விவசாயிகள் படும் பாடையும் அவர்களின் துயரத்தையும் பற்றிப் பேசுகையில், “இவனோடும் சண்டை, நமக்கு இயற்கையோடும் சண்டை” என்ற துன்பியல் வரிகள் நினைவுக்கு வருவது தவிர்க்கவே முடியாத ஒன்று. மோடி அரசின் மூன்று வேளாண் சீர்திருத்தச் சட்டங்கள் விவசாயிகளின் தலைக்கு மேலே கத்தியாகத் தொங்கிக் கொண்டிருக்கும் நிலையில், தமிழக விவசாயிகளை இயற்கையும் தன் பங்குக்குத் துயரத்தில் மூழ்கடித்துவிட்டது.

எட்டு ஆண்டுகளுக்குப் பின் கடந்த ஆண்டுதான் மேட்டூர் அணை பருவத்தே திறக்கப்பட்டதால், குறுவை சாகுபடி பரப்பு அதிகமானதோடு, விளைச்சலும் ஹெக்டேருக்கு 6 டன் என்பதைத் தாண்டி, 6.2 டன்னாக அதிகரித்திருந்தது. தஞ்சை, திருவாரூர், நாகை, மயிலாடுதுறை ஆகிய நான்கு டெல்டா மாவட்டங்களில் மட்டும் சம்பா சாகுபடி பரப்பு 10 இலட்சம் ஏக்கரைத் தாண்டியதோடு, விளைச்சலும் நட்டமின்றி இருக்கும் என விவசாயிகளால் எதிர்பார்க்கப்பட்டது. எனினும், விவசாயிகளின் இந்த எதிர்பார்ப்புகள் அனைத்தும் கைக்கு எட்டியது வாய்க்கு எட்டவில்லை என்ற கதையாக முடிந்துபோனது.

படிக்க :
♦ கொரோனாவிலும் குறையாத இலாபம் ! அதிகரிக்கும் ஏற்றத்தாழ்வு !
♦ லெனினை நினைவுகூர்வதென்பது அவரைக் கற்றறிவது தான் !

குறுவை விளைச்சல் எதிர்பார்த்ததையும்விட அதிகமாக இருந்ததைப் பயன்படுத்திக்கொண்டு, தனியார் வியாபாரிகள் விளைந்த நெல் மூட்டைகளைக் குறைந்தபட்ச ஆதார விலைக்கும் கீழாகக் குறைத்துக் கேட்டதால், விவசாயிகளுக்கு அரசிடம் விற்பதைத் தவிர வேறு வழியில்லாமல் போனது. தமிழக அரசோ வரத்துக்கு ஏற்றபடி உடனுக்குடன் நெல் மூட்டைகளை கொள்முதல் செய்ய முன்வரவில்லை. இதனால் விவசாயிகள் கொள்முதல் நிலையங்களில் ஒரு வாரம் பத்து நாள் எனக் காத்திருந்து நெல் மூட்டைகளை விற்க நேர்ந்தது.

நெல் மூட்டைகளைப் பல நாட்கள் திறந்த வெளியில் போட்டு வைத்திருந்ததால், அவை திடீர் மழையில் நனைந்து, நெல்லின் ஈரப்பதம் அதிகரித்தது. அதிகரித்த ஈரப்பதத்தைக் காட்டி நெல்லைக் கொள்முதல் செய்ய அதிகார வர்க்கம் மறுத்தது. இப்படித் தமிழக அரசு குறுவை நெல் கொள்முதலில் திட்டமிட்டுச் செய்த பல்வேறு “குளறுபடிகள்”, புறக்கணிப்பு, தாமதங்களின் மூலம் விவசாயிகளை நட்டமடையச் செய்தது என்றால், பருவம் தவறிப் பெய்த ஜனவரி மாத கனமழை சம்பா விளைச்சலை அடியோடு நாசப்படுத்திவிட்டது,. நிவர், புரெவி புயல்களில் தப்பிப் பிழைத்த பயிர்களைக்கூட ஜனவரி மாத கனமழை விட்டுவைக்கவில்லை.

டெல்டா மாவட்டங்கள் உள்ளிட்டு 14 மாவட்டங்களில் 8 இலட்சம் ஏக்கரில் விளைந்து அறுவடைக்குத் தயாராக இருந்த நெல்லும், பிற விளைபொருட்களும் முற்றிலும் நாசமடைந்துவிட்டதாக ஆரம்பகட்ட புள்ளிவிவரங்கள் தெரிவிக்கின்றன.

பாதிப்பின் வீச்சு

காவிரி டெல்டாவைச் சேர்ந்த தஞ்சை மாவட்டத்தில் 25,000 ஏக்கருக்கும், நாகை மாவட்டத்தில் 1,25,000 ஏக்கருக்கும், திருவாரூர் மாவட்டத்தில் 1,50,000 ஏக்கருக்கும் மேற்பட்ட நெல்வயல்கள் நீரில் மூழ்கி, விளைச்சல் வீணாகிப் போயிருக்கிறது.

திருச்சி மாவட்டத்தில் 5,000 ஹெக்டேர் பரப்பளவுக்கும் மேலான நெல்வயல்கள் தண்ணீரில் மூழ்கிவிட்டதாகவும்; நெல்லுக்கு அப்பால் வாழை, கரும்பு, பருத்தி, மக்காச் சோளம் ஆகிய பயிர்களும் பாதிக்கப்பட்டிருப்பதாகவும் அம்மாவட்ட நிர்வாகம் அறிவித்திருக்கிறது.

