கல்வி ஒரு மாயை..
நான் ஐந்தாவது முடித்து ஆறாவது சென்ற காலம் அது. அதுவரை சின்ன பள்ளிக்கூடத்தில் இரண்டு வகுப்பறை மட்டும் இருக்கும் அந்த அறைகளில் தவழ்ந்து விளையாடிக் கொண்டிருந்த எனது கால்கள் முதல்முறையாகப் பெரிய கட்டிடங்களுக்குள்ளே செல்ல ஆரம்பித்தது..
அந்த நிகழ்வு எனது வாழ்வின் மறக்க முடியாத ஒரு தருணம், ஐந்தாவது முடித்த கம்பீரத்தோடு ஆறாம் வகுப்பு சேர்ந்த போது முதலில் அங்கு இருக்கும் நபர்களையும் அவர்களின் திறனையும் பார்த்து நான் பயந்து போனேன், சொல்லப்போனால் அவர்கள் மட்டும் என்னைக் கதி கலங்க வைக்கவில்லை, அங்கிருந்த கட்டிடங்களும் மைதானங்களும் கூட சேர்ந்து என்னை மிக அதிகமாகப் பயமுறுத்தியது.
ஆரம்பத்தில் முதல் இரண்டு நாட்கள் யார்?யார்? எந்த வகுப்பு என்ற எந்த அறிவிப்பும் இல்லாததால் மரத்தடிகளில் மட்டுமே பாடம் கற்பிக்கப்பட, பிறகு ஆளுக்கு ஒரு வகுப்பாக இரண்டு ஆசிரியர்கள் வந்து என்னையும் என் எல்லோரையும் பிரித்தனர்.
A,B,C என மூன்று பிரிவுகளாகப் பிரித்து மாணவர்களை அதில் உட்கார வைக்க நானும் அதில் ஒருவனாய் மூன்றாவது பிரிவில் சேர்ந்தேன். எனக்கு என் அப்பாவின் மூலம் புதிய சீருடையும் தாயின் மூலம் புதிய ஆலோசனைகளும் கிடைத்தது,எனது வகுப்பறைக்குள் நான் முதல்முறையாகச் செல்ல.
ஆரம்பத்தில் வகுப்பிற்கு வந்த ஆசிரியர்கள் எல்லோரிடமும் சில கேள்விகளைக் கேட்டனர். அந்த கேள்விகள் உங்கள் பெயர்? நீங்கள் எந்த ஊர்? இவை சில மாணவர்களுக்கு மட்டும் இருந்தது, சிலருக்கு இதில் ஒன்று கூடிப் போய் உங்கள் தெரு என்ன? என்று வந்தது, சிலருக்கு அது இன்னும் அதிகமாக உன் அப்பா அம்மா என்ன வேலை செய்கிறார்கள்? என அதிகமாக கூட கேட்டனர்.
எனக்கு அப்போது அது பெரிய கடுப்பை ஏற்படுத்தியது. ஏன் இவர்கள் இப்படி ஒவ்வொருவரிடமும் ஒவ்வொரு விதமாக கேள்விகளை கேட்கின்றனர் என்று.
அந்தக் கேள்விகள் என்னை மிக வலுவாகத் துரத்தினாலும் அதனை புரிந்து கொள்ளக்கூடிய அறிவும் சக்தியும் எனக்கு அப்போது இல்லாததால் நான் அதனை அப்போது பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை.
படிக்க: கல்வியும் சாதியும்.. என் நினைவுக் குறிப்பு -1 | கருணாகரன்
சில காலம் கழித்து வகுப்பு மாணவர்களும் என் படிப்பை கண்டு, எங்கள் வகுப்பு ஆசிரியருடன் சேர்ந்து என்னை வகுப்பு தலைவர் ஆக்கினர். அந்த அறிவிப்பு வந்தவுடன் என்ன செய்வது என்று தெரியாமல், என்ன செய்வது என்று புரியாமல் முதலில் விழுதுங்கி நிற்க பின் என் நண்பர்களின் துணையால் அதனை ஏற்றுக் கொண்டேன்.
அங்கே ஒரு பழக்கம் உண்டு அது என்னவென்றால் ரெக்கார்ட் நோட் முதல் கட்டுரை நோட்டு வரை ஆசிரியர்கள் எழுதக் கொடுக்க, அவற்றை எழுதி முடித்த பிறகு எடுத்துச் சென்று ஆசிரியர்கள் இருக்கும் அறைக்குள் வைக்க என் வகுப்புத் தோழர்கள் சிலர் பயன்படுத்தப்படுவது உண்டு, இது அவர்களின் வழக்கமும் கூட.
அவ்வாறு ஒருமுறை வடிவியல் நோட்டு கட்டுகளை கையில் ஏந்தி என் நண்பர்களுடன் சென்றபோது ஆசிரியர்களின் அறைக்கு வழியில் சில மாணவர்கள் நின்று கொண்டிருப்பதை கண்டேன். அவர்கள் ஏன் இங்கே? இருக்கிறார்கள் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை.அவர்களிடம் போய் கேட்கலாம் என்று நினைத்து பார்த்தால் அதற்கும் எனக்கு மனம் இல்லாமல் போய்விட்டது,நானும் என் வகுப்பு தோழர்களும் அறைக்குள் உள்ளே செல்ல துணிந்தபோது அந்த அறையில் அப்போது எந்த கூட்டமும் இல்லாமல் இருப்பதை நான் கவனித்தேன்.
