குழந்தைகள் வாழ்க | அமனஷ்வீலி | அத்தியாயம் – 4 | பாகம் – 09
கசப்பான மனப் புண்
யாரோ ஒருவர் தன் மகனைப் பற்றி என்னுடன் பேசத் துவங்குகிறார். “அதிகாரத் தொனியுள்ள அம்மாவிற்கு” திருப்தியில்லை: “என் மகன் ஏன் ஒரு தடவை தான் வாசித்தான்? ஏன் அவனுக்கு கிசிலாஃபானைத் தராமல் மரக் கரண்டிகளைத் தந்தீர்கள்?” இக்குழப்பத்தில் ஒரு சிறுமியின் அழுகை என் காதுகளை எட்டுகிறது. “இங்கே வா, ஏன் அழுகிறாய்?”
விழாவிற்கு அவளுடைய அம்மா வரவில்லை. அதனால் தான் அழுகிறாள். வருவதாகச் சொல்லியிருந்தும் வரவில்லை. எனவேதான் அவள் நடனமாடவில்லை. இதய வேதனை மகிழ்ச்சியில் திளைக்க விடவில்லை. அச்சிறுமி என்னோடு ஒட்டிக் கொண்டு அழுகிறாள். இதோ அம்மா வந்து விட்டாள். அவள் என்னை விட்டுப் பிரியவில்லை, அம்மாவை நோக்கிப் பாயவில்லை.
“போய் வருகிறேன்!” என்று அமைதியாகச் சொல்லி விட்டு, கண்ணீரைத் துடைத்தபடி, அம்மாவிற்கான ரகசியத்தை (பரிசை) மறந்த படி அல்லது விட்டு விட்டு அறையிலிருந்து வெளியேறுகிறாள்.
“என்னம்மா ஆயிற்று?” என்று தன் அக்கறையையும் கவனிப்பையும் எனக்கும் மற்ற பெற்றோர்களுக்கும் காட்டும் முகமாக அம்மா கேட்கிறாள்.
ஆனால் அச்சிறுமி பதிலளிக்கவில்லை. ஒருவேளை அம்மா இப்போது திருமணம் செய்து கொள்ளப் போகிறாளா இல்லையா என்று அவளுக்குக் கவலையில்லையோ, ஒருவேளை இப்போது அம்மாவை விட்டுத் தள்ளி தொலைவில், போர்டிங் பள்ளியில் சேர விரும்புகின்றாளோ!
“என் மகன் மீது அதிக அக்கறை காட்டுங்கள்!”
“அதிகாரத் தொனியுள்ள அம்மா” என்னை விட்டு அகலவில்லை.
நான் அவள் சொல்வதைக் காதில் வாங்கிக் கொள்ளவில்லை. ஏனெனில், அரிச்சுவடி விழா முடிந்த உடனேயே, இந்த “அதிகாரத் தொனியுள்ள அம்மாவின் கற்பனைக் குறைகளைக் கேட்பதை விட வேறு முக்கிய வேலைகள் எனக்கு வந்தன. தாழ்வாரத்தில் ஒரு சிறுவன் நிற்கிறான். அனேகமாக அவனும் தன்னை வீட்டிற்கு அழைத்துச் செல்ல யாராவது வருவார்களெனக் காத்திருக்க வேண்டும். அவன் வீட்டிலிருந்தும் விழாவிற்கு யாரும் வரவில்லை. பெரும் கோபத்துடன் அவன் ஜன்னலருகே நிற்கிறான், இப்போது அவனைப் பார்த்தால் குழந்தையைப் போலவேயில்லை. பெரிய மனிதனின் கவலைகள் அவனிடம் நிறைந்துள்ளன. அவன் எதைப் பற்றிச் சிந்திக்கிறான்? “அப்பா முன் போல் என்னுடன் நட்பாக இல்லை.”
ஏதோ ஒரு நபர் வருகிறார்: “நான் உன்னைக் கூட்டிச் செல்ல வந்திருக்கிறேன். பெற்றோர்கள் என்னிடம் கேட்டுக் கொண்டார்கள்”.
“இது என் மாமா!” என்று சிறுவன் விளக்குகிறான், என்னிடம் விடைபெற மறந்து, சன்னலருகே உள்ள பெரிய பாக்கெட்டை மறந்து செல்கிறான்.