கடலூர் மாவட்டக் கடைமடைப் பகுதிகளில் 50 ஆயிரம் ஏக்கரிலும் விருத்தாசலம், நெய்வேலி, பண்ருட்டி, குறிஞ்சிப்பாடி, புவனகிரி உள்ளிட்ட மாவட்டத்தின் பிற பகுதிகளில் 10 ஆயிரம் ஏக்கரிலுமாக 60 ஆயிரம் ஏக்கர் பரப்பளவில் பயிரிடப்பட்டிருந்த நெற்கதிர்கள் தேசமடைந்துள்ளன. கடலூர் மாவட்டத்தில் இந்த ஆண்டு 3.34 லட்சம் ஏக்கர் நெல் பயிரிடப்பட்டதில், தோரயமாக 1 லட்சம் ஏக்கர் நெல் பயிர் தண்ணீரில் மூழ்கி சேதமடைந்திருக்கக்கூடும் என அம்மாவட்ட நிர்வாகம் அறிவித்திருக்கிறது.

புதுக்கோட்டை மாவட்டத்தில் 2 இலட்சம் ஏக்கர் பரப்பளவில் நெல் பயிரிடப்பட்டிருந்த நிலையில், ஜனவரி மாத மழையால் சுமார் 75,000 ஏக்கரில் விளைந்து நின்ற நெற்பயிர்கள் தண்ணீரில் மூழ்கி அழுகிவிட்டதாகவும்; நெல் தவிர, சுமார் 25,000 ஏக்கர் பரப்பளவில் பயிரிடப்பட்டிருந்த உளுந்து, எள், மக்காச்சோளம் ஆகிய தானியங்களும் அழுகிவிட்டதாகவும் தெரிய வந்திருக்கிறது. டெல்டா மாவட்டங்களையொட்டி அமைந்திருக்கும் பெரம்பலூர், அரியலூர் மாவட்டங்களில் பயிரிடப்பட்டிருந்த நிலக்கடலைப் பயிர்கள் பெரும் சேதத்தைச் சந்தித்துள்ளன.

இராமநாதபுரம் மாவட்டத்தில் இந்த ஆண்டில் சுமார் 1.25 ஏக்கர் பரப்பளவில் குண்டு மிளகாய் எனச் சந்தையில் அழைக்கப்படும் இராமநாதபுரம் முண்டு மிளகாய் பயிரிடப்படிருந்தது. மிளகாய்ச் செடிகள் காய்க்கத் தொடங்கிய பருவத்தில் டிசம்பர் இறுதியிலும், ஜனவரி தொடக்கத்திலும் பெய்த மழையால் ஏறத்தாழ 75 ஆயிரம் ஏக்கர் பரப்பளவில் வளர்ந்து நின்ற மிளகாய்ச் செடிகள் அழுகிப் போயிருக்கும் என விவசாயிகள் தெரிவிக்கின்றனர்.

தூத்துக்குடி மாவட்டத்தில் சுமார் 1.50 லட்சம் ஹெக்டேருக்கும் அதிகமான பரப்பில் மானாவாரி பயிர்கள் பயிரிடப்பட்டிருந்தன. இதில் சுமார் 60 ஆயிரம் ஹெக்டேரில் உளுந்தும்; 40 ஆயிரம் ஹெக்டேரில் மக்காச்சோளமும்; 20 ஆயிரம் ஹெக்டேரில் பாசிப் பயறும்; மீதமுள்ள நிலங்களில் கம்பு, வெள்ளைச்சோளம், சின்ன வெங்காயம், மிளகாய், சூரியகாந்தி, பருத்தி, எள், குதிரைவாலி, சிவப்புச் சோளம், சீனி அவரை, கொத்தமல்லி உள்ளிட்ட பல்வேறு மானவாரிப் பயிர்கள் பயிரிடப்பட்டிருந்த நிலையில், இவையனைத்தும் ஜனவரி மாத மழையில் நாசமாகிவிட்டன.

இந்தப் பயிர்களில் சின்ன வெங்காயம், உளுந்து, பாசி ஆகியவை மார்கழி மாதம் 10-ம் தேதியையொட்டி அறுவடைக்குத் தயாராக இருந்தன. ஆனால், விடாது பெய்த மழை காரணமாக உளுந்து, பாசி பயிர்களில் முதிர்ந்த காய்களின் நெத்துகள் வழியே ஈரப்பதம் ஏற்பட்டதால் முளைத்துவிட்டன. பொன் நிறத்தில் காணப்பட வேண்டிய வெள்ளைச்சோளம் கருமை நிறத்துக்கு மாறிவிட்டது. சின்ன வெங்காயம், ஈரப்பதம் காரணமாக நிலத்திலேயே அழுகி துர்நாற்றம் வீசியது. கொத்தமல்லிச் செடிகள் அதிக ஈரப்பதத்தால் குறைந்த இலைகளுடன் அழுகிப் போயின. மிளகாய் செடிகள் முளைக்காமல் போனதாகத் தெரிவிக்கிறார்கள் அம்மாவட்ட விவசாயிகள்.

தென்காசி மாவட்டத்தில் சுமார் ஒரு லட்சம் ஏக்கர் வரை விவசாயப் பயிர்கள் மழையால் பாதிக்கப்பட்டுள்ளன. அம்மாவட்டத்தில் ஆயிரக்கணக்கான ஏக்கரில் பயிரிடப்பட்டிருந்த உளுந்து மற்றும் பாசிப்பயறுச் செடிகள் அறுவடைக்கு தயாராக இருந்த நிலையில், தொடர் மழையால் நனைந்து முளைத்துவிட்டதாகக் குமுறுகிறார்கள் விவசாயிகள்.

