ஸ்ரீரெட்டி என்ற நடிகர் (நடிப்பை தொழிலாகக் கொண்ட ஒரு ஆணை மதிப்பிற்குரிய வகையில் நடிகர் என குறிப்பிடும் சமூகம், அதே தொழிலை செய்யும் ஒரு பெண்ணை ‘நடிகை’ என ஒருமையில் அழைக்கிறது. நடிப்பை தொழிலாகச் செய்யும் அனைவரையும் நடிகர் என்றே குறிப்பிட விரும்புகிறேன்) தான் சார்ந்த திரைப்படத்துறையில் பெண்கள் பாலியல் பண்டங்களாக சுரண்டப்படுவதை எதிர்த்து குரல் கொடுத்துக் கொண்டிருக்கிறார்.
தெலுங்கு திரைப்படத்துறையில் பிரபலமான தயாரிப்பாளர்கள், நடிகர்கள், இயக்குநர்கள் ‘வாய்ப்பு’ தருவதாகக் கூறி தன்னை பாலியல் சுரண்டல் செய்ததை அவ்வவ்போது தன்னுடைய முகநூல் பக்கத்தில் வெளியிட்டுவருகிறார். ஸ்ரீரெட்டியின் ‘ஸ்ரீலீக்ஸ்’ இந்திய ஊடகங்களுக்கு நல்ல தீனி என்றாலும், தான் சார்ந்த திரைத்துறையிலிருந்து அவருக்கு எவ்வித ஆதரவும் கிடைக்கவில்லை. மாறாக, தெலுங்கு படங்களில் நடிக்க அவருக்கு தடை விதித்தது, டோலிவுட் நடிகர் சங்கம். பெண்கள் அமைப்பினரின் தலையீட்டால் அந்தத் தடை நீக்கப்பட்டிருக்கிறது. இரண்டு, மூன்று படங்களில் நடித்திருக்கும் ஸ்ரீரெட்டிக்கு, இந்த பிரச்சினையின் காரணமாக நடிக்க வாய்ப்பு எதுவும் கிடைத்ததாகத் தெரியவில்லை.
இங்கே ஒரு இடையீட்டுச் செய்தியாக ஒன்றை சொல்ல விரும்புகிறேன். பணம் புரளும் சினிமா தொழிலில் பெண்கள் பாலியல் பண்டங்களாக பயன்படுத்தப்படுவது கோலிவுட் முதல் ஹாலிவுட் வரை ‘இயல்பாக’ உள்ள ஒரு விஷயமாக, மூடிமறைக்கப்படும் விஷயமாகத்தான் இருந்து வருகிறது. சுரண்டப்படும் ஒரு சமூகம் அல்லது பாலினம் தொடர்ந்து சுரண்டலுக்கு ஆளாகிக் கொண்டுதான் இருக்கும் என்பது இயற்கை நியதி அல்ல. மாற்றங்கள், எதிர்குரல்கள் எழத்தான் செய்யும். சமூகத்தின் முதிர்ச்சியைப் பொறுத்து எதிர்வினைகளின் வேகம் இருக்கும். அந்தவகையில் ஹாலிவுட்டில் எதிர்க்குரல் ஒலிக்கத்தொடங்கியுள்ளது.
‘#metoo’ என்ற பெயரில் திரைப்பட வாய்ப்புக்காக தாங்கள் எப்படி சுரண்டலுக்கு உள்ளானோம் என ஹாலிவுட் நடிகர்கள் பலர் தயாரிப்பாளர் ஹார்வி வெயின்ஸ்டீன் மீது குற்றம் சுமத்தினார்கள். பிரபல நடிகர் ஏஞ்சலினா ஜோலி, குவெந்த் பால்ட்ரோ, ஜெனிஃபர் லாரன்ஸ், உமா த்ரூமன் ஆகியோரும் இதில் அடக்கும். சினிமா நடிக்க வந்த புதிதில் (இதில் பலர் சினிமா குடும்பத்தைச் சார்ந்தவர்களாக இருந்தபோதும்) பாலியல் சுரண்டலுக்கு ஆளானோம் என ஊடகங்களிடம் பேசினார்கள்.
