”ஆர்.எஸ்.எஸ். ஆதரவு பேராசிரியர் சுதர்சன் பத்மனாபனை கைது செய்யாதது ஏன் ? காவிகளின் பிடியிலிருந்து உயர்கல்வி நிறுவனங்களை மீட்போம்!” என்ற தலைப்பில், புரட்சிகர மாணவர் – இளைஞர் முன்னணியின் சார்பில் கடந்த நவம்பர்-26 அன்று கரூரில் கண்டன ஆர்ப்பாட்டம் நடைபெற்றது.
கரூர் பேருந்து நிலையம் அருகே நடைபெற்ற இந்த ஆர்ப்பாட்டத்திற்கு மாவட்ட அமைப்பாளர் தோழர் சுரேந்திரன் தலைமை தாங்கினார். இந்த ஆர்ப்பாட்டத்தில், வழக்கறிஞர் குணசேகரன், வழக்கறிஞர் ஜெகதீசன், வழக்கறிஞர் தமிழ் ராஜேந்திரன், தந்தை பெரியார் திராவிட கழகத்தைச் சேர்ந்த தோழர் தனபால் மற்றும் பு.மா.இ.மு.வைச் சேர்ந்த தோழர் சிவா ஆகியோர் கண்டன உரையாற்றினர்.
படிக்க :
♦ தூத்துக்குடி துப்பாக்கி சூடு : ஆணையம் முன்பு வழக்கறிஞர்கள் மில்ட்டன் – பார்வேந்தன் சாட்சியம் !
♦ வெங்காயம் விலை உயர்வு : குழம்பு வச்சு தின்னக் கூட கொடுப்பினை இல்ல | காணொளி
புரட்சிகர மாணவர் – இளைஞர் முன்னணி,
கரூர்.
தொடர்புக்கு : 96298 86351.
ஆர்.எஸ்.எஸ். ஏன் ஏற்படுத்தப்பட்டது, ஆர்.எஸ்.எஸ்.-ன் 19-ம் நூற்றாண்டுப் பாரம்பரியம், பிரிட்டிஷாருடன் இணக்கம், ஐரோப்பிய பாசிஸ்டுகளுடன் ஈர்ப்பு, இந்து மகாசபாவைக் கைப்பற்றும் சாவர்க்கர், சுதந்திரத்தின் போது அந்த அமைப்பு என்ன செய்தது, காந்தி கொலையில் பங்கு, ஆர்.எஸ்.எஸ் மீதான தடைகள், ஜனசங்கத்தின் உருவாக்கம், நெருக்கடி நிலை காலகட்டத்தில் அதன் செயல்பாடு, அதன் வன்முறை, அதன் துணை அமைப்புகள் என விரிவாக விவரிக்கிறார் நூரனி.
அவர் தன்னுடைய தலைமையுரையில், “பாத்திமா ஒரு முஸ்லீம் மாணவி, இந்துக்களுக்கு பிரச்சினை எனும் போது மவுனமாக இருக்கும் தமிழ்நாட்டு எதிர்கட்சிகள் முஸ்லீம் என்றவுடன் ஓட்டு வங்கிக்காக எல்லோரும் இதை கையில் எடுத்து போராட ஆரம்பித்து விடுகின்றனர்” என்று இந்து முஸ்லீம் பிரிவினையை உருவாக்கும் விதத்தில் பாஜக பரிவாரங்கள் பேசுகின்றனர். இப்படி பேசும் இவர்கள் அனிதா மரணத்தின் போது எங்கே போயிருந்தனர். அனிதா ஒரு இந்து மாணவிதானே. தாழ்த்தப்பட்ட, பிற்படுத்தப்பட்ட மற்றும் சிறுபான்மையின மாணவ மாணவிகள் எத்தனையோ பேர் தொடர்ச்சியாக ஐஐடி-ல் தற்கொலை செய்து கொண்டுள்ளனர். ஆனால் அதில் ஒரு பார்ப்பன உயர் சாதி மாணவரும் இல்லாததன் மர்மம் என்ன? என்று கேள்வி எழுப்பியதோடு ஐஐடி என்பது ஒரு பார்ப்பன அக்ரஹாரத்தை போல ‘அவாள்’ வைத்ததுதான் சட்டம் என்பதாகத்தான் செயல்பட்டு வருகிறது. இந்த பார்ப்பன பாசிசத்தை முறியடிக்க வேண்டிய அவசியத்தை மக்களுக்கு உணர்த்தவே இந்த கூட்டம்” என்று பேசினார்.