ஒரு ஏக்கரில் நெல் பயிரிடுவதற்குத் தோரயமாக 35,000 ரூபாய் முதலீடு செய்ய வேண்டும் எனக் கூறும் விவசாயிகள், இந்தத் தொகைக்குத்தான் பயிர்க் காப்பீடும் செய்திருக்கிறார்கள். மானாவாரிப் பயிர்களை எடுத்துக் கொண்டால், ஏக்கருக்குக் குறைந்தபட்சம் பத்தாயிரம் ரூபாய் முதலீடு செய்யாமல் வெள்ளாமை பார்க்க முடியாது. ஒரு ஏக்கரில் 4 முதல் 5 டன் வரை உளுந்து விளைந்தால், தமக்கு 28,000 முதல் 35,000 ரூபாய் வருமானம் கிட்டும் என்றும், முதலீடுபோக குறைந்தபட்சம் 15,000 ரூபாய் முதல் அதிகபட்சமாக 25,000 ரூபாய் வரை இலாபம் கிட்டியிருக்கும் எனக் கூறுகிறார்கள், தென் மாவட்ட விவசாயிகள்.

படிக்க :
♦ கஜா புயல் தாக்குதலிலிருந்து மீளாமல் தவிக்கும் டெல்டா மக்கள் !
♦ கஜா புயல் : மாந்தோப்பு விவசாயியின் கண்ணீர்

விவசாயிகள் கூறும் இந்தக் கணக்குப்படிப் பார்த்தால், ஜனவரி மாத கனமழையால் நெல் விவசாயிகளும், தோட்டப் பயிர்களைப் பயிரிட்ட விவசாயம் அடைந்திருக்கக்கூடிய நட்டம் இரண்டாயிரம் கோடி ரூபாயைத் தொடக்கூடும். நிவர், புரெவி புயல்களால் ஏற்பட்ட அழிவையும் இதோடு சேர்த்தால், இந்த நட்டக் கணக்கு மூவாயிரம் கோடியையும் தாண்டக்கூடும்.

கந்துவட்டிக்குக் கடன் வாங்கி விவசாயம் செய்து வரும் குறு, சிறு, நடுத்தர விவசாயிகளால் இந்த நட்டத்தை எப்படித் தாங்க முடியும்? விதை நெல்லுக்குக்கூடப் பயன்படாது என்றபடி சம்பா சாகுபடி அழிந்து நிற்கும் நிலையில், எதிர்வரும் நாட்களில் சோத்துக்கு என்ன வழி? தண்ணீரில் அழுகிப் போன பயிர்கள் வைக்கோலுக்குக்கூடப் பயன்படாது என்பதால், மாட்டுத் தீவனத்திற்கு என்ன செய்வது? அடுத்த பட்டத்திற்கு யாரிடம் கடன் கேட்பது எனக் கலங்கி நிற்கிறார்கள் விவசாயிகள். நிலவுடமையாளர்களின் நிலையே இதுதான் என்றால், கூலி விவசாயத் தொழிலாளர்களின் உடனடி எதிர்காலத்தை நினைத்துப் பார்ப்பதே அச்சமூட்டக்கூடியதாக உள்ளது.

எடப்பாடி அரசின் மெத்தனம், அலட்சியம்

14 மாவட்ட விவசாயிகளின், விவசாயத் தொழிலாளர்களின் வாழ்க்கையை நாசப்படுத்திவிட்ட இத்துயரத்தைப் பேரிடராக அறிவித்திருக்க வேண்டும். ஆனால், மைய அரசோ இதுவரை மதிப்பீட்டுக் குழுவைக்கூட அனுப்பி வைக்கவில்லை. மதிப்பீட்டுக் குழு வந்தாலும், அதனின் கணக்கீடும் பரிந்துரையும் வெந்த புண்ணில் வேல் பாய்ச்சுவதாகத்தான் இருக்கும் என்பதையும் மறுப்பதற்கில்லை. பாதிப்பு குறித்த கணக்கீடைத் தொடங்கப்போவதாக அறிவித்திருக்கும் தமிழக அரசோ, இதுவரை இடைக்கால நிவாரணம் எதனையும் அறிவிக்கவில்லை.

நிவர், புரெவி புயல்களாலும் மற்றும் ஜனவரி மாத மழையாலும் பாதிக்கப்பட்ட நெற்பயிருக்கு ஏக்கர் ஒன்றுக்கு ரூ.30,000 ரூபாய் நிவராணமாக வழங்க வேண்டும் என விவசாயிகள் கோரி வருகிறார்கள்.

“எதிர்பார்த்திருந்தபடி நெல் அறுவடையாகியிருந்தால், நெல்லை விற்கும் காசோடு, வைக்கோலை விற்பதன் மூலமும் ஒரு தொகை கிடைக்கும். இப்பப் பயிரெல்லாம் அழுகிட்டதால வைக்கோலும் போச்சு. அதனால், எங்களடோ உழைப்பு, இலாபம் அனைத்தையும் கணக்கில் எடுத்து முழுமையான நிவாரணம் வழங்கணும்” என்கிறார், பட்டுக்கோட்டை பகுதியைச் சேர்ந்த விவசாயி வீரசேனன். எனவே, விவசாயிகள் கோரும் நிவாரணம் முப்பதாயிரம் என்பது மூலதனச் செலவுக்குக் குறைவானது மட்டுமல்ல, அவர்களின் உழைப்பின் உற்பத்தி மதிப்புக்கும் குறைவானதுதான்.

ஆனால், அ.தி,மு.க. அரசோ, விவசாயிகளின் கோரிக்கையை அடியோடு புறக்கணித்துவிட்டு, நிவர், புரெவிப் பயுல்களால் பாதிப்படைந்த ஐந்து இலட்சம் விவசாயிகளுக்கு 600 கோடி ரூபாய் அளவிற்கு உள்ளீட்டுப் பொருட்களுக்கான மானியத்தை அளித்துவிட்டு, “இம்மானியத்தால் பாதிக்கப்பட்ட நெல் விவசாயிகளுக்கு ஹெக்டேர் ஒன்றுக்கு ரூ.20,000; நெல் அல்லாத நன்செய் பயிர்களுக்கு ஹெக்டேர் ஒன்றுக்கு ரூ.10,000; மானாவாரிப் பயிர்களுக்கு ரூ.25,000 வரை நிவாரணமாகக்  கிடைக்கும் என்றும் இம்மானியம் தேசியப் பேரிடர் மேலாண்மைச் சட்டத்தில் கூறப்பட்டிருக்கும் மதிப்பைவிட அதிகமென்றும்” தம்பட்டம் அடித்துவருகிறது.

