நம் சமூகத்தில் ஒவ்வொரு நாளும் ஒவ்வொரு பிரச்சினைகள் நம்மைக் கடந்து செல்கின்றன. அதில் பெண் சார்ந்த பாலியல் வன்முறைகள் கடக்க முடியாத ஒன்றாகின்றன. பெண் என்ற ஒரே காரணத்தாலேயே அவள் மேல் விழும் தாக்குதல்கள் இச்சமுகத்தின் தற்போதைய சீழ்பிடித்த நிலையை தெளிவாகக் காட்டுகிறது. இன்றைய சூழலில் போலீசு, ஊடகம் என அனைத்தும் பெண்ணின் உடலை சந்தைப் பொருளாக்கி தமது இறையாக்கியிருக்கின்றன.
நான் எனது பள்ளிக் கல்வி முதல் முதுகலைப்பட்டம் வரை மகளிர் கல்வி நிறுவனங்களில்தான் படித்து முடித்தேன். கல்லூரி முடித்து விட்டு இச்சமுகத்தை எதிர் கொள்வதில் பெரும் தயக்கமும், பயமும் எப்போதும் என்னில் உண்டு; அது இன்றுவரையிலும் தொடர்கிறது. ஆண் என்பவன் வேற்றுக்கிரகவாசி போன்று பலமுறை தோன்றியதுண்டு. இது வாழ்க்கையில் எனது விருப்பத்தை நான் தேர்வு செய்ய முடியாதவாறு என்னை முடக்கியது. கல்லூரியில் கூட எனக்கு பிடித்த துறையை எடுக்காமல் ஏதோ ஒரு துறையை எடுத்து படித்து ஆசிரியர் ஆகிவிட்டேன்.
ஆனால், இப்போதும் நினைப்பது உண்டு. என்னுடைய வாழ்க்கையில் ஆண் சகாக்கள் என்பதையே சமூக இயக்கங்கள்தான் அறிமுகம் செய்தன. ஆனால், அப்போதும் கூட இடைவெளி தேவை என கருதும் சாதாரணப் பெண்ணாகவே இருந்தேன். ஆண், பெண் என இருபாலருமின்றி அனைத்து உயிர்களுக்கும் இவ்வுலகம் சமமானதுதான். ஆனால் இச்சமூகம் அப்படி கட்டமைக்கப்படவில்லை. இச்சமுகத்தின் நான் எதிர்கொள்ளும் பல்வேறு பிரச்சினைகளில் எப்போதுமே எனது அண்ணன் அல்லது அப்பாவைச் சார்ந்தே கடந்து செல்கிறேன். இப்படி எல்லா நேரங்களிலும் பிறரை சார்ந்து பயணிப்பது மிகவும் கடினமானது.
அதாவது, “உன்னை போன்றுதான் நானும் ஆனால், நான் ஒரு பெண் என்பதால் என்னை பாதுகாத்துக் கொள்ள வேண்டும்” என்றுதான் கற்பிக்கப்படுகிறது. இந்த கற்பிதங்கள் பெண்களுக்கு மட்டுமே. ஆணின் நுகர்வு பொருளாய் மட்டுமே பெண்ணைப் பார்க்கப் பழகிக் கொடுத்த இச்சமூகம் இப்படித்தான் இயங்கும். பெண்ணின் உடலை ஒரு பொருளாய் உணரும் யாரும் மனித, மிருக இனத்தில் சேர்ந்தவர் இல்லை.
ஒருமுறை டில்லி சென்று இருந்தேன். வேலை முடிந்து ரயில் ஏற டில்லி ஸ்டேஷனில் இரவு 11.30 மணிக்கு தனி பெண்ணாய் நின்று கொண்டிருந்தேன். இப்போதும் நினைக்கையில் அவ்வளவு பயம். முதல்முறை தனியாக செய்த பயணம் அது. என்னைச் சுற்றிலும் குடும்பத்துடன் யாரும் தென்படவில்லை. தனிமையில் நிற்கையில் ஒருவன் இடையூறு செய்தவாரே நின்று கொண்டிருந்தான். அப்போது ரயில் இன்னும் இரண்டு மணிநேரம் தாமதம் என குறுஞ்செய்தி. கையில் பெரிய கனத்துடன் பையை வைத்துக்கொண்டு பயணிகள் ஓய்வறைக்குச் செல்ல சுமை தூக்குபவர்களுக்காக காத்துக் கொண்டிருந்தேன். யாரும் தென்படவில்லை. போலீசும் இல்லை.
