ஹத்ராஸில் தாக்கூர் சாதிவெறியர்கஆள் நால்வரால் தலித் இளம் பெண் ஒருவர் கூட்டுப் பாலியல் வன்கொடுமை – சித்திரவதை செய்து கொல்லப்பட்ட சம்பவம் போதுமான அளவு கொடூரமிக்கதல்ல என்பது போல, இறந்த மகளின் உடலை வீட்டிற்கு எடுத்துச் செல்லவேண்டும் என்ற அந்த பெற்றோரின் குறைந்தபட்ச கோரிக்கையைக்கூட நிராகரித்து, இரவோடு இரவாகக் கள்ளத்தனமாக அவரின் உடலை எரிக்கும் அளவிற்கு கொடூரமானது உத்திரப் பிரதேச போலீசு.
இந்த மொத்த நிகழ்வும் ஆதிக்க சாதியினரின் ஆணவத்தையும் போலீசின் இரக்கமற்ற தன்மையையுமே பட்டவர்த்தனமாகக் காட்டுகிறது. இந்தியாவில் போலீசு படையினரின் செயல்பாடு பொறுப்பற்றதாகவும், தவறுகளின் பின்விளைவுகளிலிருந்து பாதுகாக்கப்பட்டதாகவும் இருக்கிறது. உ.பி.யில் குறிப்பாக யோகி ஆதித்யநாத்தின் ஆட்சியின் கீழ், போலீசுக்கு கட்டற்ற சுதந்திரத்தை வழங்கப்பட்டுள்ளதை நாம் விகாஸ் துபே போலி மோதல் படுகொலையிலேயே பார்த்திருப்போம்.
தற்போது, கொலை வழக்கில் சந்தேகிக்கப்படும் ஒரு போலீசை இடைநீக்கம் செய்யவேண்டுமென்ற யோகியின் உத்தரவை போலீசார் புறக்கணித்துள்ளனர்.
படிக்க :
♦ பாஜக ஆளும் உ.பி, ம.பி -யில் இனி தொழிற்சங்க உரிமைகள் கிடையாது !
♦ உ.பி : காட்டாட்சியின் உச்சத்தில் ஆதித்யநாத் அரசு !
இதற்கிடையில், யோகி ஆதித்யாத் தன்னால் முடிந்தளவு அனைத்து வகைகளிலும் முஸ்லீம்களை ஒடுக்கியும், அனைத்து வகையான மாற்றுக் கருத்துக்களையும் நசுக்கியும் வருகிறார். உதாரணமாக ஆக்ஸிஜன் சிலிண்டர் பற்றாக்குறையால் கோரக்பூரில் பல குழந்தைகள் பரிதாபமாக இறந்தனர். இதனைச் சுட்டிக் காட்டியதாலேயே மருத்துவர் கஃபீல் கான் பல மாதங்களுக்கு சிறையில் அடைக்கப்பட்டார். குடியுரிமை திருத்தச் சட்டத்திற்கு எதிராகப் போராடியவர்களின் சொத்துக்களை பறிமுதல் செய்யப்பட்டது. இதற்கிடையே உ.பி.-யின் நகரங்கள் மற்றும் அருங்காட்சியகங்களின் பெயர்களை யோகி மாற்றிக் கொண்டிருக்கிறார். தற்போது உ.பி.யில் முதலீடு செய்ய தொழிலதிபர்களை அழைத்திருக்கிறார்.
அவர் ஏன் இப்படி செய்யக்கூடாது? இந்தியாவின் சிறந்த முதல்வராக ஆதித்யநாத்திற்கு தொடர்ந்து மூன்றுமுறை இந்தியா டுடே வாக்களிக்கவில்லையா ? தொழிலதிபர்கள் அவரை பிரதமராவதற்கான சிறந்த மனிதர் என்றுகூடப் பாராட்டலாம். அனைத்துக்கும் பிறகு நிறுவனங்கள் எவ்விதத் தொல்லையுமின்றி தொழிலாளர்களைப் பணியிலிருந்து நீக்குவதற்கு அனுமதிக்கப்படும்.