இந்த உள்ளீட்டு மானியம் தேசியப் பேரிடர் மேலாண்மைச் சட்டத்தில் கூறப்பட்டிருக்கும் வழிகாட்டும் மதிப்பீட்டைவிட அதிகம் என்பதை மறுப்பதற்கில்லைதான். அதேசமயத்தில், இந்த மானியம் தமிழக விவசாயிகள் கோரிவரும் நட்ட ஈட்டிற்கு அருகில்கூட வரவில்லை என்பதையும் மறுக்க முடியாது. தமிழக அரசு அறிவித்திருக்கும் உள்ளீட்டு மானியத்தின்படி நெல்விவசாயிகளுக்கு ஏக்கர் ஒன்றுக்குக் கிடைக்கும் நிவாரணம் வெறும் ரூ.8,000/-தான். மீதமுள்ள 22,000 ரூபாய் நட்டத்தை விவசாயிகள்தான் சுமக்க வேண்டும் எனக் கைக்கழுவி விட்டிருக்கிறது எடப்பாடி அரசு.

இந்தப் பஞ்சு மிட்டாய் மானியமும் பாதிக்கப்பட்ட அனைத்து விவசாயிகளுக்கும் தரப்பட்டிருக்கிறதா என்றால், அதுவும் கிடையாது. “இந்த இரண்டு புயல்களால் தஞ்சை மாவட்டத்தில் சுமார் 6,000 விவசாயிகள் மட்டுமே பாதிக்கப்பட்டதாகக் கணக்கு எடுக்கப்பட்டிருப்பதாக” கூறுகிறார், காவிரி விவசாயிகள் பாதுகாப்புச் சங்கத்தின் தஞ்சை மாவட்டச் செயலர் விமல்நாதன் (ஜூ.வி, 20.01.2021).

இன்னொருபுறத்திலோ, தமிழக அரசு, மைய அரசிடம் நிவர் புயல் நிவாரணமாகக் கோரியிருந்த 3,758 கோடி ரூபாயில் இதுவரை ஒரு சல்லிக்காசுக்கூடத் தமிழகத்திற்கு ஒதுக்கப்பட்டதாகத் தெரியவில்லை. அ.தி.மு.க. அடிமை அரசும் அதை வலியுறுத்திப் போராடியதாகத் தெரியவில்லை. சட்டமன்றத் தேர்தலில் பா.ஜ.க.விற்கு எத்தனை சீட் ஒதுக்குவது, இ.பி.எஸ்.-ஓ.பி.எஸ். அதிகாரச் சண்டை, சசிகலா விடுதலை, அ.தி.மு.க., அ.ம.மு.க. இணைப்பு என்ற பஞ்சாயத்துக்கள்தான் அ.தி.மு.க.விற்கும் பா.ஜ.க.விற்கும் இடையே நடந்து வருகிறதேயொழிய, இரண்டு ஆளுங்கட்சிகளும் தமிழக விவசாயிகளின் வேதனையைத் துடைப்பதை ஒரு பொருட்டாகக் கருதவேயில்லை.

மோடி மற்றும் எடப்பாடி கும்பலின் இந்த அலட்சியமும் புறக்கணிப்பும் தனது முதல் பலியை டெல்டாவில் வாங்கிவிட்டது. நாகை மாவட்டத்தைச் சேர்ந்த ரமேஷ்பாபு என்ற விவசாயி, மழையால் தனது பயிர்கள் நாசமானதால் வங்கிக் கடனைத் திரும்பச் செலுத்த முடியாமல்போகுமே என்ற மன உளைச்சலின் காரணமாக ரயிலில் விழுந்து தற்கொலை செய்துகொண்டார். தமிழக விவசாயிகள் அடைந்திருக்கும் வேதனை எத்துனை பாரதூரமானது என்பதைத்தான் ரமேஷ் பாபு-வின் தற்கொலை எடுத்துக் காட்டுகிறது. இந்த அகாலச் சாவுகள் ரமேஷ் பாபுவுடன் நின்றுவிடுமா அல்லது தொடர்கதையாக நீளுமா என்பதுதான் நம் முன் உள்ள கேள்வி.

தமிழக விவசாயிகள் தற்கொலைக்குத் தள்ளப்படுவதைத் தடுத்து நிறுத்த வேண்டுமாயின், புயல் மற்றும் மழை நிவாரணத் தொகையை விவசாயிகள் கோருகிறபடி ஏக்கர் ஒன்றுக்கு 30,000 ரூபாயாக அதிகரித்துக் கொடுத்தால் மட்டும்போதாது. அவர்கள் பொதுத்துறை மற்றும் கூட்டுறவு வங்கிகளிலும், தனியார் நிதி நிறுவனங்களிடமும், கந்து வட்டிக் கும்பலிடமும் வாங்கிய கடன்களை ரத்து செய்வதாக மத்திய, மாநில அரசுகள் அறிவிக்க வேண்டும்.

படிக்க :
♦ ஒப்பந்த சாகுபடிச் சட்டம் : விவசாயிகளை விழுங்கவரும் கார்ப்பரேட் பொறி !
♦ நெல்லுக்குப் பதிலாக சோளத்தை விதைக்கச் சொல்லும் அரியானா அரசு !

