன்மையான தோழர்கள் முன்பே ஒவ்வொரு பகுதியிலும் பலரை கைதாக வேண்டாம் என்று சொல்லிவிட்டார்கள். எனவே இவர்களையும் கணக்கில் சேர்த்தால், ஆர்ப்பாட்டத்தில் கலந்துக் கொண்டவர்களின் எண்ணிக்கை எப்படியும் நான்காயிரத்தை தாண்டும்.

கைதான தோழர்களை புதுச்சேரி காவலர் பயிற்சித் திடலில் தங்க வைத்தார்கள். அங்கே ஜாம் ஜாமென்று பொதுக்கூட்டமும், கலை நிகழ்ச்சிகளும் நடந்தன. தோழர்கள் காளியப்பன், மருதையன் , ஜெயகாந்த் சிங் ஆகியோர் சிறப்புரையாற்றினார்கள். ஆக, எதை தடை செய்ய வேண்டுமென்று அரசும், காவல்துறையும் நினைத்ததோ அது நடக்கவே இல்லை.

“இரண்டு மணி நேரங்களுக்கு மேல் அனுமதி இல்லாமல் ஆர்ப்பாட்டம் செய்திருக்கிறீர்கள். எனவே ஒருசிலரையாவது ரிமாண்டில் வைத்து வழக்கு பதிவு செய்யவேண்டும். இல்லாவிட்டால் மேலிடத்துக்கு நாங்கள் பதில் சொல்ல வேண்டிய நிலை ஏற்படும். எனவே நீங்களாக பார்த்து வழக்கு போட ஆட்களை கொடுங்கள்” என உயரதிகாரி தோழர்களிடம் கெஞ்சியதை பார்க்க சிரிப்பாக இருந்தது. ஆனால், தோழர்கள் இதற்கு மறுத்துவிட்டார்கள். “வழக்கு போடுவதென்றால் அனைவரின் மீதும் போடுங்கள், இல்லையென்றால் அனைவரையும் விடுதலை செய்யுங்கள்” என்று உறுதியுடன் நின்றார்கள்.

இறுதியில் வேறு வழியில்லாமல் காவல்துறை அனைவரையும் விடுதலை செய்துவிட்டது.

விலை போகாத அமைப்பின் துணையுடன் நமக்கான உரிமையை, நாம்தான் உறுதியுடன் நின்று பெற வேண்டும் என்பதை இந்த மே தின நிகழ்ச்சி அழுத்தம்திருத்தமாக உணர்த்தியது.

உற்சாகத்துடன் வந்த வண்டியிலேயே சென்னை திரும்புவதற்கு முன் –

குட்டித் தோழர்களின் வேண்டுகோளை ஏற்று புதுச்சேரி கடற்கரைக்கு சென்றோம். ”காந்தி காங்கிரஸ்: ஒரு துரோக வரலாறு’ நூலை படிச்சிருக்கீங்களா தோழர்?’ என்று எங்களை வழிநடத்திச் சென்ற ஒரு தோழர் கேட்டார்.

‘நேர்லயே பார்த்தோம் தோழர்’ என்று பதில் சொன்னார் ஒரு வலையுலக தோழர். அவர் பார்வை சென்ற திசையில் –

கடற்கரையில் கைத்தடியுடன் காந்தி நின்றுக் கொண்டிருந்தார்.

_____________________________________________

– அறிவுச்செல்வன்

• வினவின் பதிவுகளை மின்னஞ்சலில் பெற…
• பேஸ்புக்கில் வினவு
  
• வினவை டிவிட்டரில் தொடர்க
• வினவை ஆதரியுங்கள்

தொடர்புடைய பதிவுகள்

• சத்யபாமா பல்கலைக்கழகம்: பாறையில் முளைத்த விதை,  ஒரு தொழிற்சங்கம் உருவான கதை!
• வினவு கட்டுரைக்காக 5 தொழிலாளிகள் சஸ்பெண்ட்! ஜேப்பியாரின் வெறியாட்டம்!!
• ஜெட் ஏர்வேஸ் விமானிகள் வேலைநிறுத்தம்: வென்றது தொழிற்சங்க உரிமை !!
• ஐ.டி. துறை நண்பா உனக்கு ரோஷம் வேணுன்டா !!
• இதயத்தை உலுக்கும் ஐ.டி. கதைகள் !
• கான்கிரீட் காடுகளிலிருந்து ஒலிக்கும் போர்க்குரல் !!
• வீட்டுப் பணியாளர்களின் கொத்தடிமை வாழ்க்கை !
• உயிர்காக்கும் 108 ஆம்புலன்ஸ் சேவைக்குள் ஒரு சோகம்!!
• “சினிமா கழிசடை தமன்னா விளம்பரத்துக்குப் பல கோடி! உரிமைகளைக் கேட்கும் தொழிலாளருக்குத் தடியடி!”

• மக்கள் மீதான போருக்கு எதிராக… சிறப்புரைகள், கலைநிகழ்ச்சிகள் – வீடியோ!
• காட்டு வேட்டைக்கெதிரான ம.க.இ.க பொதுக்கூட்டம் – புகைப்படங்கள்!
• ஆயிரக்கணக்கானோர் பங்கேற்புடன் சென்னையில் ம.க.இ.க பொதுக்கூட்டம் மாபெரும் வெற்றி !!
• அனைத்து சாதியினரையும் அர்ச்சகராக்குவோம்! மதுரையில் உண்ணாவிரதம்!!
• பெரம்பலூர் ஜோசப் கண் மருத்துவமனைக்கெதிரான நீதிமன்றப் போராட்டம்!
• திருச்சி: மகளிர் தினத்தில் பெண்கள் ஆர்ப்பாட்டம் !!
• குமுதம் ‘மாமா’வுக்கு ம.க.இ.க கண்டனம்! ஆர்ப்பாட்ட புகைப்படங்கள்!!
• ஈழம் – வதை முகாம்களை எதிர்த்து தமிழகமெங்கும் ஆர்ப்பாட்டம் !
• ஈழம்: சென்னையில் ம.க.இ.க ஆர்பாட்டம் ! படங்கள், வீடியோ !!
• முதலாளித்துவ பயங்கரவாத எதிர்ப்பு மாநாடு !
• கருணாநிதி கூட்டத்தில் தோழர்கள் முழக்கம்: தாக்கப்பட்டு படுகாயத்துடன் கைது!
• முதலாளித்துவ பயங்கரவாதம் முறியடிப்போம் – புதுவையில் மே நாள் பேரணி !!
  புதுச்சேரி மேநாள் போராட்டத்திலிருந்து சில காட்சிகள்……!!