தற்போது, வெந்த புண்ணில் வேல் பாய்ச்சுவது போல 400 வருட பழைமையான மசூதி பாரதிய ஜனதா கட்சி தலைவர்களின் முழு ஆதரவுடன் வன்முறையாளர்களால் தகர்க்கப்பட்டு, இராமர் கோயிலும் கட்டப்பட்டு வரும் நிலையில், இந்த வழக்கில் குற்றம் சாட்டப்பட்டவர்கள் அனைவரும் நிரபராதிகள் என்றும் அறிவிக்கப்பட்டுவிட்டது. இனி அடுத்த இலக்கு காசி. அதன் பின்னர் ? சந்தேகமே வேண்டாம் மதுராதான் அவர்களது இலக்கு. இவை அனைத்தும் யோகி ஆதித்யநாத்தின் ஆசியுடன் நிறைவேற்றப்படும்.
உயர் சாதிய, சகிப்புதன்மையற்ற மற்றும் முதலாளிகள் சார்பான புதிய – மிளிரும் உத்திரப் பிரதேசம் நம் கண் முன்னால் எழுந்துவருவதைக் கவனியுங்கள். நாம் அதனை அறிவதற்கு முன்பே, இந்தியாவின் முன்மாதிரியாக உ.பி. மாறிவிடும். குஜராத் மாடல் என்பது நேற்றைய செய்தி, வருங்காலம் உ.பி. மாதிரிக்கானது.
இதற்கு முன் குஜராத் மாடல் எப்படி வடிவம் பெற்றது என்பதை இப்போது நினைவுக் கூர்வது மிகவும் முக்கியமானது.
பெரும்பான்மையாக முஸ்லீம்களை உள்ளடக்கி ஆயிரத்திற்கும் அதிகமான மக்களின் உயிரைப் பறித்த குஜராத் கலவரம் நடந்து பத்தாண்டுக்களுக்குப் பிறகு ஒடுக்கப்பட்டவர்களில் ஒருவனாக தன்னைக் காட்டிக்கொண்டார். குஜராத் கலவரத்தின் போது பிரதமராக இருந்த வாஜ்பாயால் பதவிநீக்கம் செய்யப்படாமல் மயிரிழையில் தப்பினார். (இதே வாஜ்பாய்தான் கலவரம் நடந்து இரண்டு வாரங்களுக்கு பிறகு, கோத்ரா இரயிலுக்கு தீ மூட்டியதாக முஸ்லீம்களை மறைமுகமாக குற்றம் சாட்டி மாற்றிப் பேசியவர்; அதன் மூலம் இந்துகளின் உணர்வினை தூண்டியவர்).
தனது பதவியை பாதுகாத்துக் கொண்டாலும், இந்தியா மற்றும் சர்வதேச சமூகத்தினர் பலரால் வெறுத்து ஒதுக்கப்பட்டார் மோடி. இந்திய வர்த்தகர்கள் மோடி மீதான குற்றச்சாட்டில் மிகவும் கண்டிப்புடன் இருந்தனர். “சர்வதேச அளவில் நாம் ஒரு மதசார்பற்ற நாடு என்ற பெருமையை இழந்துவிட்டோம்” என வங்கியாளர் தீபக் பரேக் வேதனைப்பட்டார் (மார்ச் 2002) (இந்த கூற்றை பின்னர் அவர் மாற்றிக் கொண்டார்). வன்முறைப் படுகொலைகள் மற்றும் கொள்ளைகளுக்கு எதிராக இதர தொழிலதிபர்களும் தங்கள் கண்டனத்தை வெளிப்படுத்தியிருந்தனர்.