புயல் மற்றும் மழை பாதித்த பகுதிகள் எங்கும் வேலை வாய்ப்பு உறுதித் திட்டத்தைத் தீவிரமாகவும் விரிவாகவும் நடைமுறைப்படுத்துவதோடு, அதற்கான கூலியையும் அதிகரித்துக் கொடுக்க வேண்டும். சிறு, குறு விவசாயிகளுக்கு, குறிப்பாக விவசாயக் கூலித் தொழிலாளர்களுக்கு அடுத்த ஆறு மாதங்களுக்காவது அத்தியாவசிய உணவுப் பொருட்கள் அனைத்தையும் ரேஷனில் இலவசமாக வழங்குவதை உத்தரவாதப்படுத்த வேண்டும். எதிர்வரும் குறுவை, சம்பா சாகுபாடிக்குத் தேவையான விவசாய வங்கிக் கடன்கள், விவசாய இடுபொருட்களுக்கான மானியங்கள் அனைத்து விவசாயிகளுக்கும் கிடைப்பதை உத்தரவாதப்படுத்த வேண்டும்.

தமிழக விவசாயிகளின் வாழ்வாதாரத்தை மீட்பதற்கான இந்தக் கோரிக்கைகளை வலியுறுத்திப் போராடுவதன் வழியாகவே, மூன்று வேளாண் சீர்திருத்தச் சட்டங்களுக்கு எதிராக டெல்லியில் நடந்துவரும் போராட்டத்திற்குத் தமிழக விவசாயிகளின் பங்களிப்பையும் உறுதிப்படுத்த வேண்டும்.

அறிவு

விவசாயிகளைப் பெரிதும் பாதிக்கக்கூடிய, அவர்களைக் கலந்து ஆலோசிக்காமலேயே அவர்கள் மீது அழுந்த திணிக்கப்பட்டிருக்கும் மூன்று வேளாண் சட்டங்களையும் நீக்கக் கோரி நடந்து வரும் போராட்டம் இரண்டாவது மாதத்தை எட்டிவிட்டது. இது வரலாற்று முக்கியத்துவமிக்கது. வெறும் குறைந்தபட்ச ஆதார விலை பற்றியது மட்டுமல்ல, இப்போராட்டம். பொதுக் கொள்முதல் மற்றும் உணவுப் பொருள் விநியோகம் ஆகியவற்றை உள்ளடக்கிய முழுக் கட்டமைப்பின் எதிர்காலம் பற்றியதுமாகும்.

நாட்டின் தானியக் களஞ்சியமான வட இந்தியாவின் உணவுப் பொருள் உற்பத்திப் பொருளாதாரரீதியாகத் தாக்குப்பிடிப்பதை உத்தரவாதப்படுத்தாமல், பொதுக் கொள்முதல் மற்றும் விநியோக முறை தொடர்வதை உத்தரவாதப்படுத்த முடியாது. (இக்கட்டமைப்பு பல்வேறு குறைபாடுகளைக் கொண்டிருந்தாலும், இதுதான் நாட்டின் மக்கள் தொகையில் பெரும்பாலோருக்குக் குறைந்தபட்ச உணவுப் பாதுகாப்பை வழங்கக் கூடியதாக உள்ளது)

காலனிய காலத்தை மீண்டும் உருவாக்குதல்

அமெரிக்கா, கனடா மற்றும் ஐரோப்பிய யூனியன் நாடுகளை உள்ளடக்கிய வடக்கத்திய தொழிற்துறை நாடுகள், தத்தமது நாடுகளைச் சேர்ந்த நுகர்வோருக்குத் தேவைப்படும் அளவிற்கு வெப்ப மண்டல, துணை வெப்ப மண்டலப் பயிர்களை விளைவிக்க இயலாத அதேசமயத்தில், அந்நாடுகளிடம் பால் பொருட்களும், தானியங்களும் மலைபோல் உபரியாகக் குவிந்துள்ளன. அந்நாடுகளில் நிலவும் தட்பவெப்பச் சூழல் காரணமாக, அவர்களது ஒற்றைப் பயிர் நிலங்களில் இவற்றைத் தவிர வேறு எதுவும் விளையாது என்பதால், அந்நாடுகள் இந்த உபரியை விற்றுத் தீர்க்க ஏற்றுமதிச் சந்தையைக் கண்டுபிடித்தாக வேண்டும்.

(இதற்காக) வளரும் நாடுகள் தமது சொந்த பொதுக் கொள்முதல் முறையைக் கைவிட்டுத் தமக்குத் தேவையான உணவுப் பொருட்களை முன்னேறிய நாடுகளிடமிருந்து வாங்கிக்கொள்ள வேண்டும் என்றும், அதோடு, இந்தத் தொழிற்துறை நாடுகளால் விளைவிக்க முடியாத, அதேசமயம் அந்நாடுகளுக்குத் தேவைப்படும் பயிர்களை உற்பத்தி செய்து ஏற்றுமதி செய்யக்கூடிய வகையில் அந்நாடுகள் தமது உணவுப் பொருள் உற்பத்தி செய்யும் நிலங்களை ஏற்றுமதிப் பயிர்களை விளைவிக்கக் கூடிய ஒப்பந்த விவசாயத்திற்கு மாற வேண்டும் என்றும் கடந்த இருபது ஆண்டுகளுக்கும் மேலாகத் தொழிற்துறை நாடுகள் வளரும் நாடுகளை இடைவிடாது தொடர்ச்சியாக நிர்பந்தித்து வருகின்றன. சுருங்கச் சொன்னால், காலனிய காலத்தில் நிலவிய பொருளாதாரச் சூழ்நிலையை மீண்டும் உருவாக்கி விட அந்நாடுகள் விரும்புகின்றன.

படிக்க : 
♦ காட்டாமணக்கின் பெயரில் ஒரு ஏகாதிபத்திய சதி !
♦ மோடி அரசு: சர்க்கரை ஆலை அதிபர்களின் கூலிப்படை!