இது ஐஐடி-யில் மட்டுமல்ல இனி நாடு முழுவதும் நடைபெறப் போகிறது. புதிய கல்வி கொள்கை என்று இவர்கள் கொண்டுவருவதில் மூன்றாம் வகுப்பு முதல் பொது தேர்வு வைக்கும் முறையை கொண்டுவருகிறார்கள். ஏற்கனவே 10 மற்றும் 12-ம் வகுப்பு படிக்கும் மாணவர்கள் கூட பொது தேர்வு தரும் மன அழுத்தத்தை தாங்க முடியாமல் தற்கொலை செய்து கொள்ளும்போது மூன்றாம் வகுப்பு மாணவர்களுக்கு என்ன நிலை வரும்? இனி நம் குழந்தைகள் பொது தேர்வில் தோல்வி அடைந்தோ அல்லது பயந்தோ படிப்பில் இருந்து விலகி விட வேண்டும். கல்வி மற்றும் நிர்வாக வேலையில் உயர்சாதியினர் மட்டுமே இருக்க வேண்டும் என்ற நோக்கத்தோடு இத்திட்டத்தை செயல்படுத்துகிறார்கள். இதற்கு நல்ல ஒரு உதாரணம் மருத்துவ படிப்பில் பிற்படுத்தப்பட்டவர்களுக்கான இட ஒதுக்கீடு ரத்து செய்யப்பட்டு உயர்சாதியினருக்கு மட்டும் இட ஒதுக்கீடு கொடுக்கப்படுவதை சொல்லலாம்” என்று நடைபெறுவது பார்ப்பன பாசிசமே என்று உணர்த்தும் விதமாக பேசினார்.
அண்ணனின் தத்துவங்கள் அனைத்துமே மிகவும் எளிமையானவை. “எனக்கு ஓட்டுப் போடலைன்னா தொலைஞ்சீங்கடா”, “என் மேல் கேசு போட்டவங்களை நான் அதிகாரத்துக்கு வந்து தீர்த்துப்புடுவேன்”, “தேர்தலில் வென்றால் எல்லோருக்கும் கார் இலவசமாக வழங்கப்படும்”, “ஆடு மாடு மேய்ப்பது அரசு வேலை”. போதும், இதற்கு மேல் தெம்பில்லை.
இப்போது பொட்டு அம்மான் விசயத்துக்கு வருவோம் – இறுதிப் போரில் பொட்டு அம்மான் “எப்படியோ” தப்பி விட்டதாகவும் “எங்கோ” இருந்து அவர் இயக்கத்தை வழிநடத்தி வருவதாகவும் தம்பிமார்கள் சொல்வதுண்டு. இப்போது அண்ணன் பொட்டு அம்மான் வீட்டில் இட்லியோடு நடத்திய சர்ஜிக்கல் தாக்குதலை ஊருக்கு சொல்லி விட்டதால் பொட்டு அம்மான் உயிரோடு இருக்கிறாரா இல்லையா என்பதை அண்ணனின் இதர சாட்சியங்களின் படி நீங்களே முடிவு செய்து கொள்ளுங்கள்.
விருந்தோம்பல் என்னவோ பிரமாதமாகத் தான் உள்ளது – ஆனால், இப்படி எத்தனை பருக்கை உள்ளே போனது எத்தனை பருக்கை சிதறிப் போனது என்பதை கணக்கெடுப்பதெல்லாம் போராளி வாழ்க்கையின் ஒரு அங்கமாக இருக்கும் என்பதை நினைத்தால் தான் திடுக்கென்று இருக்கிறது. இதில் உச்சகட்டமாக மறு நாள் காலை அண்ணன் கொல்லைக்கு போவதற்கு புலிப் போராளிகள் பாடிகார்டாய் போய் வந்ததாக அண்ணன் அடித்து விட்டாலும் அதை நம்புவதற்கு நாதக தம்பிமார்கள் தயாராகவே இருக்கிறார்கள். இருப்பினும் அண்ணன் சீமான் ஆய் போன கதைகளை இன்னும் சொல்லவில்லை – சொல்லி இருந்தால் அதை ஜீரணிக்கும் நிலையில் நாமும் இல்லை.
கொஞ்ச கொஞ்சமாக தன்னுடைய இந்த மோசமான பழக்கத்தை ஆராயத்தொடங்குகிறார். ஏன் உரையாடல்களின் போது போனை எடுத்து நோண்டுகிறோம்… ஏன் நம்மால் தொடர்ச்சியாக சமூகவலைத்தளங்களை, மெசேஞ்சர்களை பார்க்காமல் இருக்கமுடிவதில்லை என்கிற தேடலில் உருவானதுதான் நிர்ரின் இரண்டாவது நூலான இன்டிஸ்ட்ராக்டிபிள். இணையத்திற்கு அடிமைபட்டிருக்கிறோம் என நினைப்பவர்களுக்கு இந்த நூலை நிச்சயம் பரிந்துரைப்பேன். நிச்சயம் ஓரளவு உதவும்.