படிக்க:
♦ குழந்தைகளிடம் வாசிப்பு பழக்கத்தை உண்டாக்குவது எப்படி ?
♦ பணமதிப்பழிப்பு : இன்னும் என்னென்ன பாடுபடுத்துமோ ?
அந்த பாக்கெட்டில் எவை இருக்கின்றன என்று எனக்குத் தெரியும். அதில் அவன் எழுதிய எழுத்துகளின் மாதிரிகள், நூறு, ஆயிரம், மில்லியன் வரையில் அவன் போட்ட கணக்குகள், வரைகணித வடிவப் படங்கள் (இவற்றில் முக்கோணங்கள், சதுரங்கள் தவிர கன வடிவங்களும் பிரமீடுகளும் கூட உள்ளன), இன்னும் சில படங்கள், மாடல்கள் முதலியன இருக்கின்றன. இவற்றில் ஒரு படம் மனிதனின் உடலாகும், இதில் ஒவ்வொரு உள் உறுப்பின் அருகேயும் அதன் பெயர் எழுதப்பட்டுள்ளது. கடந்த சில நாட்களாக அவன் இடைவேளைகளில் வகுப்பறையை விட்டு வெளியே செல்லாமல் ரகசிய பாக்கெட்டைத் தயாரித்தான். வீட்டிலிருந்து சுத்தமான தாள்கள், பசை, வண்ணப் பேனாக்கள், கத்தரிக்கோல் ஆகியவற்றைக் கொண்டு வந்தான். அவன் கணக்குகளைப் போட்டான், வரைந்தான், வெட்டினான்…. சில நாட்களுக்கு முன் இதே போன்ற மனித உடலமைப்பு பற்றிய படத்தை எனக்குப் பரிசளித்தான்.
“வயிற்றில் என்ன நடக்கிறது என்று எனக்குத் தெரியும்! இரைப்பையினுள் உணவு எப்படி வருகிறது, அங்கு ஜீரணம் எப்படி நடைபெறுகிறது என்று எனக்குத் தெரியும்…” என்றான் அவன்.
“நீயா இதை வரைந்தாய்?”
“ஆமாம்.”
“இது என்ன ?”
“இரைப்பை !”
“அது?”
“இதயம்…. இது கல்லீரல்… இங்கே உணவு ஜீரணமாகிறது.”
“உனக்கு எப்படி இதெல்லாம் தெரியும்?” “பாட்டி சொல்லித் தந்தாள். அவள் உயிரியல் விஞ்ஞானி.”
“மிக சுவாரசியமான படம்!”
“நீங்களே வைத்துக் கொள்ளுங்கள்… நான் இதை உங்களுக்காக வரைந்தேன்.”
“நன்றி !”
இதோ இந்தக் கனமான பாக்கெட்டை, “பெற்றோர்களுக்கான ரகசியத்தை” அவன் ஜன்னலருகே வைத்துச் சென்றுள்ளான். ஒருவேளை அவனுடைய ரகசியத்தைப் பகிர்ந்து கொள்ள இனி யாருமில்லையோ, தனது இதயத்தை, மனதைத் திறந்து காட்ட ஒருவருமில்லையோ?
மனிதர்களின் பரஸ்பரக் கவனமும் அக்கறையும்தான் துக்கத்தைத் தாங்கிக் கொள்ளவும் மனதால் வீழ்ந்து விடாமல் இருக்கவும் புதிய சக்தி பெறவும் ஒவ்வொருவருக்கும் உதவுகின்றன. பெற்றோர்களின் தீமையோடு கலந்த, குடும்ப மகிழ்ச்சி குலைவதுடன் தொடர்புடைய துக்கத்தை குழந்தை எப்படித் தாங்குவான்? இதைத் தாங்கவல்ல எந்த ஆசிரியரியல் விஞ்ஞானம் எனக்குத் துணை புரியும்? ஒருவேளை அன்பு, பாசம், நேசம், அக்கறை, கவனம் அல்லது கண்டிப்பு – இவற்றில் எது எனக்குக் கை கொடுக்கும்? அல்லது இங்கு வேறு ஏதாவது ஒரு விசேஷ அணுகுமுறை தேவையோ?