நேரம் செல்லச் செல்ல பயம் அதிகரித்தது. என்ன செய்ய என்றும் தெரியவில்லை. கண்களில் கண்ணீர் வந்துவிடக்கூடாது; அழக்கூடாது என்று கட்டுப்படுத்திக் கொண்டு நின்று கொண்டேயிருந்தேன். பேசக்கூட வாயில் வார்த்தைகள் இல்லை. அருகில் என்.எஸ்.எஸ். மாணவர்கள் டெல்லியிலிருந்து ஹைதராபாத் செல்வதற்காக படுத்துக் கொண்டிருந்தனர். இரவு மணி 1.30 இருக்கும். அந்த என்.எஸ்.எஸ். மாணவர்களை எழுப்பி விட்டு இந்தியில் பிரச்சினையை சொன்னேன். அவர்கள் இடையூறு செய்த நபரை தட்டிக் கேட்டு அங்கிருந்து விரட்டி விட்டனர். இதை ஏன் சொல்கிறேனெனில், ”ஒரு பெண்ணாக தனியே செல்லக்கூடாது” என என்னையே மிரட்டுகிறது என் உடல். அது ஆண்களின் ஆயுதங்களாக மாறி எங்களையே கொலை செய்கிறது. இங்கு தவறு ஏதேனும் நிகழ்ந்தால் ஒரு பெண்ணாய் பல கேள்விகள் என்னை நோக்கியே பாய்ந்திருக்கும்.
இங்கு ஆண்கள் அனைவரும் தவறானவர்கள் அல்ல. எனக்கு தெரிந்த சகாக்கள் பலர் பெண்ணை புரிதலுடன் பார்க்கத் தெரிந்தவர்கள். டில்லி இரயில்வே ஸ்டேஷனில் முன் பின் தெரியாத அந்த உறவுகள் உதவி செய்து என்னை நெகிழ வைத்தன. இங்கு ஆண் பெண் குறித்த புரிதலுடன் பிள்ளைகளை வளர்க்க மறந்து விட்டோம். ஆணை நெடிலாகவும், பெண்களை குறிலாக வளர்த்து வரும் சமூகம்தான், பொள்ளாச்சியில் நடைபெற்ற பெண்களின் மீதான தாக்குதலுக்கான அடிப்படை. இங்கே பாதிக்கப்பட்ட பெண்ணை சாடும் சமூகம் அதற்கான காரணத்தை அறிய முயல்வதில்லை. இப்போதுதான் கிராமத்துப் பெண்கள் வெளியே வருகின்றனர். அதற்குள் இப்படிப்பட்ட விசயங்கள் பெண்களை பாதுகாப்பு என்ற பெயரில் இருளுக்குள் வைத்திடும்.
பெண் என்பவள் அன்பு, நம்பிக்கை, பாசம் இவற்றை எதிர்பார்த்து காதல் கொள்கிறாள். ஒரு பெண் ஒருவனுடன் செல்ல அவன் அதை பயன்படுத்தி வல்லுணர்வு செய்வான் எனில் அவனைத்தான் சமூகம் தூற்ற வேண்டும். ஆனால் இங்கு பெண் குற்றவாளியாக்கப்படுகிறாள். அதனை வைத்து ஊடகங்களும் பணம் சம்பாதிக்கின்றன. இந்தியா போன்ற நாடுகள்தான் கலாச்சாரம் என்று ஒருபுறம் சொல்லிக் கொண்டு மறுபுறம் AIDS-ல் முதலிடம் வகிக்கிறது.
படிக்க:
♦ பொள்ளாச்சி : விட்டுடுங்கண்ணா … ஒரு தங்கையின் கதறல் | மகஇக புதிய பாடல்
♦ பொள்ளாச்சி பாலியல் வன்முறை : 250 நிர்பயாக்களையும் கைவிடப் போகிறோமா ?