இந்நிகழ்விற்கு புமாஇமு தோழர் பால்ராஜ் தலைமை வகித்தார், அவர் தனது தலைமையுரையில் ;
ஏனென்றால் எஸ்.வி. சேகர், பெண் பத்திரிக்கையாளரை இழிவாக பேசிய போதும், H. ராஜா நீதிமன்றத்தை அவமதிக்கும் வகையில் பேசிய போதும், சிதம்பரம் தீட்சிதர் தர்ஷன் கோவிலுக்கு வந்த பெண்ணை கன்னத்தில் அறைந்தபோதும் இதில் எந்தவித நடவடிக்கையும் மேற்கொள்ளாமல் தமிழக அரசு மற்றும் நீதிமன்றங்கள் இவர்களை பாதுகாத்து ஜாமினில் வெளியில் விடுகிறது. ஆனால் இதுபோன்ற தவறை சாமானியர் செய்திருந்தால் இந்த சட்டமும் நீதியும் என்ன செய்திருக்கும்.
“ஆண்கள் மீன் பிடித்து கரைக்கு திரும்புகையில் நாங்கள் வலையைப் பிரித்து மீன்களை வகைப் பிரிப்போம். பின்னர் கூட்டாக சேர்ந்து மீன்களை சுத்தம் செய்வோம். ஆனால், இன்று மீன்பிடி தொழில் இல்லை; எங்களுக்கு வேறு எந்த வேலையும் கிடைக்கவில்லை. முன்னெல்லாம், கடற்கரையிலேயே வலையை விரித்து மீன் பிடிப்போம். ஆனால் இப்பொழுது அப்படியில்லை” என்கிறார் வெண்ணிலா.
மீன்பிடி தொழிலை சார்ந்திருக்கும் சின்னராஜா (வயது 55), தனது குடும்பத்தின் பசியை போக்க முடியவில்லை என வருத்தப்படுகிறார். அவர், “நீங்களே பாருங்கள் அந்த ஆலையில் இருந்து அமோனியா வெளியாகி, நீரில் கலக்கிறது. இந்த நச்சுப்பட்ட நீரில் எப்படி மீன்கள் வளரும். அதையும் மீறி வளர்கின்ற மீன்களின் சுவையும் இந்த அமோனியாவால் மாறிபோய்விட்டது. இப்படி நடக்கும் என்று நாங்கள் ஒருபோதும் நினைத்ததில்லை. நாங்கள் எங்கள் வாழ்வதாரத்தையே இழந்துவிட்டோம்” என்கிறார்.
“எங்கள் பகுதியில் முதல்முதலில் வந்த தொழிற்சாலையால் எங்கள் ஆயிரம் பேருக்கு வேலை கிடைத்தது. ஆனால் தற்போது வேலை இல்லை. எங்கள் நெட்டுக்குப்பம் பகுதியில் 100 இளைஞர்களுக்கு மேல் படித்தவர்கள் இருக்கிறார்கள். ஆனால் யாருக்கும் வேலையில்லை” என்கிறார் ராஜி.
மீனவர்கள் வசிக்கும் பகுதிகளில் ஆலைகளில் இருந்து தீப்பொறி கலவை, காற்றோடு காற்றாக கலக்கிறது. “யாராலும் இங்கு வசிக்க முடியாது. இந்த நச்சு கலந்த காற்றை சுவாசிப்பதால் மக்களுக்கு பல் பிரச்சினை உள்ளது. மேலும், இந்த தண்ணீருக்குள் கால்களை வைத்து சிறிது நேரம் நின்றாலே, கால்கள் உப்பிவிடும். இப்படியிருக்கையில், மீன்கள் எப்படி வாழும்?” என்கிறார் ராஜி.
சிவப்புப் புழுக்களை சட்டவிரோதமாக வேட்டையாடுவதும் ஒருவகையில் மீன்கள் வளருவதற்கு தடையாக உள்ளது. மீன்களுக்கு உணவாக இருக்கும் சிவப்புப் புழுக்கள், தினசரி 500 கிலோகிராம் வேட்டையாடப்பட்டு, இறால் வளர்ப்புப் பண்ணைக்காக மற்ற மாநிலங்களுக்கு அனுப்பப்படுகிறது என்கிறார் ராஜி. “இது குறித்து நாங்கள் வனத்துறையிடம் பலமுறை புகார் அளித்துள்ளோம். ஆனால், சட்டத்தில் உள்ள ஓட்டைகளைக் கொண்டு, இதை அவர்கள் தொடர்ந்து செய்து வருகிறார்கள்” என்கிறார் அவர்.
இப்பகுதியில் நில அரிப்பு பிரச்சினையால், மீனவர்களின் வீடுகள் இடிந்து விழுகின்ற சூழல் உள்ளது. “சுனாமியாலும், சமீபத்தில் வந்த சூறாவளியாலும் நாங்கள் பெரிதும் சிரமத்திற்குள்ளானோம். கடற்கரையைச் சுற்றியிருப்பதால், எப்போது என்ன ஆகும் என்ற பயம் இருந்துக் கொண்டே இருக்கிறது” என்கிறார் வெண்ணிலா.