“கடினமான குழந்தைகள்” என்றழைக்கப்படுபவர்கள் எப்படித் தோன்றுகின்றனர் என்பதன் அடிப்படைகளைக் கண்டுபிடிப்பதில் எவ்விதக் கஷ்டமும் இல்லை என்றே எனக்குத் தோன்றுகிறது. நாம்தான் அவர்களை அப்படி ஆக்குகின்றோம். மனதைப் பாழ்படுத்தி, இதயத்தைப் பிழிந்தெடுக்கவல்ல துக்கம் குழந்தையை ஆட்கொள்ளும் போது அவனுக்கு எப்படி உதவுவது? எனது ஆயிரக்கணக்கான சக ஆசிரியர்களைப் போன்றே நானும் இவர்களின் மனதிலும் இதயத்திலும் ஏற்பட்டுள்ள வடுவைப் போக்கும் வழிகளைத் தேட வேண்டியதாகிறது. என்னால் இது முடியுமா?
(தொடரும்)
முந்தைய பகுதியைப் படிக்க:
குழந்தைகள் வாழ்க!
கிறித்தவ மிஷனரிகள் என்பதன் பொருள் இன்றிருப்பது போல் அன்று இல்லை. அப்போது போர்ச்சுகல், ஸ்பெயின், பிரான்ஸ் அடங்கிய ஐரோப்பியப் பகுதிகள் இசுலாமியப் பேரரசில் இருந்தன. மேலும் மங்கோலியர்களின் படையெடுப்பும் அடிக்கடி நிகழ்ந்தது. 1245-ம் ஆண்டில் திருச்சபையைக் கூட்டிய போப், கிறித்தவ உலகத்தைப் பாதுகாக்கும் வழிகளை விவாதித்தார். அதன்படி மங்கோலியர்களின் அரசியல், இராணுவ விவரங்களை அறிந்து கொள்ளும் பொருட்டு ‘மிஷனரிகள்’ அனுப்பப்பட்டன. இப்படி தகவல் சேகரிக்கும் நிறுவனங்களாகத் தோன்றிய மிஷனரிகள் பின்னாளில் சமயநெறி பரப்பி மதமாற்றம் செய்பவையாக மாறின.
காலனிய ஆட்சியின்போது கன்னியாகுமரி மாவட்டத்தை உள்ளடக்கி தென்கேரளத்தை ஆண்டு வந்த திருவிதாங்கூர் சமஸ்தானத்திலும் ஆயிரக்கணக்கான மீனவர்களும், நாடார் சாதி மக்களும் கிறித்தவத்தைத் தழுவினர். ‘பள்ளு, பறை, சாணான், சக்கிலியன்’ என்ற தாழ்த்தப்பட்டவர்களின் படியமைப்பில் மூன்றாம் நிலையிலிருந்த சாணான் என்றழைக்கப்பட்டவர்கள் நாடார் சாதி மக்களாகும். ‘நாடார் பெண்கள் மாராப்பு போடக்கூடாது’ என்ற பார்ப்பன அடக்குமுறை அங்கே சட்டமாகவே இருந்தது. தமது போராட்டத்தின் மூலம் திருவிதாங்கூர் அரசை மாராப்பு போடக்கூடாது என்ற சட்டத்தை இரத்து செய்ய வைத்தார்கள் நாடார் சாதிப் பெண்களும், ஆண்களும். நாடார்கள் கோவில்களுக்குள் நுழையக்கூடாது என்பதை எதிர்த்துத் தனிக்கோவில் – வழிபாட்டு முறையை உருவாக்கினார் ஐயா வைகுண்ட நாதர். நாராயண குருவைப் போல குமரி மாவட்டத்தில் தோன்றிய இச்சீர்த்திருத்தப் பெரியவரின் கொள்கையை ஏற்றவர்கள் ‘ஐயா வழி’ மக்கள் என இன்றும் வாழ்கிறார்கள். எனவே குமரி மாவட்டத்தில் மதமாற்றம் எளிதில் நடந்தேறியதில் வியப்பில்லை.