இந்தியாவில் பெண்கள் மற்றும் பெண் குழந்தைகள் பாலியல் வன்முறையால் அதிகமாக பாதிக்கப்படுகிறார்கள். கடந்த ஆண்டுதான் ஆசிபா என்ற 12 வயது சிறுமியின் மீதான பாலியல் வன்முறை நம்மை அதிர்ச்சியில் ஆழ்த்தியது. சமீபத்தில் தேசிய குற்றவியல் ஆவண மையம் (National Crime Record Bureau) வெளியிட்டுள்ள அறிக்கையில் கடந்த 2017-ம் ஆண்டு பெண் குழந்தைகளின் மீதான தாக்குதல் 82 சதவிதம் அதிகரித்துள்ளது என்கிறது. இதில் 95% தெரிந்தவர்கள் மூலமே நடக்கிறது என்கிறது ஆய்வு. ஒரு பக்கம் பெண்கள் தெய்வம் என்ற போலித்தனத்தைக் கற்பித்துக் கொண்டே மறுபுறம் பெண்கள் மீது பாலியல் வன்முறையைச் செலுத்துகிறது இச்சமூகம். நாம் இன்று இதை சரி செய்ய வேண்டிய தருவாயில் நின்று கொண்டிருக்கிறோம். இதை சரி செய்ய கடுமையான சட்டங்கள் மட்டும் போதாது. மாறாக சமூகத்தில் பாலின சமத்துவம் குறித்த விழிப்புணர்வும் அவசியம் தேவை. சரி செய்ய பயணிப்போம் மாற்றங்களை நோக்கி …
சிந்துஜா சமூக ஆர்வலர்.
இருபது வருடங்களாக சரியாக இன்சுலின் போட்டு சக்கரை அளவுகளை ஓரளவு சரியாக வைத்திருக்கிறார். ஆனால் பக்கத்துல ஒருத்தர் சொன்னார் என்று மருந்தில்லாமல் வைத்தியம் செய்யும் போலியிடம் சென்று இன்சுலின் போடுவதை பதினைந்து நாட்கள் நிறுத்துகிறார். நண்பர் வீட்டு விசேசத்தில் வைத்த பாயாசத்தை குடிக்கிறார். வீட்டுக்கு வந்தால் வயிறு சரியில்லை.
நான் கேட்டேன் “ஏனய்யா நீங்கள் ரத்த கொதிப்புக்கு மருத்துவம் சரியாக பார்த்தீர்கள் தானே ?”
அதுமட்டுமல்ல, சேகரித்த இந்த உலோகக் கழிவுகளை நாங்கள் நேரடியாக உருக்காலைக்கு அனுப்ப முடியாது. முதலில் மும்பை மற்றும் வட இந்தியாவில் உள்ள மார்வாடி சேட்டுகளுக்கு கொடுப்போம். அதை அவர்கள் உருக்காலைகளுக்கு அனுப்பி வைப்பார்கள். காரணம் அவர்களுக்குத்தான் டை-அப் உள்ளது. மாதத்துக்கு 300 டன் அனுப்புனாத்தான் அவங்களுக்கு சர்வீஸ் செய்ய முடியும். அதுமட்டுமல்ல, முதல் பேமெண்டே 60 நாட்களுக்குப் பிறகுதான் நம்ம கைக்கு வரும். அதையும் தொடர்ச்சியா அனுப்பும்போதுதான் அதில் நீடிக்க முடியும். நம்மால செய்ய முடியுமா?
“யாரையும் யாரும் நம்ப முடியல… குறிப்பா போலீசுகிட்ட இந்த கேச விடக் கூடாது. பொதுமக்கள்தான் முடிவெடுக்கனும். ஏன்னா பாதிக்கப்பட்டவங்க அவங்கதான். பேருக்கு நாலு பேர காமிச்சிட்டு முடிக்க பாக்குறாங்க. இதுக்கு பின்னால் நெறைய பேர், பெரிய இடத்த சார்ந்தவங்க இருக்காங்க. அதை மறைக்க அரசியல்வாதிங்களுக்கு துணையா அதிகாரிகளும் போலீசும் வேலை செய்யிறாங்க.”
“சம நீதி- சம உரிமை என்பதெல்லாம் ஏமாத்து. பெரிய இடம்னாவே ஒரு மாதிரி விசாரணைய கமுக்கமா நடத்துறாங்க. சட்டமும் அவங்களுக்கு துணை போகுது. நீதிமன்றம் எத்தனையோ கேசுல உப்பு சப்பு இல்லாத தீர்ப்ப வழங்குது… இப்பவே இதுல தலையிடுற எஸ்.பி- லிருந்து டி.எஸ்.பி வரைக்கும் பொம்பள பொறுக்கிங்கதான். இதுக்கு பின்னாடி அரசியல்வாதிகள் இல்லன்னு போலீசு அதிகாரிங்க அவசரமா வாக்குமூலம் தராங்க. ஏன்?
