மாட்டுத்தாவணி – கோயம்பேடு

என்ன சொல்ல வருகிறீர்கள்? நீங்கள் குறிப்பிடும் போக்குவரத்து தொந்திரவுகள் எல்லா டிரைவர்களுக்கும்தன் உண்டு. இதில் அரசுப்பேருந்து, தனியார் பேருந்து என ஏன் பிரித்து பார்க்க வேண்டும், அலட்ட வேண்டும்?

அது சரி தங்களுக்கு கிடைக்கும் ஓசி டிபன் சாப்பாட்டுக்கக இதே அரசுப் பேருந்து ஓட்டுனர்கள்/நடத்துனர்கள் காலரா ஓட்டல்களாக பார்த்து நிறுத்தி பயணிகளை மெர்ச்ல் ஆக்குகிறர்களே. அது பற்றி எழுத கவிதையில் இடமில்லையா?

குடித்துவிட்டு டிரைவர் ஓட்டுகிறாரே அவருக்கு த்ண்டனை வாங்கித் தரமுடியாதபடி யூனியன் தொந்திரவுகள்.

ஆகவேதான் தனியார்மயமாக்கலை பயணிகளும் வரவேற்கின்றனர்.

அன்புடன்,
டோண்டு ரகவன்

“தனியார்மயத்தால் தறிகெட்டு ஓட்டி
நாட்டையே விபத்துக்குள்ளாக்கும்
மன்மோகனையும், ப. சிதம்பரத்தையும்
‘மினிஸ்டர்’ என மரியாதையாகப் பேசும் வாய்கள்

பத்திரமாய் இறங்கியவுடன்.. உதிர்க்கும் ஒரு சொல்
“ஊம்.. வந்துட்டேன்,
ஒரு வழியா ஓட்டிட்டு வந்து சேர்த்துட்டான்”.”

Feeling myself shame… One “thanks” after reaching our destination, will make them feel happy…

Do we anytime appreciate the Train pilot or Bus driver? Comparing western culture were thanks & excellent are routine words, we think using them is a big work.

போக்குவரத்துத் தொழிற்சங்கங்களில் இடதுசாரிகளின் பலம் அதிகம் என்று கேள்விப்பட்டேன். வேண்டுமென்றே 60 கி.மீ வேகம் லிமிட் என்று வைத்து அதில் இவர்கள் 45 கிமீக்கு மேல் வண்டியை ஓட்டாமல் இழுஇழு என்று இழுத்து தனியார்ப் பேருந்துகள் சென்னை-மதுரைக்கு 7 மணி நேரத்தில் போய்விட அரசுப் பேருந்துகள் டோல் ரோடுகளில் போனாலும் 10-11 மணி நேரம் என்று வேண்டுமென்றே மெதுவாய்ப் போகின்றார்கள். இதில் 3-4 இடங்களில் நிறுத்தம் வேறு.
கட்டணமும் தனியார்ப் பேருந்துகளை விட சற்றுதான் குறைவு.
நம் மக்கள் பேருந்துகளின் மோசமான பராமரிப்புக்களைக்கூட சகித்துக்கொள்கிறார்கள். இதில் வேகமும் ஆமை வேகம் என்றால் நாளடைவில் தனியார்ப் பேருந்தில் செல்லும் ஆட்களே இல்லாமல் போய் பின்னர் அது அரசு போக்குவரத்துக் கழகத்தை மூடி தனியார் வசமாக்குவதில் போய் முடியும்.
இடது சாரி யூனியன்கள் நினைத்தால் இதில் ஒரு மாற்றத்தை காட்டமுடியும்.
மக்களிடம் அவர்கள் மீதான நன்மதிப்பு பெருகும். செய்வார்களா?
(உ.ம். இடதுசாரி தொழிற்சங்கத்தின் பேட்ஜ் அணிந்த டிரைவர்கள் இயக்கும் பஸ்கள் ஒழுங்காக, பாதுகாப்பாக சரியான வேகத்தில் முடிந்த அளவு சீக்கிரமாக இயங்கும் என்று மக்கள் உணர்ந்தால், மற்ற யூனியன்களிடமிருந்து அவர்களின் தனித்தன்மை வெளியாகும்)

F1 ரேசுல ஓட்டுற நம்ம நரேன், இந்த கவர்மெண்ட்டு பஸ்ஸை ஒரு அஞ்சு நிம்சம் ஓட்டிக் காட்டிட்டா, இந்தக் கவிதை (உண்மையிலியே) ஒரு கற்பனைன்னு ஒத்துக்கிடலாம்…

Hi,

I accept your points. Drivers are real heros who drive continously 13 hours(From bangalore to tanjore). I usaully tell them thanks whenever i take that bus. And one more point, it applies to private bus drivers also. Its necessary to thank them because their legs have our lives.

அருமையான கவிதை. ஆனால் தேவையே இல்லாமல் தனியார், அரசு என்ற பிரிவினை ஏன் என்று தான் புரியவில்லை.