அமெரிக்கா போன்று சில நாடுகள் நேரடியாகவும், பல நாடுகள் மறைமுகமாகவும் மோடியை விசா மறுப்புப் பட்டியலில் சேர்ந்தனர். ஆனால் சில ஆண்டு கழித்து அதே நாட்டு தூதர்கள் குஜராத்திற்குச் சென்று மோடியை சந்தித்து தங்களது முதலீடு குறித்து விவாதித்தனர்.
2013-ம் ஆண்டு, வைப்ரண்ட் குஜராத் உச்சி மாநாட்டில், பெரிய கார்ப்பரேட் அதிபர்கள் மோடியை புகழ்ந்து போற்றினர். “மோடி தொலைநோக்கு பார்வை கொண்டவர்” என முகேஷ் அம்பானி தெரிவித்தார். அனில் அம்பானியோ, “மோடி மகாத்மா காந்தி மற்றும் சர்தார் பட்டேலைப் போன்றவர்” என்று பிரகடனப்படுத்தினார். இந்தியாவிலேயே அதிக முதலீட்டாளர்களை ஈர்க்கும் மாநிலமாக குஜராத் இருப்பதற்கு முக்கிய காரணம் மோடி மட்டுமே என்று ரத்தன் டாடா பாராட்டினார்.
அதன்பிறகு, ‘அமைதியான மற்றும் பாதுகாப்பான வாழ்வு, அழகான சாலைகள், தடையற்ற மின்சாரம்’ உள்ளிட்ட தனது தேசிய இலட்சியங்களை மோடி வெளிப்படுத்தி, முதலாளிகளிடம் மட்டுமல்லாமல், சாதாரண மக்களிடமும் பிரபலமடையத் தொடங்கினார். அவர் முசுலீம்களை தனியாகப் பிரித்து ‘அவர்களுக்கான’ இடத்தை அவர்களுக்குக் காட்டியது சொல்லப்படாத வரலாறு. 2002- கலவரத்தைப் பொறுத்தவரையில் அது மறக்கப்பட்டது. விமர்சித்த விமர்சகர்கள் அவ்விவகாரத்தைக் கடந்து செல்ல அறிவுறுத்தப்பட்டார்கள்.
அதன்பிறகு என்ன நடந்தது என்பதை நாம் அனைவரும் பார்த்தோம். மோடியை ஆதரிக்க அனைத்து ஊடகங்களும் ஒரேகுரலில் எழுந்துநின்றன; காங்கிரசை கடுமையாக விமர்சித்து ஒதுக்கியெறிந்தன. மோடியின் ஒவ்வொரு வார்த்தையும் ஒளிபரப்பப்பட்டன. வாரணாசியில் நடத்தப்பட்ட மோடியின் கண்காட்சியைப் பார்த்து தொலைக்காட்சி நிருபர்களும் பிரபலமான நிகழ்ச்சித் தொகுப்பாளர்களும் எவ்வாறு திகைப்பில் ஆழ்ந்தனர் என்பதை நினைவாற்றல் சற்று அதிகமாக இருப்பவர்களால் நினைவுகூர முடியும். பொதுவான கண்ணோட்டத்தில் கூறப்படுவது போல, ஊடகங்கள் தனது ஆன்மாவை விற்றுவிட்டு மோடியின் ரசிகர் மன்றத்தில் சேர்ந்தது 2014-ல் அல்ல; அதற்கு முன்னமே அவர்கள் தங்களை விற்க ஆரம்பித்துவிட்டார்கள்.
ஊழல் நிறைந்த அரசாங்கத்தை நடத்தி வரும் மன்மோகன் சிங், இந்தியாவின் பொருளாதாரத்தை பாழாக்கிவிட்டார்; மோடிதான் அதனை மீட்பார். அவரால் அந்நிய முதலீடு நம் நாட்டை நோக்கி விரைந்து வரும், ஏராளமான வேலைவாய்ப்புகள் உருவாகும், இந்தியா ஒரு வல்லரசு நாடாக மாறும் என்றும், மோடி இனி பிளவுபடுத்தும் வேலையில் ஈடுபடமாட்டார்; பொருளாதார வளர்ச்சியில் மட்டுமே அக்கறை கொள்வார் எனவும் நிபுணர்கள் அவருக்கு தலையசைத்தனர்.