“சட்டம், நீதிமன்றம் எல்லாம் இப்ப என்ன செய்யுதுன்னு தெரியல. ஹெல்மெட் போட்டுக்காதது பெரிய ஆபத்துன்னு சுவோ-மோட்டோ போட்டு தனியா வழக்க எடுத்தாங்க. இதுக்கு இவ்ளோ நாள் ஆவுது. கண்டுக்கவே இல்லை. இதுல இருந்து கோர்ட்டு எப்படி சரியான தீர்ப்பு சொல்லும்னு நம்பறது? இதுல என்ன விசாரணை வேண்டி இருக்கு. அவனுங்களே வீடியோ எடுத்து சொல்லுறானுங்க, நாங்கதான் செஞ்சோம்னு. அதுல எல்லா ஃப்ரூப்பும் இருக்கு.”
“தப்பு நடந்திருக்கிறத விசாரிச்சு குற்றவாளிகளை கடுமையா தண்டிக்கனும். சிங்கப்பூர் துபாயில் எல்லாம் சட்டம் கடுமையா இருக்கு. அந்த மாதிரி இங்கேயும் இருக்கனும். எதுக்கெடுத்தாலும் தடை வாங்குறது, ஜாமீன்ல வெளியே விடுறதுன்னு விடக்கூடாது.. ஒரு மாசத்துல இத விசாரிச்சி தண்டனை வழங்கனும். ஆனா அப்படி நடக்கிறது இல்ல. திரும்பவும் மேல் விசாரணை, கீழ் விசாரணைன்னு இப்படியே மறச்சிடுவானுங்க. குற்றவாளிங்க திரும்ப வந்து இதே வேலைய செய்வானுங்க.”
“பிடிச்ச ஆளுங்க எல்லாம் MLA சொந்தகாரனுங்க, தெரிஞ்சவனுங்க. அவனுங்க அப்பன் எல்லாம் பெரிய அதிகாரத்துல உள்ளவனுகன்னு சொல்லுறாங்க. சாதாரண மக்களால அவனுங்கள கடைசி வரைக்கும் எதிர்க்க முடியாது. அப்படியே எதிர்த்தாலும் வருஷம் முழுக்க அலைய தெம்பு இருக்காது. கடைசியில இதை அப்படியே மூடி மறைச்சிடுவானுங்க. போலிச இதுல நம்பக் கூடாது. நேரடியா மக்கள்தான் இதுக்கு தண்டனை வழங்கனும். இல்லேன்னா மாட்டினவன் எல்லாம் நாளைக்கு ‘நல்ல புள்ளையா’ வெளியில வெளியே வந்து 200 பொண்ணுங்களை கெடுத்துட்டு திரிவானுங்க.”
“குற்றவாளிகளை தண்டிக்கனும். அது சரிதான். ஆனா இது சம்பந்தப்பட்ட பொம்பள பசங்களும் சரியில்ல… உஷாராயில்ல… இவங்க ஏன் ஃபேஸ்புக், வாட்சப்புன்னு அவனோட தொடர்பு வச்சிக்கினு தெரியாதவனோட பழகிட்டு அவன் கூட போயிட்டு எல்லாத்தையும் பன்றாங்க. இப்போ போட்டோ எடுத்துட்டான். பிரச்சனை ஆகிடுச்சி அப்படின்னு சொன்னா இது சரியா? நேரடியா பழக்கம் இல்லாதவன்கிட்ட இவங்க எப்படி நெருக்கம் ஆகலாம்?
“சட்டம் கடுமையா இருந்தாலும் அதை யாரும் சரியா பயன்படுத்தறது இல்ல. இப்போ இந்த மாதிரி நேரத்துல மீடியாவும் இந்த விஷயங்களை ஊதிப் பெருக்குது. இந்தப் பிரச்சனை தீர விசாரிச்சி குற்றவாளியை தண்டிக்கணும். ஆளும் கட்சி ஒன்னு சொல்லுது. எதிர்கட்சி அப்படி இல்லன்னுது. போலீசு விசாரணை சரியா நடக்கும்னு நம்பிக்கை இல்ல. தனி ஆணையம் அமைக்கனும். என் வீட்டுல இதுமாதிரி ஒரு சம்பவம் நடந்தா என்னால ஒன்னும் பண்ண முடியாது.”