“போகும் நள்ளிரவில்… எதிரே தனியார் பேருந்துகளின்
தகிக்கும் விளக்கொளிகள்,
இரவையும் பகலாக்கும்
நிலவையும் கூச வைக்கும்”

இந்த அரசுப்பேருந்தின் பின்னால் வரும் தனியார் பேருந்து ஓட்டுனருக்கும் இதே அசெளகரியம் தானே ஏற்படும். அப்புறம் ஏன் இப்படி வேறுப்படுத்தி கூறுகிறீர்கள்?

ஆட்டோவில், கால் டாக்ஸியில் செல்லநேர்ந்தால் இறங்கியதும் ‘தேங்க்ஸ்’ சொல்லுவது எனக்கும் என் நண்பர்கள் சிலருக்கும் பழக்கம். பேருந்தில் ஏனோ சொல்லத் தோன்றுவதில்லை. அடிக்கடி பேருந்தில் நெடுந்தூரம் பயணம் செய்கிறவன் என்ற முறையில் சொல்கிறேன். “பொறுமையாக பத்திரமாக ஓட்டி வந்தார்”, “சும்மா வளைச்சு வளைச்சு ஓட்டாமே ‘ஸ்மூத்தா’ வந்தார்” என்று டிரைவரை பற்றி நிறைவாக பேசுபவர்களும் உண்டு. கவிதையின் கடைசியில் கூறியது போல் கூறுபவரும் உண்டு.

கவிதையை படித்த உடனே பதில் எழுதிட முடியாமல் போனது , மனதில் இருந்ததை பலரும் பேசியுள்ளார்கள் (மறு மொழியில்). ஆனால் இரு வேறு பகுதிகளாக போக்குவரத்துத்துறை ஊழியர்கள் உள்ளதை நாம் மறந்து விடக்கூடாது. ஒரு முறை திருச்சியில் இருந்து வத்தலக்குண்டு செல்ல வேண்டிய நான் திண்டுக்கல் வந்து மாறி விடலாம் என நினைத்து தேனி பேருந்தில் ஏறினேன்.அப்போது மணி இரவு 9 வண்டி படு வேகம் . 11.20க்கு திண்டுக்கல் வந்து சேர்ந்தது. சரி இனி ஏன் இறங்கி ஏற வேண்டும் இதே வண்டியில் பயணத்தைத் தொடரலாம் என்று அமர்ந்திருந்தேன். ஆனால் வண்டி போவதற்கான அறிகுறி இல்லை. டிரைவரும் , நடத்துனரும் காணவில்லை. கீழே இறங்கினேன் அப்போதுதான் தெரிந்தது பேருந்து நிலையத்திற்குள் வந்த எந்த வண்டியும் செல்ல வில்லை என்று . எனக்கு மட்டுமல்ல யாருக்குமே புரியவில்லை. நேரம் போய் கொண்டே இருந்தது. கடைசியில் மிகச் சரியாக , மிகச் சரியாக 12.00மணிக்கு செய்தி சொன்னார்கள் பேருந்துக் கட்டணம் இப்போது இருந்து உயர்ந்துள்ளது என்று. இப்போது வண்டி கிளம்புகின்றது. வத்தலக்குண்டுக்கு 13 ரூபாய் கேட்க வேண்டிய நடத்துனர் 22 ரூபாய் கேட்கின்றார். கோபம் வருகின்றது , என்ன அநியாயம் திருச்சியில்இருந்து வத்தலக்குண்டிற்கு நான் பயணச்சீட்டு வாங்கியிருந்தால் 9 ரூபாய் இழப்பு இருந்திருக்காது என்பது அல்ல விசயம் . நீங்கள் இதைப்பற்றி பேச மாட்டீர்களா என்றபோது நடத்துனர் அவர்கள் வாங்கச் சொல்கின்றார்கள் நான் வாங்குகின்றேன் என்றார். எதற்கு இவர்களுக்கு யூனியன் சம்பள உயர்வுக்கு மட்டுமா? மக்களைப் பற்றிய சிந்தனை தாசில்தாருக்கும் இல்லை பேருந்து நடத்துனருக்கும் இல்லை என்றால் எப்படி. ஆரப்பாளையம் முதல் உசிலம்பட்டி , மதுரை முதல் திண்டுக்கல் என பல பகுதிகளில் பயணித்த பின் எழுதியிருந்தால் கவிதைக்கு பக்கங்கள் பத்தாது. அந்த தொழிலாளர்களையும் மனிதர்களாக மதிப்போம். அவர்கள் சாதாரன விவசாய மக்களை , வேட்டி சட்டை அணியும் மண்ணின் மக்களை மதிக்கும்போது….

பத்திரமாய் நம் பயணங்கள்.
எத்தனை பேர் அறிவோம்
அவரிதயம் நமக்கும் சேர்த்துத் துடிக்கும் தருணங்கள்.

இது உண்மை. இதை சொன்ன கவிதை அருமை, மிக அருமை.

அதென்னவோ அங்கும் இங்கும் தனியார், அரசு பெரூந்துகளுக்கு இருக்கும் வித்தியாசம்,ஒரேவகயகத்தான் இருக்கிறது