ஆனால் அப்படி எதுவும் நடைபெறவில்லை; நடந்ததாகவும் தெரியவில்லை. மாறாக ‘சூப்பர் திறமைசாலியான’ மோடி இந்திய பொருளாதாரத்தை சரிவிலேயே இட்டுச் சென்றார். அதேநேரத்தில், வெறுப்புக் குற்றங்கள் பல அதிகரித்தன. முஸ்லீம் மக்கள் மேலும் மேலும் ஒடுக்கப்பட்டனர். சங் பரிவாரத்தின் நிகழ்ச்சி நிரலான இவை அனைத்தும், இரக்கமற்ற முறையில் செயல்படுத்தப்பட்டன.
ஒரு பரந்துபட்ட வாக்காளர் தளத்திற்கு மோடியை ‘விற்பனை செய்ய’, அவரது பிம்பத்தை மறுவார்ப்பு செய்யவேண்டியிருந்தது; நகர்ப்புற வாக்காளர்கள் பொதுவாக ஒரு வகுப்புவாத கண்ணோட்டம் கொண்டவர்களாக இருந்தாலும், அப்பட்டமாக சகிப்பற்ற ஒரு வேட்பாளருக்கு ஆட்பட மாட்டார்கள். எனவே ஒரு புதிய மோடி உருவாக்கப்பட்டார்; அது நடக்கவும் செய்தது.
படிக்க :
♦ குஜராத் மாடல் : குவியும் கொரோனா மரணங்கள் !
♦ 2002 குஜராத் இனப் படுகொலை குற்றவாளிகளுக்கு உச்சநீதிமன்றம் பிணை !
மத்தியில் மோடி அரசாங்கம் முதலாளிகளுக்கு சாதகமாகவும், விவசாயிகள் – தொழிலாளிகள், முஸ்லீம்களுக்கு எதிராகவும் சட்டங்களை கொண்டுவந்து, சங் பரிவாரத்தின் ஆதரவாளர்களை காவல்துறையிடமிருந்து பாதுகாத்து வருவதால் பெரும்பாலான மக்களின் அதிருப்திக்கு ஆளாகி வருகிறது.
மத்திய அரசு சில நேரங்களில் மாநில அரசுகளின் வரம்புகளில் அதிகாரம் செலுத்த முடியாது என்பதன் காரணமாக, சில சமயங்களில் அது கையாலாகாத நிலையில் இருக்கிறது. இங்குதான் யோகி ஆதித்யநாத் நம்பிக்கையளிப்பவராக இருக்கிறார். அவர் முதலமைச்சர்தான் என்றபோதிலும், தனது காவல்துறையின் மூலம் எங்கும் எப்போது வேண்டுமானாலும் பத்திரிக்கையாளர்களுக்கு எச்சரிக்கை விடுக்க முடியும். ஏனென்றால், அவர் உ.பி.யின் கடவுள், உ.பி.யின் எஜமானன். டில்லியில் அவர் தடுத்து நிறுத்தப்பட முடியாதவர்.
உ.பி. மாடல் எந்தவொரு எதிர்ப்பையும் சகித்துக் கொள்ளாது. தன்னை குறித்து சர்வதேச அளவில் என்ன கருதுகிறார்கள் என்பதில் அதற்கு எந்தக் கவலையும் இல்லை. யோகி ஆதித்யநாத்தின் பார்வையில் வெளியுறவுக் கொள்கை – இராஜதந்திரம் தேவையேயில்லை. சட்ட நுணுக்கங்கள் நேரத்தை வீணடிப்பவையாகும். ஜனநாயகம் என்பது நலிந்துப்போன ஒன்று.