அதன் பின் 70க்கும் மேற்பட்ட நடிகர்கள் தங்களுடைய மோசமான சுரண்டல் அனுபவங்களைப் பகிர்ந்துகொண்டார்கள். பிறகு, நடந்ததுதான் கவனிக்கத்தக்கது. குற்றச்சாட்டுக்கு ஆளான ஆண்கள் மீது வழக்குகள் பதியப்பட்டன; அவர்களுடைய கௌரவமிக்க திரைத்துறை-சமூகம் சார்ந்த பதவிகள், பொறுப்புகள் பறிக்கப்பட்டன; பலருடைய சினிமா ஒப்பந்தங்கள், டிவி தொடர் ஒப்பந்தங்கள் பறிக்கப்பட்டன. குற்றச்சாட்டுக்கு ஆளான ஹார்வி வெயின்ஸ்டீன் தன்னுடைய சொந்த தயாரிப்பு நிறுவனத்திலிருந்தே நீக்கப்பட்டார். ஆஸ்கார் விருது தேர்வு குழுவின் பொறுப்பிலிருந்தும் நீக்கப்பட்டார். கைதும் செய்யப்பட்டார்.
இப்போது ஸ்ரீரெட்டி விவகாரத்துக்கு வருவோம். தெலுங்கு திரைத்துறையில் தனக்கு நேர்ந்த சுரண்டலை சொன்ன ஸ்ரீரெட்டி, தமிழ்லீக்ஸ் என்ற பெயரில் கோலிவுட் இயக்குநர்கள், நடிகர்கள் குறித்து எழுத ஆரம்பித்தார். தமிழ் ஊடகங்களில் நாள்தோறும் இது செய்தியானது. செய்தி எழுதும் பொருட்டு அவருடைய முகநூல் பக்கத்துக்கு சென்று பார்த்தேன். வெறிபிடித்த ஆண்களிடையே சிக்கிக்கொண்டதைப் போன்ற உணர்வு.
நான் மிகைப்படுத்தி சொல்லவில்லை, நான் உணர்ந்ததை எழுதுகிறேன். நாகரிகத்தில், தனிமனித உரிமைகளை காப்பதில் முன்னேறிய ஒரு சமூகம், பாதிக்கப்பட்ட பெண்களின் பக்கம் நிற்கிறது. இங்கே என்ன நடக்கிறது? குற்றச்சாட்டுகளை சொன்ன பாதிக்கப்பட்ட பெண் தான் சார்ந்த தொழிலில் இயங்க தடை விதிக்கப்படுகிறது. வாய்ப்புகள் மறுக்கப்படுகின்றன. அனைத்துக்கும் மேலாக, ஒட்டுமொத்த சமூகமும் பரிசாக என்ன தருகிறது தெரியுமா?
- உன்னோட _____ அவ்வளவு பெரிசா?
- ஒருத்தரையும் விட்டு வைக்கலையா?!
- உனக்கு எய்ட்ஸ்தான் வரும்
- சீக்கிரம் வீடியோ ரிலீஸ் பண்ணு, அப்பதான் நீ பாதிக்கப்பட்டதை நம்புவோம்
- உன் ரேட் என்ன?
- அதே ஹோட்டல்ல நான் காத்திக்கிட்டு இருக்கேன். நீ வா
இதெல்லாம் சும்மா…ஸ்ரீரெட்டியின் முகநூல் பக்கத்தில் சென்று பாருங்கள். இத்தகைய கழிசடை ஆண்களுடன்தான் சமூகத்தில் வாழ்கிறோம் என பயம் பீடிக்கும். நடுக்கம் வரும். எவ்வித கூச்சமும் இன்றி, எப்படி இந்த ஆண்களால் இப்படியெல்லாம் எழுத முடிகிறது? பெண்ணை போகப்பொருளாக மட்டுமே, புணர்வதற்குரிய பொருளாக மட்டுமே பார்க்கும் இந்த மனோபாவம் எப்போது மாறும்?