இதை எதிர்த்து வந்த புத்த மதம் நெடுங்காலம் செல்வாக்குடன் நீடித்தது. வடகிழக்கில் வர்ண சமூகம் குலைக்கப்பட்டு, புத்த மதம் வந்தது பற்றி ஆர்.எஸ்.எஸ். தலைவர் கோல்வால்கர் வருத்தப்பட்டார். அதனால்தான் வங்கத்தில் இசுலாமும், வடகிழக்கு மாநிலங்களில் கிறித்தவமும் எளிதில் பரவமுடிந்தது என்று குமுறுகிறார் கோல்வால்கர். இன்றும் வடகிழக்கு மாநில இந்துக்களிடம், ஏனைய இந்திய இந்துக்கள் மத்தியில் காணப்படும் அசமத்துவச் சடங்குகள், இறைச்சி உண்பதில் பேதங்கள், கீழ் சாதியிடம் உணவு பெறுவதைத் தீட்டாகக் கருதுவது போன்ற பார்ப்பனப் பண்புகள் பெருமளவில் கிடையாது. காரணம் இம்மக்களிடம் மரபுரீதியாக இருந்து வந்த பழங்குடியினப் பண்பாடுதான்.
அரசு விடுமுறைகளில் இந்துப் பண்டிகைகளுக்குத்தான் விடுமுறை அதிகம். தீபாவளி, அக்ஷய திரியை போன்ற பண்டிகைகளை கார்ப்பரேட் நிறுவனங்கள் விற்பனைக்காக முன்னிலைப்படுத்துகின்றன. சந்திராயன் 2 வெற்றிகரமாக அமைவதற்கு மட்டுமல்ல, விடும் ஒவ்வொரு செயற்கை கோளுக்கும் திருப்பதி சென்று ஆசி வாங்குகிறது இந்திய விண்வெளி ஆராய்ச்சிக் கழகம். அதே போன்று கப்பற்படைக்கு ஒரு புதிய கப்பல் வெள்ளோட்டம் விடப்படுகிறது என்றால் தேங்காய் உடைத்து, ஐயர் பூசை செய்துதான் விடுகிறார்கள். சரஸ்வதி பூஜை என்று அனைத்து அரசு, தனியார் அலுவலகங்களும் அலுவலக ரீதியாகவே கொண்டாடுகின்றன.
அதிகார வர்க்கத்தின் உயர் பிரிவில் பார்ப்பன – உயர் சாதியினரே கோலேச்சுகின்றனர். ரா, சிபிஐ, இராணுவம், பிரதமர் போன்ற பதவிகளுக்கு முசுலீம்கள் வரக்கூடாது என்பது எழுதப்படாத சட்டமாகவே பின்பற்றப்படுகிறது. முசுலீம்கள் அவர்களது மக்கள் தொகை விகிதத்திற்கு ஏற்ப எந்த துறையிலும் இல்லை. பாராளுமன்றத்திலும் இல்லை.
பாஜக ஆட்சிக்கு வந்தது முதலே இந்தி, சமஸ்கிருதத்தைத் திணிக்கும் முயற்சியைத் தொடர்ந்து மேற்கொண்டு வருகிறது. ரயில்வே, அஞ்சல் துறை போன்ற மத்திய அரசின் துறைகளுக்கான தேர்வுகளில் மாநில மொழிகளை அகற்றியதற்கே கடும் எதிர்ப்பு இருந்த நிலையில் அமித்ஷாவின் இந்த அறிவிப்பு மிகவும் ஆபத்தானது. இந்தியைப் பொது மொழியாக்குவது என்பது சமஸ்கிருதத்தைப் பொது மொழியாக்குவதன் முதற்படியே. இந்தி என்பது மொழி மட்டுமல்ல, அது இந்து-இந்தி-இந்தியா என்ற இந்துத்துவத்தின் அடிப்படையுமாகும்.