ஒரு இயக்கம் சாதிக்கப்பட வேண்டும், அதை யோகி செய்து முடிப்பார் என்பது சங் பரிவாரத்திற்கு நன்கு தெரியும். அவரது நற்சான்றுகள் பரிசுத்தமானவை. அவர் முஸ்லீம்களை ஆழமாக வெறுக்கிறார். தலித்துகள் தங்களுக்கு ‘உரிய’ இடத்தைத் தெரிந்து கொள்ளவேண்டும் என்று எண்ணுகிறார். சங் பரிவாரத்தின் கண்ணோட்டத்தில் நரேந்திர மோடி மிகவும் மென்மையானவர். ஏனென்றால், அவர் தனது பிம்பத்தை பற்றி அதிகம் கவலைப்படுகிறார். ஆனால் ஆதித்யநாத் அவ்வாறு இருப்பதில்லை. அதனால்தான் யோகி ஆதித்யநாத் எதிர்காலத்தின் நாயகனாக இருக்கிறார்.
கட்டுரையாளர் : சித்தார்த் பாட்டியா
தமிழாக்கம் : ஷர்மி
ஆதாரம்: தி வயர்
சில தோழர்கள் ஊழியர்களைச் சோதித்துப் பார்ப்பது மேலிருந்து மட்டுமே செய்யப்பட வேண்டும், அப்போது தங்கள் வேலைகளின் முடிவுகளால் வழிகாட்டப்பட்ட தலைவர்கள் அவர்களைச் சோதித்துப் பார்க்க முடியும் என்று கருதுகிறார்கள். ஊழியர்களைச் சோதித்துப் பார்ப்பதற்கும், கடமைகளை நிறைவேற்றியதைச் சரிபார்ப்பதற்கும் மேலிருந்து சோதித்துப் பார்ப்பது ஆற்றல் வாய்ந்த நடவடிக்கைகளில் ஒன்று என்பது உண்மைதான். ஆனால், மேலிருந்து சோதித்துப் பார்ப்பது சோதித்துப் பார்க்கும் ஒட்டுமொத்த செயல்பாடுகளையும் சாத்தியமற்றதாக்கி விடுகிறது. இங்கு இன்னொரு வகையான சோதித்துப்பார்க்கும் முறையும் உள்ளது. அதுதான் கீழிருந்து சோதித்துப்பார்ப்பது. மக்கள் தங்களுக்கு வழிகாட்டும் தலைவர்களைச் சோதித்துப் பார்க்கும்போது, அவர்களுடைய தவறுகளில் கவனம் செலுத்துகிறார்கள். அந்தத் தவறுகள் எவ்வாறு சரிசெய்யப்பட வேண்டும் என்பதையும் குறிப்பிடுகிறார்கள். இந்த வகையான சோதித்துப் பார்க்கும் முறை ஊழியர்களைச் சோதித்துப் பார்க்கும் ஆற்றல் வாய்ந்த வழிமுறைகளில் ஒன்றாகும்.
நமது தோழர்களில் பலர் இதை மகிழ்வுடன் செய்வதற்கு ஒப்புக்கொள்வார்கள் என்று என்னால் கூறமுடியாது. ஆனால், போல்ஷ்விக்குகள், அவர்கள் உண்மையிலேயே போல்ஷ்விக்குகளாக இருக்க விரும்பினால், தங்கள் தவறுகளை வெளிப்படையாக ஒப்புக்கொள்வதற்கான, அதற்கான காரணங்களைக் கூறுவதற்கான, எந்தவகையில் அவை திருத்தப்படலாம் என்பதைச் சுட்டிக்காட்டுவதற்கான தைரியத்தைக் கட்டாயம் பெற்றிருக்க வேண்டும். மற்றும் அந்தவகையில் கட்சி அணிகளுக்கு முறையான பயிற்சியையும், முறையான அரசியல் கல்வியையும் தருவதற்கு கட்சிக்கு உதவ வேண்டும். ஏனென்றால் இந்த ஒருவழியில் மட்டுமே, வெளிப்படையான மற்றும் நேர்மையான சுயவிமர்சன சூழலில் மட்டும்தான் உண்மையான போல்ஷ்விக் ஊழியர்களுக்கு, உண்மையான போல்ஷ்விக் தலைவர்களுக்கு கற்றுத்தருவது சாத்தியமாகும்.