ஸ்ரீரெட்டி, ‘கவர்ச்சி நடனம் ஆடும் பெண்; அவருக்கு வாய்ப்பு கிடைக்கவில்லை என்பதால்தான் அவர் இப்படியெல்லாம் சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறார் எனவும் பல மேதைகள் எழுதிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். குற்றம் சாட்டியவரின் இயல்பை ஆராய்வது, குற்றத்தின் வீரியத்தை குறைக்கும், மடைமாற்றும் அயோக்கியத்தனம். ஸ்ரீரெட்டி ‘நல்லவர்’ இல்லை என முதன்மைப்படுத்தி, அவரை சுரண்டியவர்களை தப்பிக்க விடும் அயோக்கியத்தனம்.
ஸ்ரீரெட்டியின் முகநூலில் பின்னூட்டமிட்டவர்களில் இயக்குநரின் ரசிகன், இயக்குநரின் ஜாதி, நடிகரின் ரசிகர், பல கட்சிகளைச் சேர்ந்தவர்கள், ஸ்ரீராமரை முகப்புப் படமாகக் கொண்டவர்கள், நம் முன்னோர்கள் ஒன்றும் முட்டாள்கள் இல்லை என்று சொல்லக் கூடியவர்கள், இயற்கை ஆர்வலர்கள், முகநூல் போராளிகள் என பலருடைய முகங்களை அன்றாடம் நாம் பார்க்கிறோம்.
அதுபோன்றதொரு இயல்பான சாயலில் 60, 50, 40, 30, 20 வயதுகளில் இருந்த, ஒரு குழந்தையை தொடர்ந்து பாலியல் வன்கொடுமைக்கு உள்ளாக்கிய நபர்களின் படங்கள் சமூக வலைத்தளத்தில் பார்க்க முடிந்தது. இந்த ‘இயல்பான’ நபர்களுக்குள் எத்தனை வன்மம்?
என்னைப் பொறுத்தவரை, சாதிய – வர்க்கச் சுரண்டலைக் காட்டிலும் மிக மிக ஆபத்தானது பாலின சுரண்டல். வீட்டிலிருந்தே சுரண்டலுக்கு எதிரான மனோபாவம், சமத்துவம் பிறக்க வேண்டும். தான் அழைத்த நேரத்திற்கெல்லாம் படுக்க வருபவள்தான் தன் வீட்டு பத்தினி மனைவி என்கிற மனோபாவம் இங்கே மாறவேண்டும்.
இந்திய படுக்கையறைகள் வன்கொடுமை கூடாரங்களாக இருப்பதாகத்தான் பல ஆய்வுகள் சொல்லிக் கொண்டிருக்கின்றன. வன்கொடுமை மனநிலையை ‘இயல்பான’தாக கருதிக்கொள்ளும் சூழலிலிருந்துதான் ஸ்ரீரெட்டியின் முகநூலில் எழுதுகிறவர்களும், 12 வயது சிறுமியை வன்கொடுமை செய்தவர்களும் உருவாகிறார்கள். அதிகபட்ச தண்டனைகள் ஒருவித பயத்தை உடனடியாக விதைக்கலாம். ஆனால், சமூகத்தின் உள்ளிருக்கும் இந்த விஷ மனநிலை மாறினால் மட்டுமே கொடூரங்களின், வெறித்தனங்களின் எண்ணிக்கை குறையும்.
ஆண்களை மட்டுமே குற்றம் சொல்வதா என பல ‘முற்போக்காளர்கள்’, பல ‘பெண்ணியவாதிகள்’ வருத்தம் கொள்கிறார்கள். “இந்த உலகத்தை பிரதிநிதிப்படுத்துகிற, ஏன் இந்த உலகமே ஆணின் சிந்தனையில் உருவானதுதான். அதை அவர்கள் பார்வையிலிருந்தே வர்ணிக்கவும் செய்வார்கள். ஆனால், உண்மை முற்றிலும் வேறானது” என்கிற சிமோன் திபொவாரின் மேற்கோளை இங்கே குறிப்பிட விரும்புகிறேன். தன்னுடைய ஆதிக்கத்தனத்தை உணராத முற்போக்காளர்களாலும் ஆண்டைகளுக்கு சலாம் போடும் அடிமையின் மனநிலையை ஒத்த ஆணாதிக்கத்துக்கு குரல் கொடுக்கும் லிபரல் பெண்ணியவாதிகளாலும் நிரம்பியது தமிழ் சமூகம். பல்லாயிரம் வருடங்களாக சுரண்டலுக்கு ஆளாகியிருக்கும் பெண் சமூகம் கடுமையான உரையாடல்களை நிகழ்த்தினால் மட்டுமே, ஆணாதிக்க சூழலை தகர்க்க முடியும்.