“நாம் சுதந்திரமாக இருப்பதால் இங்கு இருக்கவில்லை. நமக்கு சுதந்திரம் இல்லை என்பதால் இங்கு இருக்கிறோம். இதிலிருந்து தப்பிச் செல்வதற்கு காரணம் ஏதுமில்லை; அதை மறுப்பதற்கு நோக்கமும் இல்லை. ஏனெனில் நோக்கமில்லாமல், நாம் இங்கு இருக்கமாட்டோம் என்பது நாமிருவரும் அறிவோம். அந்த நோக்கம்தான் நம்மை உருவாக்கியிருக்கிறது, நம்மை இணைத்திருக்கிறது. அந்நோக்கமே நம்மை இழுத்துச் செல்கிறது. அதுவே நம்மை வழிநடத்தவும் செய்கிறது, தூண்டிவிடவும் செய்கிறது. இந்நோக்கம்தான் நம்மை வரையறுத்திருக்கிறது. நம்மை பிணைக்கவும் செய்கிறது”
காட்டு ஓநாயை வீட்டு நாயாக மாற்றிய மனித குலத்திற்கு அதன் பின் வேட்டைக்கு ஒரு துணை கிடைக்கிறது. ஆரம்பத்தில் இனக்குழுவில் இருந்த வயதான கிழவர்கள், கிழவிகளை விட நாய்களுக்கு மதிப்பு அதிகம். சமயத்தில் நாய்களுக்கு இறைச்சி இல்லை என வயது மூத்தோரை இரையாக கொடுத்திருக்கிறது மனித குலம். முதியோரை, நோயுற்றோரை, எளியோரை பராமரிக்க வேண்டும் என்ற பண்பாடு பற்றிக் கொள்ள வெகு காலமாகிறது. அந்தப் பராமரித்தலுக்கு வாழ்க்கைத் தேவைக்கான உற்பத்தி சற்றே அதிகரிக்க வேண்டியிருக்கிறது. இப்படி சமூக வாழ்க்கையின் இயக்கமே மனித குலத்தின் இணக்கத்தை கற்றுத் தருகிறது, உருவாக்குகிறது.
ஒரு சலவைத் தொழிலாளிக்கு முறையான மருத்துவம் கிடைப்பதை இந்த சமூக அமைப்பு ஏன் உத்திரவாதப்படுத்தவில்லை. இன்னொரு புறம் மருத்துவச் செலவிற்கு விதவிதமாய் காப்பீடுகள். அந்தக் காப்பீடு பணம் முழுவதும் கிடைக்கும் வரை ஐசியூவில் வைத்திருக்கும் தனியார் மருத்துவமனைகள். உனக்கு திடீரென்று விபத்து நடக்கும், திடீரென்று செத்துப் போவாய் என்று பயமுறுத்தியே காப்பீடுகள் கல்லா கட்டுகின்றன. ஏன் ஒரு மனிதன் இறந்து விட்டால் இந்த சமூகம் அவரது குடும்பத்தை காப்பற்ற வழியில்லாமல் இருக்கிறது? அதை பயமுறுத்துவதே ஒரு மாபெரும் தொழிலாக ஏன் இருக்க வேண்டும்? நாய்களுக்கு கிழவர்களை இரையாக்குவதற்கும் இதற்கும் என்ன வேறுபாடு?
இதெல்லாம் இந்த நிறுவனங்களுக்கு தெரிந்தே நடக்கும் நிகழ்வுகள். எடப்பாடி கோட்டு சூட்டுடன் வெளிநாடு சென்று வந்த கதையை ஊடகங்கள் தலைப்புச் செய்தியாக வெளியிட்டால்தான் கட்சி மற்றும் அரசு விளம்பரங்கள் கிடைக்கும். இது அதிகாரப்பூர்வ ஊழல். மோடியின் நூறு நாள் ஆட்சியை பாராட்டினால்தான் தொலைக்காட்சிகளுக்கு பிரச்சினை இல்லை.
இடையில் இருக்கும் நடுத்தர வர்க்கம் இரு தரப்பிலும் ஊசலாடினாலும் அதன் நிலையும் இன்றைக்கு உழைக்கும் மக்களின் பிரச்சினைகளோடே அணி சேர்கிறது.
பலுகாளி அகதிகள் முகாமில் அமைந்துள்ள உள்ளூர் சந்தை, இங்கு
பலுகாளி முகாமில் ஒரு ரோஹிங்கியா சிறுவன் பொருட்களை விற்பனை செய்கிறான்.