ஒரு தோழனைப் போல வேடமிட்டு, தனது சதித் திட்டத்தை நிறைவேற்றிய கொலைகாரன் நிக்கோலயேவ்; சுட்டது செர்கி கிரேவ் என்ற தோழரை… தோழர் செர்கி கிரேவ், கட்சியின் லெனின்கிராட் பகுதி செயலரும் கட்சியின் தீவிரப் பற்றாளரும் ஆவார். அதுவும் கம்யூனிஸ்ட் கட்சித் தலைமையகத்திலேயே இந்தக் கொலை நடக்கிறது. காரணம், கட்சியை சீர்குலைக்கும் சதிகாரர்களையும் கட்சியில் நாசவேலையில் ஈடுபடுபவர்களையும் தோழர் கிரேவ் கண்டறிந்தார் என்பதற்காக …
இதில் ஒரு வேடிக்கை நடந்திருக்கிறது. ஒவ்வொரு பகுதியிலும் மாநாடு நடத்தி, தங்கள் பிரதிநிதிகளை காங்கிரசுக்கு தேர்ந்தெடுத்து அனுப்புவது வழக்கம். அதேபோல, 14-வது காங்கிரசுக்கு அனுப்புவதற்காக, கட்சிப் பிரதிநிதிகளைத் தேர்ந்தெடுக்கும் மாநாடு லெனின்கிராடில் நடக்கிறது. 
இந்த நிலக்கரி சுரங்கப் படுகையை சீர்குலையச் செய்தது முதலாளிகள் அன்றி வேறு யாராக இருக்க முடியும்? ஆம், இதைச் செய்தது மேலை நாடுகளைச் சேர்ந்த சோவியத் எதிர்ப்பு முதலாளிகள் மற்றும் வெளிநாடுகளில் இருக்கும் முன்னாள் சுரங்க உரிமையாளர்கள் தான். இவர்கள் தங்களிடமிருந்து கைப்பற்றப்பட்ட சுரங்கத்தை மீண்டும் எடுத்துக்கொள்ள எத்தனிக்கிறார்கள். ஒரு நிறுவனத்தை தொழிலாளிகள் நிர்வகித்தால், இப்படித்தான் மோசமான விளைவுகளைச் சந்திக்க நேரிடும் என்ற கருத்தைப் பரப்பி சோவியத் மீது கெட்ட அபிப்பிராயத்தை ஏற்படுத்துகிறார்கள். ஆதலால், தங்கள் பணத்தை வாரியிறைத்து இந்த நாசவேலைகளை நடத்தி முடிக்கிறார்கள். இந்தச் சீர்குலைவு வேலையைக் கண்டுபிடிக்க ஐந்து ஆண்டுகள் ஆகியிருக்கிறது.