– மு. வி. நந்தினி
மு.வி.நந்தினி கடந்த 14 ஆண்டுகளாக தமிழின் பல இதழ்களில் பத்திரிகையாளராக பணியாற்றியிருக்கிறார். தற்போது டைம்ஸ் தமிழ் டாட் காம் இணையதளத்தின் ஆசிரியராக இருக்கிறார். சுற்றுச்சூழல், சமூகம், இந்துத்துவ அரசியல், பெண்ணியம் சார்ந்து எழுதிவருகிறார். வினவு கருத்தாடல் பகுதியில் பாரமுகம் பார்ப்போம் எனும் தலைப்பில் எழுதுகிறார்.
கல்யாண ஊர்வலம் முடியிற வரைக்கும் வாசிக்கனும். அதுக்கு நாங்க முப்பதாயிரம் கேட்போம். யாரும் தரமாட்டாங்க. அவ்ளோ பணம் எங்ககிட்ட கொடுக்கிறதுக்கு ஒரு நகை வாங்கி போட்டுக்கலாம்னு நினைச்சி ஆர்டர கேன்சல் பண்ணிட்டு போயிடுராங்க.
இருபதாயிரத்துல இருந்து ஒரு லட்சம் வரை வாங்குறாங்க. வி.ஐ.பி சாவுன்னா பத்து லட்சம் கூட செலவு செய்வாங்க. நாட்டுக்கோட்டை M.A. ராமசாமி சாவுக்கு கூட நாங்க வாசிச்சோம். எங்களுக்கு ஒருநாளைக்கு வெறும் ஐநூறு ரூபாதான் கொடுத்தாங்க.
அம்மாவழி நெடுஞ்சாலையில் அசராத ஊழல் பயணம்
அசோக வனத்து சீதயப் போல எப்போதும் அவ முகத்துல ஒரு சோகம் படர்ந்திருக்கும். ஆனா யாரு எது கேட்டாலும் பட்டுன்னு சிரிச்ச மொகத்தோட பதில் சொல்லுவா. அவ்வளவு ஏங்க! சங்கீதாவ பத்தி ஒரு வரியில சொல்லனுன்னா இவ நம்ம வீட்டு பொண்ணா இருக்கக் கூடாதான்னு நெனைக்கத் தோனும்.
எனக்கு கொஞ்சம் தைராய்டு இருக்குன்னு உங்களுக்கே தெரியும். அத பிரச்சனையா நெனச்சி குழந்த பெத்துக்க முடியாத நோயா பாக்க ஆரம்பிச்சுட்டாங்க வீட்டுக்காரரும், மாமியாரும். எப்பையுமே இருக்கும் இந்த பிரச்சனை, பீரியடு டயத்துல வீடு பூகம்பமா மாறும், இல்ல மயான அமைதி இருக்கும்.
“குடிக்கிறான், அடிக்கிறான், குழந்தை பெத்துக்க முடியாத மலடின்னு சொல்றான் நிதமும். கெட்ட கெட்ட வார்த்தைகளால் அவமானப் படுத்துறான். ஆனாலும் அடுத்த நேரம் அவங்கிட்ட சிரிச்சுகிட்டு குடும்பம் நடத்த பழகிக்க வேண்டிருக்கு. இதையெல்லாம் உதறி தள்ளிட்டு வெளிய வந்துட்டா என்னன்னு நெனப்பேன்? ஆனா எங்கப்பா, எம்புருசனப் போல மனுசங்க நெரஞ்ச இந்த ஊரு உலகத்துல நான் எங்குட்டு போக?