ஆசியாவின் பிலிப்பைன்ஸ் தொடங்கி ஆப்பிரிக்காவின் போட்ஸ்வானா வரையிலும் பல பத்துக்கணக்கான நாடுகள் இந்த நிர்பந்தத்திற்கு அடிபணிந்தன. அமெரிக்காவும் ஐரோப்பிய யூனியன் நாடுகளும் தமது தானியங்களை எத்தனால் உற்பத்திக்குப் பெருமளவு திருப்பிவிட்ட அடுத்த ஒரு சில மாதங்களிலேயே, 2007-ம் ஆண்டின் இறுதியில் உலகச் சந்தையில் தானியங்களின் விலைகள் மும்மடங்காக உயர்ந்ததால், (மேற்குலக நாடுகளின் நிர்பந்தத்திற்குப் பணிந்து போன) மேற்கண்ட வளரும் நாடுகள் அதற்குரிய விலையைத் தந்தன. இறக்குமதியைச் சார்ந்து நின்ற 37 நாடுகளில் உணவுக் கலகங்கள் வெடித்ததோடு, அந்நாடுகளின் நகர்ப்புற ஏழைகள் கடுமையான பஞ்சப் பராரி நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டனர்.

வளரும் நாடுகளின் உணவுப் பாதுகாப்பை உலகச் சந்தையிடம் ஒப்படைத்துவிடும் அளவிற்கு, அவ்விடயம் மிகவும் சாதாரணமானது அல்ல என்றபோதும், உணவுப் பாதுகாப்பை உத்தரவாதப்படுத்தும் அந்நாடுகளின் தானிய பொதுக் கொள்முதல்-சேமிப்பின் மீது இடைவிடாத தாக்குதல் தொடுப்பது தொடர்ந்தே வருகிறது. ஒரு பத்தாண்டுகளுக்கு முன்பு, இந்தியா இந்த அபாயத்தில் சிக்கிக் கொள்வதிலிருந்து ஏறத்தாழ தப்பித்துக் கொண்டது. 2008-க்கு முந்தைய ஆறு ஆண்டுகளாக மெய்யாகவே தேங்கிப் போயிருந்த கொள்முதல் விலைகள் குறிப்பிடத்தக்க அளவிற்கு உயர்த்தப்பட்டன.

பஞ்சாபில் தேங்கிப் போயிருந்த உணவு தானிய உற்பத்தி, பொருளாதாரம் சற்று முன்னேற்றம் அடைந்ததால், மீண்டும் வளர்ச்சி கண்டது. ஆனால், “வறுமைக் கோட்டுக்குக் கீழான” குடும்ப அட்டைகளைப் பெற முடியாதவாறு உண்மையான ஏழைகளுள் பலர் ஒதுக்கி வைக்கப்பட்டதாலும்; 2016 பணமதிப்பழிப்பு நடவடிக்கையும், அதனைத் தொடர்ந்து வந்த 2020 பெருந்தொற்று நோயும் உருவாக்கிய வேலைவாய்ப்பற்ற நிலையும் தற்போது ஒட்டுமொத்த நுகர்வை வரலாற்றில் காணாத அளவிற்குச் சுருக்கிவிட்டதாலும், (உற்பத்தி வளர்ச்சியடைந்த அளவிற்கு) உணவு தானியங்களை (ஏழைகள்) எடுத்துக் கொள்வதில் பெரிய முன்னேற்றம் காணப்படவில்லை.

நியாயமற்ற வர்த்தகச் சூழல்

எவ்விதமான காரணமும் இசைவும் இன்றி, நியாயமற்ற வர்த்தகத்திற்குள்,  சர்வதேச சந்தை விலையின் ஏற்றத் தாழ்வுகளுக்குள் நமது விவசாயிகள் தள்ளப்பட்டதோடு , அவை அவர்களை மீளமுடியாத கடன் வலைக்குள்ளும் துயரத்திலும் மூழ்கடித்தன. இதன் காரணமாக பஞ்சாபில் ஒரே கிராமத்தில் மட்டும் 59 விவசாயிகள் தற்கொலைக்கு தள்ளப்பட்ட அவலம் நேர்ந்தது. வடக்கத்திய தொழிற்துறை நாடுகளுடனான வர்த்தகம் நியாயமற்றதுதான்.

ஏனென்றால், அத்தொழிற்துறை நாடுகள் 1990-களின் மத்தியிலேயே தத்தமது நாடுகளில் வழங்கப்பட்டு வந்த ஆதரவு விலை நடவடிக்கைகளை, தமது விவசாயிகளுக்கு நேரடியாகவே பணம் வழங்கும் பிரம்மாண்டமான மானியங்களாக மாற்றிக் கொண்டதோடு, தமது சுயநலத்திற்குப் பயன்தரத்தக்க வகையில் அத்தகைய மானியங்களை எள்ளளவும் குறைக்கக் கோர முடியாத கடப்பாடுகளாகக் குறிப்பிட்டு விவசாய ஒப்பந்தத்தையும் உருவாக்கிக் கொண்டன.

மற்ற வளரும் நாடுகளோடு சேர்ந்து இந்தியாவும் இதன் பின்விளைவுகளைப் பற்றி அறியாமல் அந்த ஒப்பந்தத்தில் கையெழுத்திட்டது. அமெரிக்காவைப் பொருத்தவரை, அந்நாடு தனது இருபது இலட்சத்து இருபதாயிரம் விவசாயிகளுக்குக் கொடுக்கும் மானியம் என்பது, அந்நாட்டின் மொத்த விவசாய விளைபொருள் உற்பத்தி மதிப்பில் பாதிக்கும் மேலானது என்றாலும், அம்மானியம் அந்நாட்டின் பட்ஜெட் மதிப்பில் ஒரு சதவீதம்தான். இந்தியாவைப் பொருத்தவரை, நமது நாட்டின் 12 கோடி விவசாயிகளுக்கு, நமது நாட்டின் மொத்த விவசாய விளைபொருள் மதிப்பில் கால் பகுதியை மானியமாக அளிக்க வேண்டுமென்றால், மைய அரசு தனது பட்ஜெட்டில் ஏறத்தாழ 50 சதவீதத்தை இதற்காக ஒதுக்க வேண்டியிருக்கும். இது பொருளாதாரரீதியாகச் சாத்தியமற்றது என்பதோடு, நிர்வாகரீதியாக ஒரு பேய்க்கனவாகும்.