எத்தனை அநீதிகள் நடந்தாலும் நம்மைப் பாதுகாக்க தொழிற்சங்கம் இருக்கிறது என்று இனிமேல் பேச்சளவில் கூட சொல்லிக் கொள்ள முடியாது. தொழிலாளர் துறை நமக்கு பாதுகாப்பு தரும் என்றெல்லாம் ‘மூடநம்பிக்கை’ வைத்திருக்கக்கூடாது. இவை எல்லாம் காலாவதியாக்கப்பட்டுவிட்டன. தொழிற்சங்கத்தின் முக்கிய, சட்டபூர்வ உரிமையாகக் கருதப்படுகின்ற கூட்டுப்பேர உரிமையை ஒரே அடியில் அடித்து காலியாக்கிவிட்டது, மோடி அரசு. தொழிலாளர் உரிமை சார்ந்த எந்த பிரச்சினையையும் (தொழிற்தாவா – Industrial Dispute) தொழிற்சங்கம் கையாண்டு, தொழிலாளர்களை பாதுகாக்கும் வாய்ப்பெல்லாம் இனிமேல் தேவை இல்லை என்கிறது, மோடிஜியின் புதிய சட்டத் தொகுப்பு. 20 பேருக்கு மேல் பணிபுரியும் எந்த ஒரு நிறுவனத்திலும் நிர்வாகமே “குறை தீர்க்கும் குழு” (Grievanve Redressal Committee) ஒன்றை அமைக்கலாம். இந்த குறை தீர்க்கும் குழுவில் அதிகபட்சமாக 10 இருப்பார்கள். இந்த 10 பேரில் 5 பேர் தொழிலாளர்கள், ஏனைய 5 பேர் நிர்வாகத்தைச் சேர்ந்த அதிகாரிகள் இருப்பார்கள். இந்த குழுவின் தலைவராக நிர்வாகத்தைச் சேர்ந்த 5 பேரில் ஒருவர் 6 மாதமும், தொழிலாளிகள் 5 பேரில் ஒருவர் இன்னொரு 6 மாதமும் பொறுப்பு வகிப்பார்கள். இந்த குழு எப்படி அமையும், அது எப்படி வேலை செய்யும் என்று கொஞ்சம் கற்பனை செய்து பாருங்கள். இன்றோ, நாளையோ வேலை பறிபோய்விடும் என்று நடுங்கிக்கொண்டிருக்கும் தொழிலாளி முதலாளியின் 5 பிரதிநிதிகளோடு எந்த தொனியில் பேச முடியும் என்பதையும், அந்த தொழிலாளி ஒரு 6 மாதத்துக்கு நிர்வாகத்தின் அதிகாரிகளுக்கு தலைவராக இருக்க முடியும் என்றால் அவர்களை அந்த தொழிலாளி எப்படி ‘கட்டுப்படுத்த’ முடியும்? இதைவிட கேலிக்கூத்தான ஒன்று இருக்க முடியாது.
குறை தீர்க்கும் குழு மட்டும்தான் வைத்துக் கொள்ள முடியுமா? இந்த குழு முதலாளியின் எடுபிடியாக இருப்பதால், நாங்கள் தொழிற்சங்கம் அமைத்துக் கொள்கிறோம் என்று தொழிலாளர்கள் சொல்ல முடியாது. 90% தொழிலாளர்கள் தொழிற்சங்கத்தில் இருந்தால் கூட அந்த சங்கத்தை நிர்வாகம் அங்கீகரிக்க வேண்டியதில்லை. முதலாளி தனக்குத் தானே அமைத்துக் கொள்கிற குறை தீர்க்கும் குழுவுடன் பேசி எந்த முடிவையும் எடுக்கலாம். இதை எதிர்த்து போராட எந்த சட்டமும் துணை நிற்காது.
இந்தியத் தொழிலாளி வர்க்கம் காலனியாதிக்க காலத்தில் போராடிப்பெற்ற உரிமைகளை ஒருபோதும் விட்டுக் கொடுக்க முடியாது. அதேநேரத்தில், இந்த உரிமைகள் வெறும் புத்தகத்தில் இருக்கவும் அனுமதிக்க முடியாது. கூட்டுப்பேர உரிமை என்கிற சட்டப்பூர்வ உரிமையானது, தொழிலாளி வர்க்கத்தின் உழைப்புச்சக்திக்கு விலை பேசப்படும் ஏற்பாடுதான். இது ஒரு சீர்த்திருத்தம் மட்டுமே. இந்த சீர்த்திருத்த வாய்ப்பை தொழிலாளி வர்க்கம் எந்த எல்லை வரையில் பயன்படுத்த வேண்டும்; எந்த நோக்கத்துக்காக பயன்படுத்த வேண்டும் என்பதை ஆசான் லெனின் சொல்லித் தந்திருக்கிறார்.