ராஜி, “அந்த நிதியும் மீன்வளத்துறையிடம் இருந்து வருவதுதான், ஆனால் எங்கள் கைகளுக்கு அந்த தொகை சேருவதில்லை.” என்கிறார்.
தனது சிறு வயதை நினைவுக்கூறும் மகாலட்சுமி, “முன்னெல்லாம், 20-க்கும் மேற்பட்டவர்கள் ஒன்றாக சென்று மீன்பிடித்து வந்து, கைநிறைய மீன்களை கொடுப்பார்கள். இங்கு பக்கத்தில் வயதான பாட்டி ஒருவர் கடை வைத்திருப்பார். அவரிடம் நாங்கள் மீன்களை கொடுத்துவிட்டு, கொட்டாங்குச்சி அல்வாவும், வேகவைத்த மரவள்ளிக்கிழங்கும் வாங்கி சாப்பிடுவோம். ஆனால் இப்பொழுது நாங்கள், 200 – 300 ரூபாய் கொடுத்து மீன் வாங்குகிறோம். நிலைமை பெரிதும் மாறிவிட்டது” என்கிறார் அவர்.
நிலக்கரி சாம்பலில் ஆர்செனிக், போரான், காட்மியம் போன்ற கன உலோகங்கள் உள்ளன. அவை மீன்களுக்குள் செல்வதால், இனப்பெருக்கம் செய்யும் திறன் மீன்களுக்கு குன்றிவிடுகிறது.
தேசிய பசுமைத் தீர்ப்பாயம், ஆற்றின் வாயிலிலிருந்து சாம்பலை அகற்றுமாறு உத்தரவிட்டிருந்தது. அதன்படி, 1 கோடியே 40 லட்சம் ரூபாய் மதிப்பிலான தூர்வாரும் இயந்திரம் வாங்கப்பட்டது. “தூர்வாருவதற்கு பத்து ஆட்கள் நியமிக்கப்பட்டனர். எங்களை சமாளிக்கும் பொருட்டு அந்த இயந்திரத்தை ஒருமுறை மட்டுமே இயக்கினார்கள். மறுநாளில் இருந்து அவர்கள் அங்கே எந்த வேலையையும் செய்யாமல் சிலைப் போல் அமர்ந்திருப்பார்கள்” என்கிறார் ராஜி.
சிமெண்ட் தொழிற்சாலைக்கு அருகில் நின்றுக் கொண்டிருந்தார், பெயர் சொல்ல விரும்பாத 60 வயது மதிக்கத்தக்க பாட்டி ஒருவர். அவர், “தொழிற்சாலைக்கு அடியில் இருக்கும் நிலத்தடி நீர் பயன்படுத்த முடியாததாகிவிட்டது. அங்கு அவர்கள் தண்ணீர் குழாயையும், உள்ளூர் மக்களுக்காக சிறிய கிளீனிக் ஒன்றையும் கட்டியுள்ளனர். அந்த கிளீனிக்குக்கு சிகிச்சைக்காக வரும் உள்ளூர் மக்களிடமிருந்து பத்து ரூபாய் மட்டுமே கட்டணமாக பெறுவார்கள். நாங்கள் அந்த மருத்துவரை பத்து ரூபாய் டாக்டர் என்றுதான் அழைப்போம்” என்கிறார்.
“ஆலையில் இருந்து வெளியாகும் அமோனியாவால், என் கணவர் கடுமையான மூச்சு திணறலாலும், என் பேரக்குழந்தை தோல் பிரச்சினையாலும் மிகவும் சிரமப்பட்டனர். அவர்கள் இருவரும் இப்பொழுது என்னுடன் இல்லை” என்கிறார் கண்ணில் பெருகும் கண்ணீரைத் துடைத்தபடியே.
“நாங்கள், ராயபுரம் சந்தையில் இருந்து மீன்களை வாங்கி வந்து அதன் விலையில் இருந்து மூன்று மடங்கு விலையை கூட்டி விற்கிறோம். எங்களது அவல நிலையை பாருங்கள். நாங்கள் மீனவர்கள் ஆனால் எங்களால் தினசரி மீன்கள் சாப்பிட முடிவதில்லை. அதேபோல், 15 வருடங்களுக்கு முன்பு நாங்கள் பார்த்த மீன்கள் தற்போது இல்லை. சில மீன் வகைகளை நாங்கள் மறந்தேவிட்டோம். முன்பு உப்பு தேய்த்த மீன்களே மிக சுவையாக இருக்கும். ஆனால், இப்பொழுது அப்படி இல்லை” என்கிறார் வெண்ணிலா.