ஆசிரியர்கள் கூட அப்போது ஒன்று இரண்டு பேர் தான் இருந்தார்கள் நானும் அதனை எட்டி கவனித்துக் கொண்டு உள்ளே செல்ல துணியை எனது கணக்கு ஆசிரியர் அவர்களின் பெயர் கலைவாணி அவர் என்னுடன் சேர்த்து இரு நபர்களை நீங்கள் கொஞ்ச நேரம் வெளியில் நில்லுங்கள், இவர்கள் மட்டும் உள்ளே வரட்டும் என்று கூறினார். நாங்களும் என்ன காரணம் என எதுவும் கேட்காமல் வெளியில் இருந்த மரத்தடியில் நிற்க ஆரம்பித்தோம்.
அங்கிருந்து ஒரு மரத்தின் அடியில் எனது அக்காவும் அப்போது நின்று கொண்டிருந்தார். அவளை பார்த்த பார்த்தபோது “ஏதோ பல நாட்கள் அனுபவம் போல தெரிந்தது”நான் அவளை கண்டவுடன் வெகுவாக நடக்க அவளும் என்னை கவனித்துவிட்டால். அவள் என்னை பார்த்து “ஏலேய் உனக்கு இங்க என்ன வேலை’என்று கேட்க நானும் அவளிடம் வந்த வேலையை சொல்லிவிட்டு, “நீ எதுக்குமா இங்கே நிற்கிறே” என்று அவரிடம் கேட்டேன்.அதுக்கு அவங்க உள்ள கூப்பிடல வெளியிலே நிக்க சொல்லிட்டாங்க அதனாலதான் நானும் நிக்கிறேன்,நீ எப்படின்னு அவள் என்னை கேட்க “நானும் அப்படித்தான் உன்னை போலயே ஏன்னு தெரியாம வெளியில நின்னுகிட்டு இருக்கேன்” ஒரு இத்தனைக்கும் அந்த இடத்துல பெரிய கூட்டம் எல்லாம் எதுவுமே இல்லை, இருந்தாலும் உள்ள விடல ஏனோ! என்று சலித்துகொண்டன்.
அவள் சில காரணம் இருக்கு, அத உனக்கு நாளைக்கு சொல்றேன். அப்படின்னு சொல்லிட்டு அவள் பேச்சை வேறு பக்கம் திருப்பினால் நானும் அவ்வாறு பேசிவிட்டு அங்கிருந்து கிளம்ப ஆரம்பித்தேன்..
பின் அந்த மத்திய வேளையில் கணக்கு பாடம் ஒன்று இருந்தது. அந்த ஆசிரியர் இன்றைக்கு மாலை வடிவியல் நோட்டு கொண்டுவராதவர்கள் யாராக இருந்தாலும்,நாளைக்கு எல்லா வேலையும் முடிச்சிட்டு காலையில வந்தவுடன் உங்க கிளாஸ் லீடர் கிட்ட அதை கொண்டு வந்து கொடுத்துடுங்க, அவனும் சில பிள்ளைகளும் இதனை வாங்கிட்டு எங்க வீட்டுக்கு காலையில் 8:30 மணிக்கு கொண்டு வந்து கொடுத்திரணும் பார்த்துக்கோங்க என்று சொல்லிட்டு எல்லாரையும் கண்டித்து கண்டித்து விட்டு அங்கிருந்து கிளம்ப, எல்லோரும் என்னையவே பார்த்தார்கள் நானும் ” மேடம் வழக்கம் போல் ஏழரை மணிக்கு வந்து ” என்று ஆசிரியரிடம் சொல்லிவிட்டு அடுத்த ஆசிரியரை குறிப்பிட எனது நண்பர்கள் மூலம் சொல்லி அனுப்பினேன்.
அன்றைய பொழுது முடிந்து இரவும் கடந்து மறுபடியும் ஒரு காலை பொழுது வர ஆரம்பித்தது. அப்போது எனக்கு ஆசிரியர் கொடுத்த வேலைகள் எல்லாம் நினைவுக்கு வந்து கொண்டே இருந்தன. காலையில் விட்டில் இருந்து சென்றவுடன் அங்கு ஏற்கனவே இருந்த எனது பள்ளி தோழர்களின் நோட்டுகளை சேகரித்து விட்டு பின் 8 மணி வரை காத்திருந்து சில நபர்களின் நோட்டை வாங்கிக்கொண்டு அந்த ஆசிரியரின் வீட்டை நோக்கி பயணிக்க ஆரம்பித்தேன்.
படிக்க: மாநிலக் கல்விக் கொள்கை: மக்களுக்கு துரோகமிழைக்கும் தி.மு.க.!