இரண்டு வருடத்திற்கு முன்னால் மியான்மர் ராணுவம் நடத்திய தாக்குதலுக்குப் பின் ஏழு லட்சத்திற்கும் மேற்பட்ட மியான்மரிகள் வங்கதேசத்தில் தஞ்சம் புகுந்திருக்கிறார்கள்.
“எனது சொந்தங்கள் இன்னும் மியான்மரில் உள்ளனர். ஆனால், அவர்கள் உயிரோடு உள்ளார்களா என்பது தெரியாது” என்கிறார் சல்பாகன் முகாமில் வசித்து வரும் ஹமீடா.
குட்டப்பல்லாங் – பலுகாளியில் உள்ள 27 முகாம்களில் மட்டும் பத்து லட்சத்திற்கும் மேற்பட்ட ரோஹிங்கியர்கள் வசிக்கிறார்கள். உலகில் அகதிகள் அதிகம் வசிக்கக்கூடிய பகுதிகளாக இவை உள்ளன.
சல்பாகன் முகாமில் வசிக்கக்கூடிய சஃபீனா பேகம், “அவர்கள் என் தந்தையை என் கண் முன்னமே கொன்றார்கள், நான் அங்கு திரும்பிச்செல்ல மாட்டேன்” என்கிறார்.
அக்பர் அலி தனது சொந்த ஊருக்கு திரும்பி செல்ல விரும்புகிறார். ஆனால், “மியான்மர் ராணுவத்தால் கற்பழிக்கப்பட்ட என் மகள் ‘திரும்பி செல்வோம்’ என்ற செய்தியைக் கூறினால் மிகவும் அதிர்ச்சியடைகிறாள்” என்கிறார்.
இரண்டாம் முறையாக 3400 அகதிகளை நாடு திரும்ப ஏற்படுத்தப்பட்ட முயற்சியும் தோல்வியுற்றது. எந்த விதபாதுகாப்பும் இல்லாமல், குடியுரிமையும் பெறாமல் நாடு திரும்புவதற்கு அவர்கள் மிகவும் அச்சப்படுகின்றனர் என்பதே காரணமாகும்.
பலுகாளி முகாமில் வசிக்கும் ரோஹிங்கியாக்கள்.
1991-ல் தனது தந்தையுடன் 4 வயது சிறுவனாக வந்த சஃபீக், நயபாரா முகாமில் வசித்து வருகிறார், அவர் திரும்பி செல்வதற்கு இனி எந்த காரணமுமில்லை.
இதற்கு மேல் தமிழக பட்ஜெட்டில் இருக்கும் நிதிப் பற்றாக்குறையோடு கடன் வாங்கி சில நலத்திட்டங்களை அமல்படுத்தலாம். கடன் வாங்கினால் அதற்கு ஆயிரத்தெட்டு நிபந்தனைகளை உலக வங்கியும், ஆசிய வங்கியும், இதர வெளிநாட்டு வங்கிகளும் போடும். எனவே பண ஆசை பிடித்தவரா ஒரு முதல்வர் என்ற பிரச்சினையை விட இங்கே பணத்தை கட்டுப்படுத்தும் அதிகாரமே முதலமைச்சருக்கு கிடையாது. சாலை ஒப்பந்தங்கள், இதர கட்டுமானங்களில் ஆளும் கட்சிகள் அடிக்கும் கொள்ளைகளை வைத்து நீங்கள் யோசிக்கிறீர்கள். அது உண்மைதான். இந்த அமைப்பு முறை ஆளும் கட்சிக்கு நிறைய ஊழல் செய்ய வாய்ப்பளிக்கிறது. அப்படி ஊழல் செய்யாமல் இருப்பவர்களே ஆனாலும் மக்களுக்கு அதிகாரத்தோடு நல்ல நடவடிக்கைகளை செய்வதற்கு வாய்ப்பளிக்கவில்லை என்பதும் முக்கியமானது. பரிசீலித்து பாருங்கள்!
ஒரு வகையில் இது பார்ப்பனியமயமாக்கத்தோடு தொடர்புடையது. தன்னை ‘கீழ்’ சாதி என்று நடத்தும் கொடுமைகளை எதிர்த்து சமர் புரிவதற்கு பதில் தன்னை ‘மேல்’சாதியாக மாற்றிவிடுவதையே பார்ப்பனியமயமாக்கம் என்கிறோம்.