“இப்டி நடக்கிறது சாதாரண விஷயம்தான். இந்த பொம்பள பசங்களே இப்படித்தான். பெரிய சிக்கல்ல மாட்டிக்கின பிறகுதான் பிரச்சனைய வெளியே சொல்லுவாங்க. லவ் பண்ணும்போதே உசாரா இருக்க மாட்டாங்க. கெடச்சவங்க கூட சுத்துவாங்க. அப்பால ஆயிரம் குறை சொல்லுவாங்க. எப்படியா இருந்தாலும் ஆம்பள திமிரு என்பது தனிதான். இவனுங்கள எல்லாம் கண்டிப்பா தண்டிக்கனும். இவனுங்களால எங்களுக்கெல்லாம் கெட்டப் பேர். பொண்ணுங்க எல்லாம் இப்ப எங்களையும் அதே மாதிரி பாக்குறங்க. எவனோ ஒரு மிருகம் அப்படி செஞ்சதால மொத்த ஆண்களுக்கும் கெட்ட பேர். அவனுங்களுக்கு சரியா பாடம் புகட்டனும். சாவர வரைக்கும் தண்டனை நினைப்பு இருக்கனும்.”
“நம்மோட பிரண்ட்ஷிப் வந்து முதல்ல சரியா இருக்கனும். ஒருத்தன் நல்லவனா இருந்தா அந்த டீமே சரியா நடக்கும். இப்போ இந்த கேசுல மாட்டினவன் ஒருத்தன் கூட சரியில்லன்னு தோணுது. அதேமாதிரி சோசியல் மீடியாவுல இந்த விஷயத்த ஓயாது பரப்புறாங்க. ஆரம்பத்துலயே பிரச்சனைய சரி செய்யாததால பெரிய பிரச்சனையா மாறுது. எது எப்படியோ போலிசு ஒழுங்கா டீல் பண்ணும்னு நம்பக் கூடாது. ஜல்லிக்கட்டு மாதிரி போராடணும்.”
“இவனுங்களுக்கு எல்லாம் தூக்கு தண்டனைதான் கொடுக்கனும். மினிஸ்டர், எஸ்பி சொந்தக்காரன்னு சுதந்திரமா உலாத்துவானுங்க. இவனுங்கள நிக்க வெச்சி தோல உரிக்கனும். ஒரு பொண்ண இவ்ளோ இழிவா நடத்துறானுங்கன்னா அவனுங்க மனுஷனா இருப்பானுங்களா? சட்டப்படி எல்லாம் இவனுங்ககிட்ட பேசக்கூடாது. உயிரோட உடம்பு புல்லா பிளேடு போட்டு ரத்தம் சொட்ட சொட்ட நடக்க உடனும். அதைப் பார்த்தாதான் மத்தவன் திருந்துவான். போலிசுகிட்ட போனா… நம்மளயே குற்றம் சொல்லுவான். பொண்ணுங்க மேலயே கேசு போடுவான். நாம போராடினா நம்மளயே உள்ள தூக்கி போடுறானுங்க. இந்த மாதிரி குற்றவாளிகளுக்கு ஆதரவா இருக்க போலீசுக்கு எதிரா முதல்ல போராடணும்.
“இப்ப இந்த கேசை திடீர்னு சிபிஐக்கு மத்துறானுவ. ஏற்கனவே சிபிஐ என்ன பன்னும்னு தெரியும். கட்சிகாரணுங்க இன்னா சொல்லுறானுவளோ அதைத்தான் செய்யப் போவுது. பாதிக்கப்பட்டவங்க பாதி பேர் வெளியே வர்ல. வெளியே சொல்ல அவங்க பயப்படுறாங்க. எலக்சன் டைம். இன்னும் எத்தன நாள் பேசுவானுங்கன்னு தெரியாது. அதுக்குள்ள ஒரு புதுப் பிரச்சனைய பேச ஆரம்பிச்சிடுவோம். எல்லா பிரச்சனையையும் ஒரு புது பிரச்சனை எடுத்துனு வந்து மறைச்சிடுவானுங்க.’