நியாயமான விலை குறித்த பிரச்சினை இது

சில்லறைத்தனமான பண உதவிகள் எதனையும் தாங்கள் விரும்பவில்லை என்பதை விவசாயிகள் மிகச் சரியாகவே தெளிவுபடுத்திவிட்டனர். நாட்டிற்காகத் தாங்கள் விளைவிக்கும் உயிராதாரமான பயிர்களுக்குச் செய்யப்படும் செலவுகளை ஈடுசெய்யக்கூடிய, பகட்டில்லாத எளிமையான வாழ்க்கையை வாழ்வதற்குத் தேவையான வருமானத்தைத் தரக்கூடிய நியாயமான விலை கிடைப்பதைத்தான் அவர்கள் கோருகிறார்கள். இந்தியச் சூழ்நிலையில், குறைந்தபட்ச ஆதார விலைதான் உண்மையில் நடைமுறை சாத்தியமானது. பஞ்சாபில் நிலத்தடி நீர் மட்டம் சரிந்துகொண்டே செல்வது உண்மையான பிரச்சினைதான் என்றபோதும், இதற்கான தீர்வு, அரிசி உற்பத்தியைப் பாதிக்காத, அதேசமயம் தண்ணீர்ப் பயன்பாட்டைச் சிக்கனமாக்கக்கூடிய, முன்னேறிய விவசாயத் தொழில்நுட்பங்களைப் பயன்பாட்டிற்குக் கொண்டுவருவதுதான். தலைவலியைக் குணப்படுத்துவதற்குத் தலையை வெட்டிக்கொள்ள முடியாதுதானே!

துல்லியமாகச் சொன்னால், பயிர்களுக்கு நிர்ணயிக்கப்படும் ஆதார விலைதான் உண்மையான பிரச்சினையாகும். அதனை, முன்னேறிய நாடுகள் தன்னிச்சையாகவும் அபத்தங்கள் நிறைந்த கணக்கீடுகளின் அடிப்படையிலும் விவசாய ஒப்பந்தத்தில் உள்நோக்கத்தோடு முன்வைத்துள்ளன. 1986-88-ம் ஆண்டில் உலகச் சந்தையில் ஒரு விவசாய விளைபொருளின் சராசரி விலையை அடிப்படையாகக் கொண்டுதான் ஆதார விலையை நிர்ணயிக்க வேண்டும் என்ற முகாந்திரத்தைக் கொண்டு அமெரிக்கா மே 2018-ல் உலக வர்த்தகக் கழகத்தில் இந்தியாவிற்கு எதிராகப் புகார் ஒன்றைக் கொடுத்தது.

அப்பொழுது (1986-88) ஒரு டாலருக்கு நிகரான இந்திய ரூபாயின் மதிப்பு ரூ.12.50 தான். இதனை அடிப்படையாகக் கொண்டு பார்த்தால் 2013-14 ஆம் ஆண்டில் ஒரு குவிண்டால் அரிசி மற்றும் கோதுமைக்கான குறைந்தபட்ச ஆதார விலையை முறையே ரூ.235, ரூ.354 ஆகத்தான் நிர்ணயிக்க முடியும். ஆனால், அவ்வாண்டில் அரிசிக்கும் கோதுமைக்கும் நிர்ணயிக்கப்பட்ட ஆதார விலை முறையே ரூ.1,348, ரூ.1,386. அமெரிக்காவின் புகார்படி பார்த்தால் ஒரு குவிண்டாலுக்கு ஏறத்தாழ ஆயிரம் ரூபாய் அதிகம். இந்த அபத்தமான கணக்கீடைக் கொண்டு அவ்வாண்டில் இந்தியாவில் விளைந்த மொத்த அரிசி, கோதுமை ஆகியவற்றின் மதிப்பைவிட, அரிசிக்கு 77 சதவீதம் அதிகமாகவும் கோதுமைக்கு 67 சதவீதம் அதிகமாகவும் ஆதார விலை அளிக்கப்பட்டிருப்பதாக இந்தியா மீது புகார் கொடுத்த அமெரிக்கா, இவ்வுயர்வு, 1986-88 ஆம் ஆண்டில் உலகச் சந்தையில் நிலவிய சராசரி விலையைவிட 10 சதவீதம் கூடுதலாக ஆதார விலையை நிர்ணயிக்கலாம் என்ற உலக வர்த்தகக் கழகத்தின் விதிகளுக்கு முரணானது என வாதிட்டது.

படிக்க :
♦ விவசாயிகள் வாழ்வை அழிக்கும் G-9 வாழை விவசாயம் !
♦ பி.டி. கத்திரிக்காய், இது முத்தாது… குத்தும் !!

அமெரிக்கா, இது தொடர்பாக மேலும் பல புதிய கேள்விகளை இரண்டு மாதங்களுக்கு முன்பு இந்தியாவிற்கு அனுப்பி வைத்திருக்கிறது. எளிதில் ஏமாறக்கூடிய வளரும் நாடுகளுக்குப் பெரிய நன்மைகள் கிடைக்காத வகையில் அறக்கேடான, அபத்தமான விதிகள் விவசாய ஒப்பந்தத்தில் முன்வைக்கப்பட்டுள்ளன. மிகக் குறைந்த விலையில் விவசாய விளைபொருட்களை உற்பத்தி செய்யும் நாடுகளுள் இந்தியாவும் ஒன்று. 2013-14 ஆம் ஆண்டில் ஒரு அமெரிக்க டாலருக்கு நிகரான இந்திய ரூபாயின் மதிப்பு ரூ.60.50 என்றிருந்ததைக் கணக்கில் கொண்டால், அன்று தரப்பட்ட ஆதார விலை உலகச் சந்தையில் நிலவிய விலையைவிட மிகக் குறைவானதாகும் என்பதோடு, அந்த ஆதார விலையின் உண்மை மதிப்பு பூஜ்யத்திற்குக் கீழானதாகும்.