“நாங்கள் ஏதிலிகள்: அனைத்தையும் இழந்தவர்கள்” என்று பருப்புக்குழம்பைக் கிளறிக்கொண்டிருந்த மாஸ்டர்ஜி அதை நிறுத்தி குரலை உயர்த்தி பேசினார். “நாங்கள் தோற்கடிக்கப்பட்டவர்கள். மற்றவர்களின் இரக்கத்தை எதிர்பார்த்து காத்திருப்பவர்கள். அனைத்து நம்பிக்கையும் இழந்த பிறகு உதவிக்கு கடவுளைத்தான் எதிர்பார்க்கிறோம்” என்று மேலும் கூறினார்.
ஒவ்வொரு வெள்ளத்தின் போதும் தேசிய பேரிடர் நிவாரணப்படையினர் ஹெலிகாப்டர் மூலம் போடும் உணவுப்பொட்டலத்தை பற்றிய மாஸ்டர்ஜியின் இந்த மேலோட்டமான பேச்சு அவரது பகுதியிலிருந்து வரும் ஒவ்வொருவரின் பொதுவான சித்திரமாக இருக்கிறது.
வேலை குறைந்த மதிய நேரங்களில் சமீபத்தில் மூடப்பட்ட ஜாமியா உணவகத்தின் அலங்கார வளைவுகளின் கீழே அவர்களைப் பார்க்க முடியும். ஒட்ட நறுக்கிய தலைமுடி, கசங்கிய பருத்தி சட்டைகள் மற்றும் புகையிலை கறை படிந்த வாய்களைப் பார்க்கும் போது அவர்கள் மாலுமிகள் போல இருக்கிறார்கள். உண்மையில் இந்த அகதிகள் கங்கை சமவெளியில் இருந்து கடல்களை கடந்து மொரீசியஸ் அல்லது டிரினிடாட் மற்றும் டொபாகோ சென்ற அகதிகளின் வாரிசுகளே. அடிமைகளுக்கு பதிலாக இவர்களின் முன்னோர்களை கரும்புத்தோட்டங்களில் வேலை செய்ய வெள்ளையர்கள் 1830-களில் ஈடுபடுத்தினர்.
“எங்களது வளமான விளைநிலங்களுக்கு அதன் பாதி மதிப்பிலான இழப்பீடுகளை ஏற்றுக்கொண்டு எங்களது வீடுகளில் இருந்து துரத்தியடிக்கப்படுவதை நாங்கள் ஏற்றுக்கொள்ள மாட்டோம். கோடை பயிர் வீணாகிப்போவதோ அல்லது வீட்டிலிருந்து வெகுதூரத்தில் இப்படி அவலமான நிலைமைகளில் வேலை செய்வதோ கூட இதைவிட மோசமில்லை” கூட்டமிகு துணிச்சந்தையை தனது சோர்வுற்ற கண்களால் அலசியவாறே மதன் கூறினார்.
இந்நிலையில் மதனின் இக்கருத்து டெல்லி போன்ற நகரங்களுக்கு புலம் பெயர்ந்திருக்கும் அகதிகளுக்கு ஒரு உலகக்கண்ணோட்டத்தை அளிக்கிறது. ஆற்று வெள்ளத்தாலும், சாதி அடையாளங்களாலும் எதிரிகளின் கருத்துக்களாலும் ஆண்டாண்டுகளாக பாதிப்புக்குள்ளாகும் வாழ்க்கையில் இது அவர்களுக்கு ஒரு உறுதியான இணக்கத்தை அளிக்கிறது. மேலும் இன்றைய இந்தியாவின் இனவாத வன்முறைகள் நிறைந்த சூழலில், புலம் பெயர்ந்த அகதிகள் பலர் போராளி இயக்கங்களின் ஆதரவாளர்களாகவும் உள்ளனர்.