“தண்டனை கடுமையா இருக்கனும். அப்பதான் இதை எல்லாம் நிறுத்த முடியும். அவங்க சொந்தகாரங்க முதற்கொண்டு கவர்ன்மெண்ட் வேலையில இருந்தா அந்த வேலைய புடுங்கனும். அவங்க பெற்றொருக்கும் சேர்த்து தண்டனை கொடுக்கனும். இது எல்லாமே ஓப்பனா நடக்கனும். போலீசு என்னா செய்யுதுன்னே நமக்கு தெரியல. நாளைக்கு முக்கியமான ஆதாரம் இல்லன்னு விடுவிச்சிடுவானுங்க. இதுதான் வழக்கமா நடக்குது.”
“இந்த குற்றத்துல சம்பந்தபட்ட எல்லோரும் பெரிய பணக்கார இடத்து பசங்க. பணத்திமிர்ல அந்தமாதிரி பண்றாங்க. எங்களை மாதிரி வேலைக்கு போயிட்டு சம்பாதிச்சா அதோட அருமை தெரியும். பந்தபாசம் தெரியும். அந்த கவலை எல்லாம் அவனுங்களுக்கு இல்ல. அதனால இந்த திமிருக்கு காரணமான அவங்களோட சொத்துக்களை பறிமுதல் செய்யனும். அவர்கள் கடுமையா தண்டிக்கப்படனும். நீதிமன்றம் போலீசு மூலம் மூலம் இவர்கள் தண்டிக்கப்படவில்லை என்றால் பொதுமக்களின் போராட்டத்தின் மூலம் நீதியை பெற வேண்டும்.”
“நீங்க சொல்ற பிரச்சனை பத்தி எங்களுக்கு எதுவுமே தெரியாது. காலையில வேலைக்கு போனோம்னா சாயங்காலம்தான் வருவோம். அதுக்குதான் நேரம் சரியா இருக்கும். ஆனா பேப்பர்ல போட்டிருந்தாங்கன்னு தெரியும். எங்களுக்கு படிக்கத் தெரியாது. விவரம் தெரிஞ்சவங்ககிட்ட கேட்டோம். பட்டும்படாததுமா சொன்னாங்க. ஆனா நீங்க சொல்றத கேக்கும்போதே செம ஆத்திரம் வருது. அவங்களை விடக் கூடாது. இதுக்கு என்ன பன்றதுன்னே தெரியல…..”
“அந்த நியூஸ் கேட்டதுல இருந்து ஒரு புள்ளைக்கு அப்பனா என் ரத்தமும் கொதிக்குது. அந்த குழந்தைங்கள இன்னா சீரழிச்சிருக்கானுங்க. அதை கண் கொண்டு பாக்க முடியல. மனம் பதைக்குது. அதைப் பார்த்ததுல இருந்து சரியா தூக்கமும் இல்ல. மனசும் சரியில்ல. எவ்ளோ… கொடுமை அது.
அனில் அம்பானியின் அனைத்து நிறுவனங்களும் திவால் ஆகவில்லை, அவருடைய ரிலையன்ஸ் கம்யூனிகேஷன் என்ற நிறுவனம் மட்டுமே திவாலானதாக அனில் அம்பானி இந்த தீர்ப்பாயத்தில் மனு தாக்கல் செய்துள்ளார். இந்த ரிலையன்ஸ் கம்யூனிகேஷன் நிறுவனம் நமக்கு அனைவருக்கும் பரிச்சயமான நிறுவனம்தான்.
இவைகள் எல்லாம் இவ்வாறு இருந்தாலும் இந்த கட்டுரை இவைகளை பற்றியது அல்ல. ‘ஏழைத்தாய் மகனி’ன் நெருங்கிய நண்பரான மெகுல் சோக்சி (Mehul Choksi) ‘யாருக்கும் தெரியாமல்’ நாட்டைவிட்டு தப்பியோடிய சமயத்தில் குஜராத்தை சேர்ந்த இன்னொரு தொழிலதிபரும் தப்பி ஓடினார்.
இவ்வளவு பெரிய தொகைகளை எந்தவித சத்தமும் இல்லாமல் ஸ்வாஹா செய்து கொண்டிருக்கும் பொழுது நமது செய்தி ஊடகங்கள் அதிமுக தேமுதிக-வுக்கு நான்கு தொகுதிகள் கொடுப்பது சரியா தவறா, மூன்று தொகுதிகளுக்கு இடைத் தேர்தல் நடத்தாமல் இருப்பது அரசியலா அரசியல் இல்லையா என்று பத்து பேரை வைத்து விவாதம் செய்து கொண்டு இருக்கிறார்கள்.