சரியான மதிப்பீடு

சர்வதேச நுகர்வில் தற்போது ஏற்பட்டிருக்கும் சுருக்கம் என்பது அரிசி, கோதுமையின் விலைகள் வரலாறு காணாத அளவிற்கு வீழ்ச்சியடைந்துவிட்டதையும்; முன்னேறிய நாடுகள் தமது விவசாயத்திற்கு வழங்கிவரும் மானியங்கள் வரலாறு காணாத அளவிற்கு உயர்ந்திருப்பதையும்; அந்நாடுகள் தமது விளைபொருட்களை நமது சந்தைகளில் கொட்டுவதற்கு எதையும் செய்யக்கூடிய அவர்களது வெறித்தனம் தீவிரம் அடைந்திருப்பதையும் எடுத்துக்காட்டுகிறது. தாம் எதிர்க்கும் இப்புதிய வேளாண் சட்டங்களால் பலனடையும் திறன் கொண்டவை உள்நாட்டு நிறுவனங்கள்தான் என்பதை நமது போராடும் விவசாயிகள் மிகச் சரியாக அடையாளம் காட்டியிருக்கும் அதேசமயம், அந்நிய வேளாண் தொழிற்கழகங்களும் மீப்பெரும் அபாயகரமானவைதான்.

பஞ்சாபிலும் அரியானாவிலும் அந்திய வேளாண் தொழிற்கழங்களோடு போட்டுக்கொள்ளப்பட்ட ஒப்பந்த விவசாயத்தின் இலாப நட்டங்களை விவசாயிகள் ஏற்கெனவே அனுபவித்திருக்கின்றனர். தமக்கு உகந்தது என்றால் ஒப்புக்கொள்ளப்பட்ட விலையைத் தரவும் ஒப்புக்கொள்ளப்பட்ட கொள்முதலைச் செய்யவும் மறுத்து பின்வாங்கிக் கொள்ளும் முகமற்ற, அதிகாரம் படைத்த தனியார் கார்ப்பரேட் நிறுவனங்களோடு தாம் வியாபாரம் செய்ய விரும்பவில்லை என்பதை அவர்கள் தெளிவாகவே கூறிவருகிறார்கள்.

பணம் வழங்குவதில் தாமதம் மற்றும் செயல் திறமையற்ற தன்மை உள்ளிட்ட குறைபாடுகள் இருந்தாலும், குறைந்தபட்ச ஆதார விலையில் அடிப்படையில் அரசின் முகவர்களிடம் விற்பதைத்தான் அவர்கள் தேர்வு செய்கிறார்கள். இப்புதிய சட்டங்கள் சந்தையில் உள்ள கட்டுப்பாடுகளைத் தளர்த்தி, இந்திய மற்றும் அந்நிய நிறுவனங்களைச் சந்தையில் நுழைய அனுமதிப்பதால், பொதுக் கொள்முதல் மற்றும் குறைந்தபட்ச ஆதார விலை என்ற கட்டமைப்பே சீர்குலைந்துவிடும் என அவர்கள் எண்ணுவது மிகச் சரியானதுதான்.

பசுமை ஆற்றலை முன்னிலைப்படுத்துவது

வடக்கத்திய நாடுகளிடமிருந்து மானியம் அளிக்கப்பட்ட தானியங்களை இறக்குமதி செய்வது இந்திய ஏழை நுகர்வோருக்குப் பலன் அளிக்கும் என இந்தியாவைச் சேர்ந்த பல அறிவுத்துறையினரும் வாதிட்டு வருகின்றனர். முன்னேறிய நாடுகளில் பசுமை ஆற்றலுக்கு ஆதரவாகவும் எத்தனால் உற்பத்திக்கு மென்மேலும் அதிக தானியங்களை ஒதுக்க வேண்டும் என்றும் பலம் வாய்ந்த குரல்கள் ஒலிப்பதை இவர்கள் மறந்துவிடுகின்றனர்.

தொடக்கத்தில் குறைந்த விலையில் கிடைக்கும் தானியங்களை இறக்குமதி செய்வதை இன்று அனுமதித்தால், அது நமது விவசாயிகளை மட்டும் நாசமாக்கிவிடாது. இறக்குமதியை நம்பியிருக்குமாறு தள்ளப்பட்ட பல்வேறு வளரும் நாடுகள் அனுபவித்ததைப் போன்ற, விலை உயர்வு மற்றும் நகர்ப்புற வறுமைத் துயர் ஆகிய சூழ்நிலைக்கும் விரைவாகவே வழி வகுக்கும். கடினமாக உழைக்கும் நமது விவசாயிகள் மற்றும் வறிய நுகர்வோர் ஆகியோர் மீது அக்கறை கொண்டுள்ள எவரும், உள்நாட்டு மற்றும் அந்நிய தொழிற்துறை மேட்டுக்குடிகளின் சூழ்ச்சிகளுக்கு எதிரான விவசாயிகளின் கோரிக்கைகளைக் கண்டிப்பாக ஆதரிக்க வேண்டும்.

கட்டுரையாளர்: உத்சா பட்நாயக்
தமிழாக்கம் :  அறிவு

நன்றி : ஆங்கில இந்து, டிசம்பர் 30, 2020