இது திங்கள்கிழமை மாலை 7:30 மணி. முகேஷும் அவனது இளம் வயது முதலாளியும் புதுத்தெருவின் வளைவுகளைத் தாண்டிய சந்தில் உள்ள ஒரு தெருவோரக் கடையை சுத்தம் செய்து கொண்டிருந்தனர். காபி தயாரிக்கும் அந்த பளபளக்கும் இயந்திரம்தான் அவர்களிடம் இருக்கும் விலை மதிப்பில்லா ஒரே பொருள். முகேஷ் தூய்மைப்படுத்துவதில் மும்முரமாக ஈடுப்பட்டிருக்க அவனது முதலாளி அன்றைய வருமானத்தை எண்ணிக்கொண்டும், ஆர்டர்களுக்காக பயன்படுத்தும் தொலைபேசியை எடுத்து வைத்துக் கொண்டும் இருந்தார். அடுக்கடுக்கான காகித தம்ளர்கள், குடுவைகள், தேனீர் மற்றும் காபித்தூள் குடுவைகள் மற்றும் மர நாற்காலியின் அடியில் முகேஷின் பலவீனமான சிறிய உருவம் தற்போது மறைந்து விட்டது. அந்த பொருட்களை பாதுகாப்பாக வைப்பதற்கு அருகேயுள்ள கிடங்கிற்கு அவற்றை எடுத்துச் செல்கிறான் முகேஷ்.
முன்பு டீக்கடை பையனாக டீ விற்றதாகக் கூறிய மோடி, அதை 2014 பொது தேர்தலின் போது வெற்றிகரமாக சந்தைப்படுத்தினார். அவரது கட்சி ஆட்சியதிகாரத்தை கைப்பற்றி விட்டது. இன்று அமெரிக்க பாணியிலான தகுதியுள்ளவனுக்கு முன்னுரிமை அளிக்கப்படுவது பற்றியும், வெற்றியாளன் அனைத்தையும் எடுத்துக் கொள்வது பற்றியும் மேட்டுக்குடியினர் அங்கலாய்க்கும் அதே நேரத்தில் பாதிக்கப்படுபவர்களும் ஏழை மக்களும் மிகச்ச்சாதாரணமாக கைவிடப்படுகின்றனர். இந்தியாவின் இதயமான கிராமப்புற ஏழை மக்கள் துன்பக்கடலில் மூழ்கடிக்கா வண்ணம் ஏற்படுத்தப்பட்ட மிகக்குறைந்த சமூக நலத்திட்டங்கள் கூட இன்று அழிக்கப்படுகின்றன. இந்நிலையில் தேநீர் விற்கும் முகேஷிற்கு என்ன வாய்ப்பு இருக்கப் போகிறது?
” அவனது (முகேஷின்) வீட்டிலிருந்து சற்றுத் தொலைவில் மதகு ஒன்று உள்ளதை நீங்கள் பார்க்கலாம். மழைக்காலங்களில் அதிலிருந்து ஏராளமான நீர் பீறிட்டு வெளியேறும்” என்று கூறினான் அவன்.
இடியாப்பச் சிக்கலான இந்த நிர்வாக நடைமுறைகளைத் தாண்டியே கோடிக்கணக்கான மக்கள் நாட்டுப்புறங்களில் இருந்து பெருநகரங்களுக்கு இடம் பெயர்ந்து வருகின்றனர். அப்படியே இடம் பெயர்ந்து செல்லும் நகரங்களில் மருத்துவக் காப்பீடு உள்ளிட்ட எந்தவிதமான சமூகப் பாதுகாப்பும் இத்தொழிலாளிகளுக்கு கிடைப்பதில்லை. அதே போல் பெருநகரங்களின் வாழ்க்கைச் செலவை ஈடுகட்டும் அளவுக்கான வருமானமும் கிடைக்காது. எனவே மக்கள் தங்களது குழந்தைகளை ஊரில் உள்ள பெற்றோரின் பொறுப்பில் விட்டு விடுகின்றனர். சீனாவில் மட்டும் சுமார் 61 மில்லியன் (6.1 கோடி) குழந்தைகள் பெற்றோரைப் பிரிந்து தாத்தா பாட்டிமார்களின் பொறுப்பில் வளர்ந்து வருவதாகச் சொல்கிறது ஒரு கணக்கெடுப்பு.