அப்போது என்னுடன் எனது பக்கத்து வகுப்பு நண்பர்கள் கூட உடன் வந்தனர். அவர்களில் முக்கியமானவர் எனது தங்கை மாலதி. அவளுக்கு அந்த டீச்சர் அறிவியல் பாடம் எடுக்கிறார். நான் அவளிடத்தில் எனது கடமையைச் சொல்ல, அவளும் ”எனது நோட்டை என் வகுப்பு நண்பர்கள் வாங்காமல் சென்று விட்டனர்; அதனால் தான் நானும் வர வேண்டியது ஆயிற்று!” என்று அவள் கூற எங்களது பயணம் எனது ஆசிரியரின் வீட்டை நோக்கி தொடர ஆரம்பித்தது.
அப்படி நடந்து செல்கையில் அவர்களுடைய வீடும் வந்தது. அவர் வீடு இதுதான் என சிலர் அடையாளம் காட்ட நாங்கள் எல்லோரும் அதனை நோக்கி செல்ல துணிந்தோம்.
அங்கே இரண்டு வீடுகள் இருந்தது அந்த வீடு ஒன்றோடு ஒன்று பிணைக்கப்பட்டு இருந்தது நாங்கள் அதனைப் பார்த்ததும் மெதுவாக எங்கள் டீச்சரை அழைத்தோம் அவளும் வெளியில் வந்து எல்லோரும் உள்ளே வராதீர்கள் சிலர் மட்டும் வந்தால் போதும் எனக் கூறி சிலரை மட்டும் உள்ளே அழைத்துச் சென்று சிலரை வழியில் நிற்க வைத்தார். அவர்களும் வீட்டுக்குள் வராமல் வெளியிலே நின்று விட்டனர். அது எனக்கு சுத்தமாக பிடிக்கவில்லை ஏன் இவர் இப்படி நடந்து கொள்கிறார் என எனக்குள் நான் கேட்டவாறு வெளியில் நின்று கொண்டிருந்தேன் அவர்களில் ஒருவராக.
பின்பு அதெல்லாம் முடிந்து விட்ட பிறகு நான் எனது அக்காவிடம் இதனைப் பற்றி சொல்ல அவள் சொன்னால் இது இப்படித்தான் இருக்கும், காரணம் அவங்க எல்லாம் மேல் சாதியை சேர்ந்தவர்கள் நாம அவங்களுக்கு கொஞ்சம் கீழே இருக்கிறோம், அதனால கொஞ்சம் கீழ்தரமா தான் தெரியும் உங்களுக்கும் நாம வீட்டுக்குள்ள வந்தா நாம பள்ளிக்கூடத்துக்குள்ள வந்தா அவங்களுக்கு பெருசா பிடிக்கிறது, இப்படித்தான் சில டீச்சர்ஸ் எல்லாம் வந்து நம்ம ஆளுக்கெல்லாம் இருப்பாங்க நம்மள மாதிரி ஒடுக்கப்பட்ட சமூகத்தில் இருந்து அவங்க வந்து இருப்பாங்க, அவங்க எல்லாம் வந்து பெரிதளவில் மதிக்கிறார்களா? என்று கேட்டால் இல்லை, அந்த மாதிரி என்னதான் படிச்சாலும் என்னதான் பெரிய இடத்துக்கு வந்து போனாலும் எங்க யாரும் சமமா பார்க்கப்படுவது கிடையாது, என்று கூற எனக்கு அது பெரிய அதிர்ச்சியாக மாறியது.
அப்படி என்றால் நாம் இப்போது இங்கே நிக்கிற மாதிரி நம்ம மக்களில் இருந்து பலரும் இப்படித்தான் நின்று இருப்பார்களா என்று அவளிடம் கேட்டேன்.
அவள் அதற்கு நிறைய வாய்ப்பு இருக்கு என்று சொல்லி தனது பேச்சை நிறுத்திக் கொண்டார்.
அவளது பேச்சு ஜாதி என்ற வார்த்தையைப் பற்றிய புரிதலை ஓரளவுக்கு ஆரம்பித்து விட்டது என்றால் எனது ஆசிரியரின் செயல் கல்வி என்ற வார்த்தையைப் பற்றிய மாயையும் எனக்கு ஆரம்பித்துவிட்டது.
சில நிகழ்வுகள் நம்மை முதிர்ச்சி அடைய செய்யும், பக்குவப்படுத்தும். அது போல் தான் இதுவும் இந்த நிகழ்வு சாதி குறித்த எனது எண்ணத்தைப் பேதம் குறித்த எனது பார்வையைக் கூர்மையடைய செய்தது..
அது அதன் பிறகு நடந்த நிகழ்வுகளில் இருக்கும் காட்டுமிராண்டித்தனத்தை எனக்கு வெளிச்சம் இட்டுக் காட்ட உதவியது.
அப்படி ஒரு காட்டுமிராண்டித்தனம் தான் தேசிய கொடியை சிலர் தொடக்கூடாது என்பது..
அதனைப் பற்றிய நிகழ்வுகளைக் களம் மூன்றில் காண்போம்.
கருணாகரன்
